Τελικά έχει ημερομηνία λήξης, η ταμπέλα της χωρισμένης;

Όταν ήμουν 20 χρονών, όπου έκανα αίτηση έγραφα στην οικογενειακή κατάσταση «Άγαμη» και δεν είχα κανένα πρόβλημα. Με τα χρόνια και τώρα που χώρισα πια, παρατηρώ πως η οικογενειακή κατάσταση-είτε σε βιογραφικό, είτε σε αίτηση-είναι από τα πρώτα ζητούμενα και αυτό, πραγματικά με ενοχλεί. Όπως με ενοχλεί όταν πηγαίνω σε συνέντευξη για δουλειά (σπάνια αλλά πηγαίνω) και μόλις λέω ότι είμαι διαζευγμένη, στραβώνουν, ιδίως οι γυναίκες. Έχω φίλη που χώρισε και δεν το είπε σε κανέναν στη δουλειά της, για να μην αντιμετωπίσει τα βλέμματα τις ερωτήσεις και τα σχόλια των άλλων και να κρατήσει τη θέση της ακέραιη ως διευθύντρια ασφαλιστικών προγραμμάτων και όχι ως «Η Ελένη που χώρισε»!

Η αλήθεια είναι πως πίσω από αυτή τη «ταμπέλα» κρύβονται πολλές αλλαγές. Οικονομικές, πρακτικές, αλλαγές που καθορίζουν τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας. Νιώθω σαν τους αποφυλακισμένους. Που ενώ έχουν εκτίσει τη ποινή τους, δεν τους εμπιστεύεται κανείς τόσο ώστε να τους παντρευτεί ή να τους προσλάβει. Ζούμε σε μια κοινωνία που άπαξ και σου συμβεί ή κάνεις μια φορά κάτι, σε ακολουθεί και σε καθορίζει για πάντα. Είμαστε η κοινωνία της ταμπέλας.

Επίσης είμαστε η χώρα της φαγωμάρας. «Εσύ είσαι χωρισμένη δεν είσαι μονογονέας, μονογονέας είναι ο χήρος»…σώπα! Δηλαδή αν εμένα ο άντρας μου δεν δίνει δεκάρα τσακιστή, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και μεγαλώνω τα παιδιά μου μόνη μου, δεν είμαι μονογονέας επειδή δεν τον κήδεψα; Δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται, άνθρωποι που κατακρίνουν το ρατσισμό να είναι τόσο ρατσιστές οι ίδιοι.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, πήγα στο πάρτυ μιας συμμαθήτριας της κόρης μου. Η οικοδέσποινα με υποδέχτηκε φυσιολογικά και όταν τα παιδιά απορροφήθηκαν από το παιχνίδι, οι γονείς αποσυρθήκαμε στη κουζίνα. Οι περισσότεροι ήταν ζευγάρια και ένιωθα λίγο παράταιρη. Γιατί δεν είχα τι να συζητήσω μαζί τους και γιατί με κοιτούσαν με ένα βλέμμα σαν να μην ταίριαζα στον χώρο, σαν να ήμουν άσχετη με το ντεκόρ. Κάποια στιγμή η οικοδέσποινα με ρώτησε πώς ήταν ο άντρας μου και επειδή ήξερα που πήγαινε τη συζήτηση, προσποιήθηκα ότι έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς την επόμενη μέρα, πήρα τη μικρή και φύγαμε. Συγγνώμη αλλά όταν γνωρίζεις πως η άλλη χωρίζει, δεν τη ρωτάς τι κάνει ο πρώην της και μάλιστα μπροστά σε τόσο κόσμο. Είναι σαν της λες «Φύγε» και να της το λες με τρόπο. Είμαστε μια κοινωνία που πάσχει από τρόπους και απορεί που τα παιδιά της βγαίνουν κακομαθημένα και χειριστικά. Μια κοινωνία-Κατίνα, που μόλις πεις ότι χωρίζεις, το βάζει σκοπό να σε ξαναπαντρέψει αλλά μέχρι να σε ξαναπαντρέψει, σε στριμώχνει στη γωνία να μάθει λεπτομέρειες για να΄χει θέμα συζήτησης με τις άλλες κουτσομπόλες και ύστερα σε βάζει στο πάγκο, αναπληρωματικό…

Αποφάσισα λοιπόν να απέχω από όλα αυτά και να θωρακίσω τον εαυτό μου και τα παιδιά μου. Όποτε πάω σε συνέντευξη και με ρωτάνε για την οικογενειακή μου κατάσταση, απαντώ πως δεν έχει σχέση με τη δουλειά. Στραβώνουν αλλά δεν με νοιάζει. Από το να δουλέψω σε ένα εργασιακό περιβάλλον που κρίνουν τους ανθρώπους από το τι κάνουν σπίτι τους, προτιμώ το συσσίτιο που έχει περισσότερη αξιοπρέπεια. Όποτε πάω σε κάποιο πάρτι, κάθομαι κυρίως μαζί με τα παιδιά γιατί δεν θέλω να ταίσω τη περιέργεια των άλλων και όποτε με γνωρίζουν για πρώτη φορά και με ρωτάνε «Παντρεμένη; Χωρισμένη;» απαντώ «Μπουχτισμένη»!

Καίτη

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.