Ποιος ο λόγος να ζω;

Μεγάλωσα σε μονογονεϊκή οικογένεια. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 2 χρονών και από τότε τον πατέρα μου τον έβλεπα μια φορά το χρόνο μέχρι που έγινα 10 και επειδή ξαναπαντρεύτηκε, δεν τον ξαναείδα. Όχι επειδή το διάλεξε η μητέρα μου ή μου έβαλαν λόγια ή τον εμπόδισε κάποιος γιατί τότε αλλά και μετά στην εφηβεία μου, έτσι σκεφτόμουν για να τον δικαιολογήσω. Ότι κάποιος τον εμπόδιζε. Δεν γινόταν ο πατέρας μου, να μη με θέλει εμένα το παιδί του. Νόμιζα…

Η ζωή της μητέρας μου καταστράφηκε, τα νιάτα της καταστράφηκαν. Συγνώμη δεν το λέω για να σας απογοητεύσω ή γιατί πιστεύω πως η ζωή σου καταστρέφεται με το διαζύγιο. Τη ζωή σου δεν τη χαλάει το διαζύγιο αλλά ο πρώην σύζυγος που σε αφήνει να τραβάς μόνη σου κουπί επειδή νομίζει πως έτσι εκδικείται εσένα ενώ τον μόνο που εκδικείται είναι το παιδί του. Όταν αναγκάζεσαι να δουλεύεις όλη μέρα για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου και δεν έχεις ούτε χρόνο ούτε κουράγιο ούτε χρήματα να μπορείς να βγαίνεις  και να φροντίζεις τον εαυτό σου, δεν καταστρέφονται τα νιάτα σου; Ή γίνεσαι πάλι 35 χρονών; Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάτι Χριστούγεννα που με τη γιαγιά μου περιμέναμε τη μητέρα μου να έρθει να φάμε όλοι μαζί  και ήρθε στις 11 το βράδυ και κόντεψε να κοιμηθεί πάνω στη καρέκλα. Όταν ο πατέρας μου μας εγκατέλειψε, μοιραία με εγκατέλειπε και η μητέρα μου. Όχι γιατί είχε φύγει αλλά επειδή αναγκαζόταν να λείπει για να ζήσουμε. Ωραία ζωή για ένα παιδί ε;

Πέρασαν τα χρόνια και στα 20 μου γαντζώθηκα από έναν άντρα,όχι  ίδιος ο πατέρας μου. Χειρότερος! Ήθελα να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια για να αποδείξω στον εαυτό μου πως εγώ θα τα κατάφερνα και δεν θα χώριζα. Πώς μπορεί να μην κράτησα τον πατέρα μου κοντά μου, αλλά θα κρατούσα τον άντρα μου. Φυσικά το έργο επαναλήφθηκε με πρωταγωνίστρια εμένα αλλά αυτή τη φορά χειρότερα. Γιατί η μανία μου να κρατήσω την οικογένειά μου ενωμένη, με έκανε να ανέχομαι ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Από το ξύλο και την απιστία, μέχρι το να φέρνω λεφτά στο σπίτι και να του τα δίνω όλα μήπως τον κρατήσω κοντά μου. Έκανα τα πάντα για να μην γίνω οι γονείς μου, και κατέληξα να γίνω χειρότερη από εκείνους.

Φτάνουμε στο σήμερα. Σήμερα είμαι δυστυχισμένη και ζω μακριά από το δικό μου παιδί. Όχι επειδή λείπω όλη μέρα για να ζήσουμε αλλά επειδή το παιδί μου λείπει για να ζήσει «καλύτερα» μακριά μου. Όταν ο γιος μου έγινε 12 χρονών, και αφού ο πρώην άντρας μου του είχε πιπιλίσει τον εγκέφαλο από τότε που το παιδί μας ήταν 4 και του έλεγε ότι δεν τον αγαπούσα ότι εγώ έφταιγα που χωρίσαμε ότι είχα άλλον και διάφορα τέρατα, κατάφερε να πάρει την επιμέλεια. Έστειλε το παιδί στον εισαγγελέα, το παιδί είπε ότι ήθελε να ζήσει με τον πατέρα του και ότι τον κακοποιούσα (χωρίς αποδείξεις αφού δεν τον κακοποιούσα) και έφυγε. Τόσο απλά. Και εδώ και 3 χρόνια που το παιδί μου είναι 15, κατάφερα να του μιλήσω 3 φορές από τις εκατοντάδες που πήγα στο σχολείο του και τον παρακαλούσα να συζητήσουμε. Δεν συζητούσαμε, εγώ έκλαιγα και αυτός μου γυρνούσε τη πλάτη και μια φορά μου είπε να μην ξαναπάω γιατί τον έκανα ρεζίλι και αυτά να τα σκεφτόμουν νωρίτερα. Δεν ξέρω ποια «αυτά» εννοούσε. Ξέρω πως μου θύμισε εμένα όταν πίστευα πως κάποιος εμπόδιζε τον πατέρα μου να είναι μαζί μου. Έτσι και αυτός πιστεύει πως κάποιος τον εμπόδιζε να είναι μαζί του. Εγώ.

Δεν θα σας κρυφτώ, έχω σκεφτεί πολλές φορές να δώσω τέλος στη ζωή μου. Είμαι 37 χρονών, η μητέρα μου έχει πεθάνει,  ο γάμος μου έχει πεθάνει και για το παιδί μου έχω πεθάνει. Πάω και γυρίζω από τη δουλειά σαν ρομπότ, τρώω σαν ρομπότ, κάθομαι στη τηλεόραση σαν ρομπότ. Δεν έχω φίλους, δεν έχω συγγενείς δεν έχω κανέναν. Εγώ είχα μόνο το παιδί μου και με πέταξε. Ποιος ο λόγος να ζω; Γιατί να ζω;

Θεοδώρα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.