Πέθανε η γυναίκα μου και με πέθανε η γραφειοκρατία. Ούτε να πενθήσουμε δεν μπορούμε πια…

Αφού οδήγησα αρκετά βρήκα επιτέλους ένα ήσυχο μέρος να παρκάρω το αυτοκίνητο και να χαθώ στη σιωπή που μου προσέφερε το μέρος εκείνο. Η σιωπή όταν κάθεσαι στη θέση του οδηγού και κοιτάς το άπειρο έχει έναν ιδιαίτερο ήχο. Έσβησα το αμάξι και έμεινα να κοιτάω τη θέα εντελώς μόνος. Δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Ο μόνος ήχος που ακούστηκε ήταν τα κλειδιά που κρέμονταν στη μίζα του αυτοκινήτου, τα οποία κούνησα κατά λάθος με το πόδι μου. Ασυναίσθητα έψαξα την πίσω μου τσέπη να βρω τη βέρα μου, αλλά το μόνο που βρήκα ήταν τρεις λογαριασμοί, που είχα ξεχάσει να πληρώσω. Ήταν μία εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα και η γυναίκα μου ήταν νεκρή.

Παντρευτήκαμε το φθινόπωρο του 2003 και κάναμε δύο παιδιά, το γιο μας το 2016 και την κόρη μας το 2018. Η γυναίκα μου πέθανε στις 4 Μαΐου του 2019 σε ηλικία 37 ετών, δύο εβδομάδες πριν τα πρώτα γενέθλια της κόρης μας.

Πριν φτάσω με το αυτοκίνητό μου σε εκείνο το ωραίο σημείο, το ήσυχο με τη θέα, μιλούσα στο τηλέφωνο με το νοσοκομείο, στο οποίο νοσηλευόταν. Παρά την ιδιωτική ασφάλεια που είχαμε και που υποτίθεται ότι μας κάλυπτε τα πάντα έπρεπε να πληρώσω εξτρά 350 ευρώ (300 αν τα κατέβαλα σε μετρητά) για κάποιες εξειδικευμένες εξετάσεις που χρειάστηκε να κάνει. Η γλυκιά και υπομονετική φωνή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου με ενημέρωσε για όλα αναλυτικά, αλλά εγώ δεν είχα μυαλό να ακούσω. Πήγα στο νοσοκομείο αποφασισμένος να πληρώσω σε μετρητά να τελειώνουμε. Μακάρι να ήταν μόνο το νοσοκομείο. Η γραφειοκρατία όταν χάνεις ένα δικό σου άνθρωπο είναι τόσο μεγάλη που δεν σου αφήνει χρόνο ούτε να τον κλάψεις. 

Μόλις με είδε η κυρία, με την οποία είχαμε μιλήσει με αναγνώρισε. Της έδωσα τα χρήματα και περίμενα να μου δώσει την απόδειξη. Ένας άντρας που στεκόταν δίπλα της ντυμένος με κουστούμι (φάνηκε σαν να ήταν ανώτερο στέλεχος ή μέτοχος του νοσοκομείου) με κοίταξε και μου είπε: «Πόσα παιδιά έχεις». «Δύο», του απάντησα. Αναστέναξε και με κοίταξε έντονα. Πήρε τα χρήματα από την υπάλληλο και μου τα έδωσε πίσω. «Το χρέος σου τακτοποιήθηκε. Πάρε κάτι για τα παιδιά». Δεν ήθελα ελεημοσύνη. Κάποιον να με λυπηθεί ήθελα και να κάνει τα πράγματα πιο εύκολα.

Σήμερα πολλοί γιατροί, νοσοκόμες, φαρμακοποιοί και πολλοί ακόμα εργάζονται σαν τα σκυλιά όλο το 24ωρο για να σώσουν ανθρώπινες ζωές με μισθούς πείνας, αλλά το κάνουν με χαρά γιατί ξέρουν ότι μένουν πιστοί στον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη και είναι ευτυχισμένοι γιατί η σκληρή τους δουλειά έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα: ΣΩΖΟΥΝ ΖΩΕΣ. Από την άλλη έχουμε νοσοκομεία που λειτουργούν ως κερδοσκοπικές επιχειρήσεις αντί να παρέχουν τις σωστές υπηρεσίες στους ασθενείς τους. Οι δε ασφαλιστικές, οι οποίες λειτουργούν σαν διαμεσολαβητές ανάμεσα σε ασθενείς και παρόχους υγείας άλλοτε είναι συνεπείς σε όσα υποσχέθηκαν και καλύπτουν το κόστος του συνόλου των υγειονομικών υπηρεσιών και άλλοτε ξεχνούν να διαβάσουν στους πελάτες τους τα ψιλά γράμματα, που περιέχουν τα συμβόλαια, με αποτέλεσμα σε μία δύσκολη στιγμή αυτοί να βρίσκονται ξεκρέμαστοι.

Εκτιμώ τους ανθρώπους που με βοήθησαν, αλλά ένιωσα προδομένος από το σύστημα. Η γυναίκα μου νοσηλεύτηκε σε δύο διαφορετικά νοσοκομεία. Όταν κρίθηκε απαραίτητο μεταφέρθηκε με αεροδιακομιδή, την οποία υποτίθεται ότι κάλυπτε η ασφάλειά μας. Λίγες εβδομάδες αργότερα μου ήρθε σπίτι η πρώτη ειδοποίηση πληρωμής, από την εταιρεία που παρείχε το ελικόπτερο. Η ειδοποίηση πληρωμής δεν έγραφε ποσό πάνω. Πήρα τηλέφωνο και η κυρία στην άλλη γραμμή ήταν μεν ευγενική και συμπαθέστατη, αλλά ήταν και διστακτική. Όταν την πίεσα να μου πει τι συμβαίνει, μου είπε ότι το χρέος μου ήταν 70.000 ευρώ. Παρά το γεγονός ότι και τα δύο νοσοκομεία ήταν συμβεβλημένα με την ασφαλιστική, η αεροδιακομιδή δεν ήταν. Για πολλούς μήνες λάμβανα κάθε μήνα ειδοποιήσεις πληρωμής με το γνωστό εικονίδιο του μικρού ελικοπτέρου να αιωρείται στο πάνω μέρος της σελίδας, οι οποίες με προειδοποιούσαν ότι αν το ποσό δεν πληρωθεί άμεσα θα έχει προσαυξήσεις. Όταν ήρθε η τελική ειδοποίηση πήρα τηλέφωνο και μία άλλη κυρία με διαβεβαίωσε αφού της εξήγησα την κατάσταση ότι δεν έπρεπε να είχα λάβει καμία από αυτές τις ειδοποιήσεις. Μου είπε ότι το χρέος μου πρέπει να διαγραφεί από τη στιγμή, που με την ασφαλιστική μου είχα συμφωνήσει να συμπεριλάβω στο συμβόλαιο και την αεροδιακομιδή σε περίπτωση ανάγκης και η ασφάλεια ήταν πληρωμένη και ότι θα το τακτοποιήσει. Ακόμα περιμένω. Λαμβάνω ειδοποιήσεις πληρωμής μέχρι και σήμερα.

Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για όσους με βοήθησαν πραγματικά και τακτοποίησαν γρήγορα και «αναίμακτα» κάποιες εκκρεμότητες που προέκυψαν μετά το θάνατο της γυναίκας μου, αλλά η γραφειοκρατία στο σύνολό της με εξόντωσε και εξακολουθεί να με ταλαιπωρεί ακόμα και σήμερα. Είχα δύο παιδιά, το ένα μάλιστα μωρό και ήταν πραγματικά ψυχοφθόρο να τα μεγαλώνω και να αλλάζω πάνες στο μωρό τη στιγμή που παράλληλα ένιωθα την ανάγκη να θρηνήσω για το χαμό της γυναίκας μου και να τακτοποιήσω κάθε εκκρεμότητα που είχε μείνει. Ήταν πολύ νέα για να πεθάνει. Κάποιες περιπέτειες πρέπει να έχουν αίσιο τέλος και όχι αυτό.

Παρόλο που η πανδημία υπήρξε μία έντονη υπενθύμιση για το πόσο παράλογο και σκληρό μπορεί να είναι το σύστημα, ρίχνει επίσης αρκετό φως στο πόσο ηρωική είναι η προσπάθεια κάποιων συνανθρώπων μας. Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν γιατί δεν μπορούν να καλύψουν το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης. Σε κανέναν δεν αξίζει κάτι τέτοιο. Κανείς δεν πρέπει να πεθαίνει ή να χρεοκοπεί πάνω στην προσπάθειά του να κρατήσει την οικογένειά του υγιή.

Για να φτιάξει η κατάσταση και να πάμε μπροστά πρέπει να εργαστούμε από κοινού και ταυτόχρονα σε πολλούς κλάδους και πολιτικές αρένες. Χρειαζόμαστε έμπειρα άτομα με όραμα που θα ανακατευθύνουν την οικονομία και θα έχουν σχέδια και στόχους για την επίλυση των προβλημάτων.

Δεν μπορώ να διορθώσω όλα τα προβλήματα που έχει η υγειονομική περίθαλψη μπορώ όμως να προσπαθήσω. Ελπίζω κάποια στιγμή να ανταποκριθούμε συνολικά σε αυτές τις προκλήσεις, αλλά πρέπει πρώτα να δούμε τους άλλους μέσα από το πρίσμα μιας ριζοσπαστικής ενσυναίσθησης. Πρέπει να βρούμε το νόημα πέρα από την απώλειά μας.

Πηγή: time.com