Εκείνος δεν θα ξαναγυρνούσε στη δουλειά του, η κόρη μας δεν θα είχε ξανά τον μπαμπά της. Τα χάσαμε όλα…

Ήμασταν μια ευτυχισμένη και ήρεμη οικογένεια, δεν ήμασταν ποτέ πλούσιοι, αλλά είχαμε ηρεμία και όλα τα έξοδα καλύπτονταν. Δεν μας περίσσευαν τα χρήματα, αλλά δεν είχαμε και παράπονα. Όλα κυλούσαν ομαλά και όμορφα. Είχαμε την κόρη μας, τις δουλειές μας και τη ρουτίνα μας. Κάθε μέρα ξεκινούσαμε να πάμε ο καθένας στη δική του δουλειά, αλλά μαζί πηγαίναμε μέχρι το σταθμό του μετρό. Είχα παρέα κάθε μέρα μέχρι το Σύνταγμα, που κατέβαινα εγώ κι εκείνος συνέχιζε μέχρι το Μοναστηράκι. Η κορούλα μας ήταν τότε πεντέμισι ετών.

Μια μέρα όμως, η τύχη μας έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Ξεκινήσαμε, όπως πάντα, για τις δουλειές μας, μόνο που εκείνος είχε ένα επαγγελματικό ραντεβού εκτός γραφείου. Λίγο πριν από τις 2:00 το μεσημέρι, με πήραν τηλέφωνο από τη δουλειά του για να μου πουν, πως έγινε ένα ατύχημα, πως δεν ένιωθε καλά και πως θα τον πήγαιναν στο νοσοκομείο.

Μου πήρε μερικά λεπτά, για να συνειδητοποιήσω, τί άκουσα, μου πήρε δύο μήνες μέσα στο νοσοκομείο κι άλλους τέσσερις σε κέντρο αποκατάστασης, για να συνειδητοποιήσω, πως όλα όσα ζούσα πριν, δεν θα τα ξαναζούσα ποτέ.

Εκείνος δεν θα ξαναγυρνούσε ποτέ στη δουλειά του, η κόρη μας δεν θα είχε ξανά τον μπαμπά, που είχε – που την φρόντιζε και την πήγαινε παντού – η μαμά της θα ήταν ο άνθρωπος λάστιχο για όλα. Μέσα σε δύο περίπου χρόνια, τα χάσαμε όλα. Χρεωθήκαμε ως εκεί, που δεν πάει άλλο. Σκέφτηκα, πως το μόνο, που ωφελεί είναι να διαγράψω το παρελθόν. Χάρισα όλα τα παλιά μου ρούχα, διέγραψα όλες τις φωτογραφίες, πέταξα τα άλμπουμ, ακόμα και τις φωτογραφίες του γάμου μας. Για μένα δεν υπάρχει τίποτα πριν από το 2016. Υπάρχει μόνο το τώρα, ουτε καν το αύριο.