Τα παιδιά του φίλου μου δεν έχουν όρια και δεν ξέρω πώς να το χειριστώ

Ο αρραβωνιαστικός μου και εγώ είμαστε μαζί 8 χρόνια και σε λίγο καιρό παντρευόμαστε. Έχει δύο γιους από τον πρώτο του γάμο ηλικίας 13 και 15 ετών. Δεν συγκατοικούσαμε από την αρχή της σχέσης μας γιατί θέλαμε να το φέρουμε πρώτα με τρόπο στα παιδιά που ήταν σε δύσκολη ηλικία. Έπρεπε να κάνουμε υπομονή για να με πάρουν με καλό μάτι, αλλά τελικά όσο και να περιμέναμε τα πράγματα μεταξύ μας δεν εξελίχθηκαν καλύτερα.

Οι γιοι του είναι κλασικοί έφηβοι – αντιδραστικοί, δεν διαβάζουν, αδιαφορούν για όλα, τους νοιάζει μόνο το ποδόσφαιρο, τα βιντεοπαιχνίδια και να βγαίνουν έξω με τους φίλους τους. Αυτός είναι και ο λόγος που δυσκολεύομαι πολύ να τους πλησιάσω και να τους κάνουν να μου ανοιχτούν.

Ο αρραβωνιαστικός μου είναι ένας πολύ καλός και χαρούμενος μπαμπάς με ιδιαίτερα χαλαρούς κανόνες. Συνέχεια λέει πως τα παιδιά είναι παιδιά και να μην περιμένω να βγάλουν βόλτα το σκύλο ή να καθαρίσουν το δωμάτιό τους ή να ασχοληθούν με τίποτε άλλο εκτός από τις παρέες και τα βιντεοπαιχνίδια που παίζουν. Με λίγα λόγια έχει αφεθεί στη μοίρα του και δεν κάνει τίποτα για να συνετίσει λίγο τα παιδιά του που δεν είναι απλά αδιάφορα, άλλα αναίσθητα.

Το σπίτι μας είναι μονίμως ένα χάος και εγώ η δούλα που τρέχει όλη την ώρα από πίσω τους να τους βάλει να φάνε και να καθαρίσει όλη τη βρωμιά που αφήνουν πίσω τους. Έχω γίνει κανονική καμαριέρα μέσα στο ίδιο μου το σπίτι. Τα παιδιά αυτά δεν έχουν καθόλου όρια και έχουν βρει τον τρόπο να με βγάζουν έξω από τα ρούχα μου. Δεν αντέχω άλλο να γυρνάω από τη δουλειά και να πρέπει να μαγειρέψω, να τους βάλω να φάνε, να μαζέψω το σπίτι που είναι μπάχαλο, να ξαναβάλω πλυντήριο πάνω που το άδειασα και να ακούω και τη γκρίνια τους. Όταν γνωριστήκαμε με το μπαμπά τους ήξερα ότι είχε τρία παιδιά και δεν είχα κανένα πρόβλημα με αυτό, αλλά όχι και να με αντιμετωπίζουν με αυτό τον τρόπο. Αυτά να τα κάνουν στη μάνα τους όχι σε μένα!

Πολλές φορές έχω μιλήσει στον αρραβωνιαστικό μου και του έχω πει ότι η κατάσταση αυτή δεν πάει άλλο, αλλά εκείνος είναι κυριολεκτικά στον κόσμο του. Έχει τύχει να ανεβάσω τον τόνο της φωνής μου στα παιδιά του και να γυρίσει να μου πει μπροστά τους ότι αν δεν σταματήσω να τα κακομεταχειρίζομαι θα με χωρίσει και θα με στείλει από κει που ήρθα. Ο άνθρωπος δεν καταλαβαίνει τίποτα. Καλά κάνει και αγαπάει τα παιδιά του αλλά αν δεν βάλει ο ίδιος κανόνες και όρια, πάει το διαλύσαμε εδώ μέσα.

Τις προάλλες γύρισα από τη δουλειά και βρήκα την εξής κατάσταση: Το τραπέζι βρώμικο από τα αποφάγια του μεσημεριανού, τα παιδιά στο δωμάτιό τους να παίζουν PlayStation και ο αρραβωνιαστικός μου να κάθεται στον καναπέ αγκαλιά με το iPad και να μη σηκώνει το μάτι του ούτε να με κοιτάξει και να μου πει ένα καλησπέρα. Άφησα τα πράγματά μου και πήγα να συμμαζέψω την κουζίνα. Μέσα μου έβραζα. Φώναξα στα παιδιά να έρθουν να με βοηθήσουν αλλά κανένα δεν ήρθε. Με αγνοούσαν και εγώ από τα νεύρα μου άφησα κάπως απότομα το μπολ με τη σαλάτα που έφτιαξα στο τραπέζι και έκανε θόρυβο. Τότε ο αρραβωνιαστικός μου με κοίταξε και μου είπε «Πολλά νευράκια έχεις. Για ηρέμησε λίγο!». Μου ήρθε να του φέρω το μπολ με τη σαλάτα στο κεφάλι. Αντί να τσακιστεί και αυτός και τα παιδιά του να με βοηθήσουν ή έστω να έχουν το τραπέζι έτοιμο μέχρι να γυρίσω, μου την έλεγε και από πάνω. Αρκετή υπομονή έχω κάνει, αλλά δεν ξέρω μέχρι πότε.

Νομίζει ότι θεωρώ πως τα παιδιά του είναι κακά παιδιά και πιστεύει πως είναι δικό μου λάθος που στην οικογένειά μας υπάρχει ασυνεννοησία και ανοργανωσιά. Δεν λέει να καταλάβει πως αν δεν επιβληθεί και δεν βάλει κανόνες σύντομα θα το διαλύσουμε εδώ μέσα. Κατά τη γνώμη του τα παιδιά του είναι τέλεια, δεν λένε ποτέ ψέματα, δεν με αγνοούν σκόπιμα και πως για κάθε παρεξήγηση που γίνεται φταίω μόνο εγώ.

Τί να κάνω; Δεν με βλέπω να αντέχω για πολύ.

Νότα