Χρησιμοποιούσα τα λεφτά μου για να αποδείξω ότι είμαι κάποια ώσπου ήρθε η οικονομική κρίση. Και το διαζύγιο…

Για πολύ καιρό, πίστευα πως τα χρήματα υπήρχαν για να με κάνουν χαρούμενη.

Γι΄αυτό τα χαλούσα σε κάθε ευκαιρία.

Ξόδευα συνέχεια. Παπούτσια, καλλυντικά, άπειρα ρούχα, κοσμήματα, μέχρι και γούνα. Μετακομίσαμε σε μεγαλύτερο σπίτι. Σκεφτόμασταν, επίσης, μέχρι να πάμε και στα προάστια.

Αγόραζα εμπειρίες, οι οποίες με έκαναν να νιώθω εξίσου σημαντική. Πήγαμε στην Ινδία, στη Γαλλία, στην Ιταλία, και το Μεξικό. Μέναμε στα καλύτερα μέρη. 5άστερα ξενοδοχεία ή τίποτα. Περάσαμε το μήνα του μέλιτός μας στην Ανγκουίλα κάτω από τα φωτεινά αστέρια σε μια παραλία σε σχήμα ημισελήνου.

Ήμουν το αγαπημένο παιδί του καπιταλισμού. Εργαζόμουν και ξόδευα όλα μου τα χρήματα. Ήμουν μισητή. Με σεβόντουσαν. Με κοιτούσαν με μισό μάτι που ήμουν γυναίκα σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον. Το στήθος μου φούσκωνε από υπερηφάνεια. Ήμουν απαραίτητη.

Ήμουν η ζωντανή απόδειξη ότι τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία.

Όταν γέννησα το γιο μου, έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη. Δεν μπορούσα πλέον να βγάζω ένα σκασμό λεφτά για να τα ξοδεύω. Με κρατούσε όλη την ώρα στο σπίτι, και, αν και ήμουν απαραίτητη στη δουλειά, δεν έβγαζα πλέον τα ίδια λεφτά.

Προσπάθησα να έρθω σε επαφή με άλλες μαμάδες, οι οποίες χαιρόντουσαν για τη νέα τους ζωή. Έκανε μπαμ ότι δεν ήθελα να αναλύσω την πάνα του Γιώργου ή τα τσίσα της Μαρίας. Έψαχνα νόημα. Αλλά δεν μπορούσαμε να συμφωνήσουμε στο τί ήταν αυτό.

Έφυγα. Ή μάλλον αυτές έφυγαν. Με κατέκριναν πολύ.

Ο γιος μου έκλαιγε όλη την ώρα. Δεν ήμουν σίγουρη ότι ήμουν η ιδανική μαμά για εκείνον. Όλα αυτά που έχτιζα μια ζωή, φαίνονταν οριστικά χαμένα.

Αμέσως μετά, ήρθε η κόρη μου. Πίστευα ότι υπήρχε κάτι παραπάνω. Το πρόσωπο της έμοιαζε με μήλο. Μου έδωσε ελπίδα. Αλλά συνέχισα να νιώθω τελείως άχρηστη. Η κάθε μέρα ήταν πιο δύσκολη από την προηγούμενη.

Για 8 χρόνια ήμασταν το πορτραίτο της οικογενειακής ευτυχίας. Δύο μορφωμένοι, επαγγελματίες γονείς με δύο υγιή παιδιά. Ζούσαμε σε ένα όμορφο άσπρο σπίτι στην καλύτερη περιοχή της πόλης.

Αγόρασα έπιπλα που να ταιριάζουν με τους τοίχους και διακόσμησα τους τοίχους για να ταιριάζουν με το χρώμα των πατωμάτων.

Το μόνο μέρος του σπιτιού, το οποίο μάζευε την περισσότερη σκόνη, ήταν το σαλόνι, όπου είχαμε βάλει τις οικογενειακές μας φωτογραφίες. Δεν μαζευόμασταν ποτέ εκεί.

Οι μέρες μας, άρχιζαν σταδιακά να καταρρέουν. Ήμασταν εγκλωβισμένοι. Δεν μπορούσαμε να συγχωρέσουμε ο ένας τον άλλον. Ήταν τότε που οι κόσμοι μας κατέρρεαν, που συνειδητοποίησα τι μου διέφευγε όλα αυτά τα χρόνια. Όλη μου η ζωή ήταν μία κατανάλωση. Και δεν το είδα ποτέ. Ζήτησε διαζύγιο.

Από τα 17 μέχρι τα 40 μου, προσπαθούσα να αποδείξω την αξία μου μέσω των χρημάτων. Όλη την ώρα. Όταν είδα το υπέροχο σπίτι μας άδειο, τότε το κατάλαβα. Το αίσθημα της κενότητας που σου δημιουργεί μια σπαταλημένη ζωή.

Όσον αφορά τα λεφτά, τα έκανα όλα από την ανάποδη. Ήμουν τρομερά απασχολημένη με το να ξοδεύω. Να κάνω το κέφι μου. Να αγοράζω όμορφα πράγματα. Την ώρα που οι καλύτεροι άνθρωποι που γνώρισα στη ζωή μου, έκαναν πράγματα για τους άλλους, χωρίς να ζητάνε τίποτα πίσω.

Είχα δημιουργήσει ένα τίποτα. Δεν είχα βοηθήσει κανέναν.

Τελικά, άφησα τον εαυτό μου μόνο του με την ντροπή μου.

Και, μετά, ξεκίνησα να χτίζω.

Ο τρόπος που οργανώνετε τα οικονομικά σας έχει μεγάλη σημασία. Για μένα, ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Όταν τη χτίζεις με γνώμονα την προσφορά στη ζωή των άλλων, νιώθεις γεμάτος, ακόμα και αν δεν έχεις τα χρήματα. Νομίζω είναι αυτό που οι άνθρωποι αποκαλούν “σκοπό”.

Συμπέρασμα: Ακόμα και έτσι συνεχίζεις. Και τελικά, έρχονται και τα λεφτά.

Όταν σχεδιάζεις την οικονομική σου ζωή με βάση την κατανάλωση, νιώθεις ένα απύθμενο κενό μέσα σου. Ακόμα και αν έχεις έναν τόνο ρούχα. Δε θα γεμίσει ποτέ, επειδή πας προς τα πίσω. Και αδειάζεις. Σαν εμένα.

Συμπέρασμα: Θέλετε απλά να παραιτηθείτε. Στο τέλος, αδειάζετε.

Μπορείτε να ζήσετε μια ζωή αχαριστίας, όπου απλά ξοδεύετε τα λεφτά σας, ή να ζήσετε μία ζωή προσφοράς, όπου τα επενδύετε στον εαυτό σας και στους άλλους. Από εσάς εξαρτάται.

Πίστευα πως ήμουν κάποια. Και χρησιμοποιούσα τα λεφτά μου για να το αποδείξω.

Τώρα ξέρω ότι είμαι κάποια μόνο αν βοηθήσω κάποιον άλλον άνθρωπο.

Γεωργία

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ