Πάντα υπάρχει ένας φύλακας άγγελος για κάθε μόνο γονιό

Η Κλειώ ξυπνάει στις 3 το πρωί από ένα θόρυβο στην κουζίνα του σπιτιού της. Το αγέννητο μωρό της αρχίζει να την κλωτσά, μόλις καταλαβαίνει, ότι κάτι δεν πάει καλά. Αρπάζει στο ένα χέρι ένα καδρόνι, που πάντα έχει δίπλα της για καλό και για κακό κι ας μην ξέρει να χτυπάει με αυτό και με το άλλο χέρι σπρώχνει απαλά την πόρτα. Όσο πλησιάζει στην κουζίνα, ο θόρυβος δυναμώνει. Δεν μπορεί να προσδιορίσει, τί είναι, κάτι σαν τσαλακωμένο χαρτί, κάτι σαν τρίξιμο, ένα χρατς χρουτς. Τελικά, το θόρυβο έκανε ο Αλέξανδρος, ο οποίος μόλις είχε γυρίσει από τη δουλειά και έβγαζε από το ψυγείο ένα ταπεράκι φαί, να το ζεστάνει και να κάτσει να φάει. Πώς δεν έφαγε καμία με το καδρόνι στο κεφάλι…Η Κλειώ είχε ξεχάσει, πώς θα σχόλαγε νωρίτερα και της κοπήκαν τα πόδια από το φόβο.

Τώρα θα με ρωτήσεις, ποιος είναι ο Αλέξανδρος. Όχι, δεν είναι ο άντρας της. Όχι, δεν είναι ο φίλος της. Όχι, δεν είναι ο κολλητός της. Είναι ο αδερφός της και συγκάτοικός της.

Στην ηλικία των 36 ετών, η καριέρα της Κλειούς είχε απογειωθεί, αλλά από άντρα τίποτα. Είχε κατά καιρούς κάποιες σχέσεις, που δεν πήγαν καλά, κάποια φλερτ, κάποια one night stand. Ήθελε πολύ να γίνει μητέρα, αλλά δεν της είχε κάτσει μέχρι στιγμής. Άντρας διαθέσιμος δεν υπήρχε εκείνη την εποχή, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να εξερευνήσει όλες της τις επιλογές. Επισκέφτηκε μια τράπεζα σπέρματος και βρήκε δωρητή. Είχε την τύχη να συλλάβει το μωρό της με τη δεύτερη προσπάθεια.

Η Κλειώ και ο Αλέξανδρος ζούσαν μαζί πολύ πριν έρθει το μωρό. Ο αδερφός της επηρέασε πολύ την απόφασή της να κάνει παιδί, γιατί ήξερε, πώς με εκείνον στο πλευρό της δεν είχε να φοβάται τίποτα.

Ο Αλέξανδρος συμμετέχει ενεργά στη ζωή του παιδιού σαν να ήταν πραγματικός του πατέρας. Όταν ο Νικολάκης (έτσι ονόμασαν το μωρό) ήταν νεογέννητο, ο Αλέξανδρος ανέλαβε όλες τις ευθύνες σχετικά με τη φροντίδα του σε καθημερινή βάση. Στάθηκε στο πλευρό της μάνας και του παιδιού καλύτερα και από πατέρας. Ως ελεύθερος επαγγελματίας πια, είχε μεγαλύτερη ευελιξία στο ωράριό του. H Κλειώ βλέπει, πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του και πόσο πολύ τη βοηθάει. “Έχοντας κάποιον, σαν τον αδερφό μου δίπλα μου, στο σπίτι και στη ζωή μου, είναι σαν να έχω τον κόσμο όλο”, λέει. “Με βοηθάει ακόμα και στα πιο μικρά πράγματα, όπως το άλλαγμα ή το τάισμά του”.

Όποιος, λένε, είναι έξω απ’ το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει. Κάποιοι βλέπουν με καχυποψία, περιέργεια, ίσως και αποστροφή όλο αυτό. Οι άνθρωποι συχνά τον ρωτούν: «Αλήθεια μένεις μαζί τους και αλλάζεις πάνες;”. Όπως λέει ειρωνικά, «το τάισμα και το άλλαγμα είναι μια τελετουργία, που αφορά μάλλον μόνο εκείνους, που έχουν γεννήσει ένα παιδί». Τόσο ο Αλέξανδρος, όσο και η Κλειώ δίνουν προτεραιότητα στο Νικολάκη κάνοντας και οι δύο το καλύτερο, που μπορούν για αυτόν.

Μια νέα μελέτη, που έγινε πρόσφατα έδειξε, ότι οι περισσότερες ανύπαντρες μητέρες στηρίζονται σε άλλους ενήλικες για βοήθεια είτε οικονομική, είτε για το μεγάλωμα των παιδιών τους. Δυστυχώς, υπάρχουν στον κόσμο πολλοί μόνοι γονείς χωρίς βοήθεια από κανέναν. Αντιμετωπίζουν καθημερινά πλήθος προκλήσεων σε ένα «σύστημα», που ουσιαστικά δεν παρέχει καμία βοήθεια και καμία υποστήριξη. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίο πολλοί μονογονείς δημιουργούν «μη παραδοσιακούς δεσμούς» και ακολουθούν ένα νέο «σύστημα» ανατροφής των παιδιών τους με ξένους προς εκείνα ανθρώπους με τη διαφορά, ότι αυτοί οι δεσμοί μοιάζουν με την οικογένεια ως δομή, αλλά δεν είναι.

Οι σημερινές οικογένειες είναι ιδιαίτερα πολύπλοκες και περίπλοκες, αν αναλογιστεί κανείς, ότι και η ίδια η κοινωνία, που ζούμε είναι το ίδιο. Μια τέτοια οικογένεια είναι η Κλειώ, ο Αλέξανδρος και ο Νικολάκης. Πολλοί συνάπτουν δεσμούς (δεν αναφερόμαστε καθόλου στο ερωτικό στοιχείο) και παρέχουν βοήθεια σε μονογονεικές οικογένειες με το αποτέλεσμα να είναι άκρως εντυπωσιακό και γλυκό. Οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά, ακόμα και αυτοί, που μέχρι πρότινος δεν γνωρίζονταν, ούτε είναι συγγενείς μεταξύ τους και μαζί μεγαλώνουν υγιή συναισθηματικά παιδιά.

Η ιστορία της Χριστίνας

Η Χριστίνα είναι μια μόνη μητέρα δύο παιδιών, τα οποία μεγαλώνει με το φίλο της, τον Κώστα. Η κόρη της, η Αμαλία, γεννήθηκε νωρίτερα, στις 27 εβδομάδες και διαγνώστηκε με αυτισμό στην ηλικία των 3. Η διάγνωσή της ήταν ένα τεράστιο πλήγμα για τη Χριστίνα, η οποία την εποχή έτρεχε από υπηρεσία σε υπηρεσία και όπου αλλού χρειαζόταν, μπας και βγάλει καμία άκρη να βοηθηθεί το παιδί της. Δεδομένης της διάγνωσης της κόρης της και της γέννησης του γιου της, που σύντομα ακολούθησε, δεν υπήρχε πιθανότητα να μπορέσει να εργαστεί εκτός σπιτιού. Ποιος θα κράταγε τα παιδιά; Κανείς από τους πατέρες των παιδιών δεν συμμετείχε στην ανατροφή τους. Αυτά τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα για τη Χριστίνα, απομονώθηκε και κλείστηκε στον εαυτό της.

Όταν ο γιος της έγινε 3, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, να βγει απ΄το καβούκι της και να αρχίσει πάλι να βγαίνει. Και κάπου εκεί, γνώρισε τον Κώστα. Έγιναν γρήγορα φίλοι και στη συνέχεια συγκάτοικοι. Η μετακόμιση του Κώστα στο σπίτι της Χριστίνας της επέτρεψε να πιάσει δουλειά και μάλιστα πολύ καλή, κάτι που δεν φανταζόταν καν πριν.

«Ο Κώστας μου άλλαξε όλη τη ζωή», λέει. «Ποτέ δεν είχα κάποιον να στηριχτώ, κάποιον να με βοηθήσει, να σταθεί δίπλα μου και να μου δώσει κουράγιο. Ο Κώστας με βοηθάει στα πάντα. Είναι ο καλύτερος φίλος, που θα μπορούσα να έχω. Με βοηθά με τα παιδιά, όταν αρρωσταίνουν, πηγαίνει στο σχολείο τους, μιλά με τις δασκάλες. Όταν δουλεύω πολλές ώρες και είμαι πτώμα, μου πλένει μέχρι και τα πιάτα και μου μαγειρεύει. Είναι ό, τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί».

Η Κλειώ και η Χριστίνα δεν είναι μόνες τους. Μπορεί οι πρώην άντρες τους ή οι σύντροφοί τους να απουσιάζουν από τις ζωές τους, έχουν, όμως, ανθρώπους δίπλα τους, που τις νοιάζονται, τις αγαπάνε και είναι πάντα εκεί για αυτές και τα παιδιά τους. Είναι οι φύλακες άγγελοί τους. Και μπορεί η οικογένεια που έχουν φτιάξει να μην είναι η παραδοσιακή οικογένεια, που όλοι ξέρουμε, λειτουργεί, όμως, άριστα και έχει θετικότατα αποτελέσματα για όλους.

Η μείωση των ποσοστών γάμου σε συνδυασμό με τον αυξανόμενο αριθμό διαζυγίων και τα αυξανόμενα ποσοστά μονογονεικών οικογενειών δείχνουν, ότι οι άνθρωποι απομακρύνονται από τις παραδοσιακές, οικογενειακές δομές. Τα χρόνια περνάνε και οι καιροί αλλάζουν. Η πλειοψηφία των ανύπαντρων μητέρων λέει, ότι θα μπορούσε να μεγαλώσει ένα παιδί με κάποιον, που δεν είναι σύζυγος ή σύντροφός της. Ενώ οι ερωτηθέντες συμφωνούν, ότι ένας ενήλικας, που δεν είναι ο πατέρας του παιδιού μπορεί να κάνει εξίσου καλή δουλειά με εκείνον, αν όχι καλύτερη, πιστεύουν επίσης, ότι και στα παιδιά κάνει καλό αυτή η αλληλεπίδραση. Οι μόνοι γονείς, είτε από επιλογή ή όχι, δεν μεγαλώνουν διαφορετικά τα παιδιά τους απ’ ότι οι παντρεμένοι γονείς. Απλά ακολουθούν διαφορετικό «σύστημα».

Δεν υπάρχει κάποιος όρος με τον οποίο μπορούμε με ακρίβεια να ονοματίσουμε τις οικογένειες της Κλειούς και της Χριστίνας. Βλέποντας, όμως, ότι το φαινόμενο αυτό παρουσιάζεται ολοένα και πιο συχνά με μεγάλη μάλιστα επιτυχία και καλά αποτελέσματα στη ζωή, όσων εμπλέκονται, είναι μάλλον καιρός να το αποδεχτούμε, να το υποστηρίξουμε και όχι να το κατακρίνουμε ή να το αντιμετωπίσουμε με καχυποψία.