Σε λίγο καιρό αλλάζω φύλο και το έχω συζητήσει με την 8χρονη κόρη μου

Η 8χρονη κόρη μου έβγαλε από την τσάντα το ολοκαίνουργιο κοντομάνικο πουκάμισο που θα φορέσει φέτος τις Απόκριες. Το πρόβαρε και κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Πριν το βγάλει άφησε τα τελευταία κουμπιά ανοιχτά για να φαίνεται το στήθος της. Την παρακολουθούσα να κοιτάζεται στον καθρέφτη και στο τέλος μου είπε «τώρα είμαι και εγώ ένα pride boy». Μου πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω ότι αναφερόταν στους ανθρώπους που βλέπουμε να συμμετάσχουν στα διάφορα Pride. Για να αναδείξουν τα στήθη τους πολλοί έφηβοι και νέοι, trans και μη, αφήνουν τα πάνω κουμπιά ανοιχτά και τυλίγουν γύρω από το στήθος τους εκείνη τη ζωηρή, πολύχρωμη σημαία του Pride. Συχνά τα σημάδια από μια εγχείρηση αλλαγής φύλου που προηγήθηκε εξακολουθούν να είναι ορατά ωστόσο η υπερηφάνεια υπάρχει, όπως επίσης και μια εορταστική διάθεση για τη μετάβασή τους σε μια νέα ζωή. Το ξέρω πολύ καλά γιατί σε λίγο καιρό θα αλλάξω και εγώ φύλο.

«Σύντομα θα κάνω το ίδιο», της είπα.

«Μαμά; Δεν θα είναι περίεργο;», με ρώτησε απορημένη.

Είναι δική μου επιλογή και απόφαση και θα το κάνω χωρίς την έγκριση κανενός. Χρειάζομαι όμως την υποστήριξη των παιδιών μου. Δεν αφορά άμεσα εκείνα, αποτελούν όμως χωρίς να το ξέρουν μέρος του «ταξιδιού» αυτού. Είναι ένα μονοπάτι που πολλές φορές θα διασχίσουμε μαζί και κάθε φορά θα μαθαίνουμε κάτι καινούργιο.

«Όταν κάνω και εγώ αυτή την εγχείρηση δεν θα έχω στήθος και θα μπορώ να αφήνω τα κουμπιά ανοιχτά», μου είπε.

Της εξήγησα ότι καταλαβαίνω τις ανησυχίες της. Τα σημάδια μετά από μία διπλή μαστεκτομή χρειάζονταν χρόνο για να επουλωθούν. Σε λίγο καιρό το στήθος μου θα γίνει αντρικό και θα μας πάρει λίγο χρόνο να το συνηθίσουμε. Η κόρη μου γνωρίζει καλά ότι θα πρέπει να σταματήσει να με βλέπει σαν γυναίκα.

Δεν ήταν απολύτως άνετη με όλο αυτό αλλά ήταν δεκτική και πρόθυμη να μάθει, όπως και τα άλλα δύο μου παιδιά όταν άκουσαν για πρώτη φορά τον όρο nonbinary (άτομα που δεν δέχονται κανένα από τα δύο φύλα – φυλοακαθόριστος – φυλοαπροσδιόριστος). Δεν ένιωθα ποτέ άνετα ως γυναίκα κι αναρωτιόμουν μήπως ήμουν trans αλλά και πάλι δεν αισθανόμουν άνετα με την «ταμπέλα» αυτή μέχρι που έμαθα τον όρο nonbinary και συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι εντελώς ούτε άντρας ούτε γυναίκα αλλά ένας συνδυασμός και των δύο. Από τότε και έπειτα ζήτησα από τα παιδιά μου και από όλους τους γύρω μας να χρησιμοποιούν ουδέτερους όρους όταν απευθύνονται ή αναφέρονται σε εμένα.

Όσον αφορά την ταυτότητα του φύλου μου, είναι κάτι που με απασχόλησε πολύ αργότερα όχι όμως τόσο αργά αφού ποτέ δεν είναι αργά να ανακαλύψεις ποιος/ποια είσαι και να ζήσεις τη ζωή που θες. Όταν έβαλα τις σκέψεις μου σε τάξη, έμαθα τι σημαίνει να είσαι nonbinary και ότι αυτό ήθελα από τη ζωή μου, ήμουν 39 χρονών. Ένιωθα ότι ήταν αργά. Όλοι οι συνάδελφοι, τα μέλη της οικογένειάς μου, οι φίλοι και οι γείτονες με γνώριζαν σαν γυναίκα. 40 σχεδόν χρόνια τώρα χαρακτηριζόμουν ως «θηλυκό» παρόλο που πάντοτε είχα την αίσθηση ότι ο όρος αυτός δεν με αντιπροσώπευε πλήρως. Όταν έχεις όμως τρία παιδιά που σε φωνάζουν μαμά πάντα έχεις το άγχος ότι η οποιαδήποτε αλλαγή θα επηρεάσει κι αυτά.

Τελικά τα παιδιά μου ανταποκρίθηκαν πολύ καλύτερα απ’ ό,τι πίστευα, ωστόσο είχαν δρόμο ακόμα μέχρι να εξοικειωθούν πλήρως με τα νέα δεδομένα. Καταρχήν έπρεπε να συνηθίσουν το γεγονός ότι θα αναφέρονται ή θα απευθύνονται προς εμένα με διαφορετικές αντωνυμίες απ’ ό,τι αναφέρονταν μέχρι τώρα (αυτός-αυτή-αυτό, εκείνος-εκείνη-εκείνο). Δεν ήθελα τα παιδιά μου να χρειαστεί ποτέ να μπουν στη διαδικασία να διορθώσουν ή να αγνοήσουν κάποιον επειδή έκανε λάθος συνειδητά ή ασυνείδητα ούτε επίσης ήθελα να με υπερασπιστούν αν κάποιος μιλούσε άσχημα για μένα. Ήθελα σεβασμό τόσο από τα παιδιά μου όσο και από τους γύρω μου και κάθε φορά τους υπενθύμιζα να μη χρησιμοποιούν θηλυκές αντωνυμίες όταν αναφέρονται σε μένα ακόμα και όταν είμαστε με δικά μας άτομα.

Ξέρω ότι αυτό που ζητούσα δεν ήταν εύκολο. Ήθελε εξάσκηση. Όταν άλλαξα την ταυτότητα μου τα παιδιά με ρώτησαν αν μπορούν ακόμα να με αποκαλούν μαμά. Όσο κι αν ήθελα να δεχτούν την αλλαγή μου και να εξαφανιστεί οποιοσδήποτε θηλυκός χαρακτηρισμός, ήξερα ότι τα παιδιά μου είχαν ανάγκη τη μαμά τους. Όπως το γυναικείο μου όνομα έτσι και η λέξη μαμά θεωρείται «θηλυκή ετικέτα», γρήγορα όμως κατάλαβα ότι με όποιο όνομα και αν σε αποκαλούν η πραγματική μου ταυτότητα δεν αλλάζει. Όταν τα παιδιά μου με αποκαλούν μαμά δεν βλέπω τη θηλυκότητα που κρύβεται πίσω από τον όρο αυτό, αλλά το ρόλο που παίζω στη ζωή τους. Νιώθω πόσο πολύ με αγαπούν όταν με φωνάζουν μαμά. Δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές ενοχλούμαι όταν κάποιο από τα παιδιά μου ουρλιάζει «μαμά» όταν παίζουμε κρυφτό, αλλά διαπιστώνω ότι το γεγονός ότι τα παιδιά μου με βλέπουν σαν μητέρα δεν επηρεάζει καθόλου την ταυτότητα που επέλεξα.

Ξέρω ότι η αλλαγή αυτή θα φέρει κι άλλες αλλαγές, που θα επηρεάσουν τα παιδιά μου γι’ αυτό ήδη αφιερώνω πολύ χρόνο συζητώντας μαζί τους για τα πάντα. Όσο και να ανησυχώ, όσο και να φοβάμαι τα πράγματα μέχρι τώρα έχουν πάει πολύ καλά. Όταν είναι τα παιδιά μου καλά, είμαι και εγώ. Όταν είμαι εγώ καλά, είναι και τα παιδιά μου γι’ αυτό και πιστεύω ότι η μετάβαση αυτή θα μας ωφελήσει όλους.

Πηγή: scarymommy.com