Όταν τη σκότωσαν, πέθανα κι εγώ: Μόνος μπαμπάς που “έχασε” την 7χρονη κορη του, εξομολογείται… (φώτος)

Κάθε μέρα ο Nathan Wallace επιστρέφει στο δέντρο κάτω από το οποίο σκοτώθηκε η 7χρονη κόρη του.

Το δέντρο αυτό είναι σήμερα διακοσμημένο με κορδέλες, κουκλάκια, λουλούδια και ένα μωβ σταυρό. Εκεί πυροβολήθηκε η Natalia Wallace, κόρη του Nathan, ακριβώς μπροστά από το σπίτι της γιαγιάς της στο Austin ενώ έπαιζε με τα ξαδέρφια της στις 4 Ιουλίου.

O Wallace περνά ώρες ατελείωτες στο αυτοκίνητό του κοιτάζοντας το δέντρο αυτό. Είναι το μόνο πράγμα που τον ανακουφίζει και τον ηρεμεί. Μερικές φορές είναι το μόνο πράγμα που τον βοηθά να κοιμηθεί.

“Έτσι και δω κάτι και χαμογελάσω ή γελάσω με κάτι που έκαναν τα άλλα μου παιδιά, νιώθω τύψεις και ντρέπομαι γνωρίζοντας ότι το μωρό μου είναι δύο μέτρα θαμμένο κάτω από τη γη. Νιώθω σαν να την απογοήτευσα. Έπρεπε να είμαι εκεί να την προστατεύσω“, είπε ο Wallace με δάκρυα στα μάτια.

“Όταν τη σκότωσαν, πέθανα και εγώ“, είπε.

Ο ξαφνικός θάνατος ενός παιδιού είναι από τη φύση του ένα τραγικό γεγονός όταν όμως ο θάνατος αυτός οφείλεται σε ανταλλαγή πυροβολισμών ανάμεσα σε συμμορίες, τότε ο γονέας δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο να αντιμετωπίσει την αδικία και χρειάζεται άμεσα ψυχολογική υποστήριξη σύμφωνα με την dr. Candice Norcott, κλινική ψυχολόγο και επίκουρη καθηγήτρια του πανεπιστημίου του Σικάγο.

“Απαιτείται άμεσα η λήψη μέτρων όχι επειδή ο γονιός υποφέρει ή κλαίει, αλλά επειδή πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του“.

Ακόμα και ο ίδιος ο Wallace ανησυχεί για τις αλλαγές που έχει παρατηρήσει στη συμπεριφορά του. Πίνει περισσότερο από το συνηθισμένο, έχει κλειστεί στον εαυτό του και έχει παρατηρήσει σημαντικές αλλαγές στη διάθεσή του. Μερικές φορές ξεσπάει στον αδερφό του χωρίς να συνειδητοποιεί τι του λέει.
“Νιώθω σαν μη μου επιτρέπεται να είμαι ευτυχισμένος γιατί έτσι θα είναι σαν να μη σέβομαι το παιδί μου, αλλά η ευτυχία είναι κάτι που πρέπει να κυνηγήσουμε στη μνήμη των παιδιών μας και παρακαλώ όλους τους γονείς να θυμούνται τα παιδιά που έχασαν ως πηγή αγάπης και χαράς. Ο μόνος τρόπος να τιμήσουμε ένα παιδί που χάσαμε είναι να θυμόμαστε τη χαρά που έφερε στη ζωή μας και να μην ξεχνάμε ποτέ τον πόνο της απώλειας“.

O Wallace σκοπεύει να αναζητήσει επαγγελματική βοήθεια γιατί θέλει πολύ να μιλήσει σε κάποιον αλλά όχι τώρα, όπως είπε. Τώρα ο μόνος μπαμπάς εστιάζει στα άλλα τρία του παιδιά και στις δύο δουλειές που κάνει (το πρωί εργάζεται ως νοσηλευτής και το βράδυ ως delivery σε πιτσαρία).

Συνολικά οι θάνατοι από όπλα σε άτομα ηλικίας 17 ετών και κάτω στο Σικάγο είναι σχεδόν οι ίδιοι φέτος όπως ήταν και πέρυσι, υπάρχει όμως αύξηση στα θύματα μικρότερων ηλικιών. Ο αριθμός των παιδιών 13 ετών και κάτω που έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας κάποιου βίαιου επεισοδίου με όπλο μέχρι στιγμής φέτος στο Σικάγο ξεπερνάει ήδη κατά πολύ τον προηγούμενο χρόνο. Είναι εξαπλάσιος σε σχέση με πέρυσι!  Από το 2014 που οι ειδικοί ξεκίνησαν να εξετάζουν τα δεδομένα, φέτος, το 2021, είναι η χρονιά με τους περισσότερους θανάτους σε μικρότερες ηλικίες πού οφείλονται σε βίαια επεισόδια με όπλα.

Η μέρα ξεκίνησε με χαρά και γέλια. O Wallace θυμάται να κυνηγάει τη Natalia γύρω γύρω στο τετράγωνο προσπαθώντας να την πιάσει και να την «πνίξει» στα φιλιά. 

«Έπαιζε με τα ξαδέρφια της και γελούσαν. Μου ζητούσε να μην της φέρομαι σαν μωρό και στο τέλος θυμάμαι να την κυνηγάω έξω από το σπίτι γύρω γύρω στο τετράγωνο. Τη ρώτησα αν ήθελε να έρθει για ψώνια μαζί μου αλλά μου είπε ότι ήθελε να μείνει με τα ξαδέρφια της». Ο πατέρας έφυγε δίνοντας την υπόσχεση ότι όταν επιστρέψει θα φέρει πατατάκια για όλα τα παιδιά και πριν φύγει υπενθύμισε στην κόρη του να μη βγαίνει στο δρόμο γιατί φοβόταν μήπως τη χτυπήσει κανένα αμάξι.
«Δεν είχαν περάσει 10 λεπτά όταν μου τηλεφώνησε μία από τις θείες της και μου είπε: «Το μωρό σου χτυπήθηκε». Στην αρχή δεν κατάλαβα. Νόμιζα ότι χτύπησε πάνω στο παιχνίδι με τα ξαδέρφια της οπότε δεν έδωσα μεγάλη σημασία και της είπα ότι θα τα πούμε όταν επιστρέψω. Μου τηλεφώνησε ξανά και μου είπε ότι πυροβολήθηκε στο κεφάλι και πρέπει να πάω εκεί αμέσως. Τότε άρχισα να πανικοβάλλομαι».

Ο Wallace μπήκε γρήγορα στο αυτοκίνητο του προσπαθώντας να  φτάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Είχε τέτοια κίνηση στην κεντρική λεωφόρο που πίστεψε ότι δεν θα έφτανε ποτέ. Τα χέρια του έτρεμαν και προσευχόταν όλα αυτά να είναι ένα κακό αστείο.

Όταν επέστρεψε είδε τη μεγαλύτερή του κόρη, μετά το γιο του και μετά του είπαν ότι η άλλη του κόρη ήταν στον επάνω όροφο ασφαλής. Τότε συνειδητοποίησε ότι το παιδί που είχε χτυπηθεί ήταν η μικρότερη κόρη του, Natalia.

«Δεν ήξερα τι να κάνω. Οι αστυνομικοί μου έκαναν τόσες πολλές ερωτήσεις και εγώ το μόνο που ένιωθα ήταν ένα μούδιασμα. Πραγματικά δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Ήταν σαν να μη βρισκόμουν στην πραγματικότητα, σαν να ζούσα έναν εφιάλτη», είπε ο Wallace. «Δεν με άφησαν να μπω στο ασθενοφόρο, δεν με άφησαν να τη δω. Το μόνο που μου είπαν ήταν ότι έπρεπε να την πάρουν».

Όταν έφτασε στο νοσοκομείο η αστυνομία είχε ακόμα κάποιες ερωτήσεις να του κάνει προτού του επιτραπεί να τη δει.

«Οι αστυνομικοί με ρώτησαν αν είχα διαφορές με κάποιον, που δούλευα, τι έκανα στην καθημερινότητά μου και δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε πραγματικά. Μετά απ’ όλες αυτές τις ερωτήσεις μου ανακοίνωσαν ότι ήταν νεκρή».

Ο Wallace είπε ότι η ανάκριση έγινε με τέτοιο τρόπο λες και ευθυνόταν εκείνος, λες και οι πυροβολισμοί που έπεσαν οφείλονταν στις διαφορές που είχε με κάποιον τρίτο. Κατανοεί ότι η αστυνομία έπρεπε να κάνει τη δουλειά της, αλλά εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο τρόπος τους ήταν εντελώς λάθος.

«Ήμουν εκνευρισμένος. Δεν ήθελα καν να τους απαντήσω αλλά έπρεπε», είπε ο Wallace.

Υπεύθυνοι για το χαμό της κόρης του ήταν εκείνοι που πυροβόλησαν, όχι ο ίδιος.

Η αστυνομία ενήργησε γρήγορα και μέσα σε λίγες μέρες έκαναν την πρώτη τους σύλληψη. Μέσα σε ένα μήνα είχαν συλλάβει 3 άτομα, τα οποία κατηγορούνταν για ανθρωποκτονία.

O Wallace είπε ότι τον χαροποιεί ιδιαίτερα που η αστυνομία ενήργησε γρήγορα αλλά το κενό που υπάρχει μέσα του δεν μπορεί να κλείσει. Ακόμα και η πιο μικρή στιγμή ικανοποίησης εξακολουθεί να τον πληγώνει καθώς θυμάται ότι ένα από τα παιδιά του έχει φύγει από τη ζωή.

Ο 8χρονος αδερφός της Natalia, Nathan, έχει κάποιες αμυδρές αναμνήσεις από την αδερφή του, όπως για παράδειγμα το πόσο  γελούσε όταν έβλεπε την ταινία της Disney, Zootopia. Του λείπει πάρα πολύ.

Το τελευταίο πράγμα που θέλει ο Wallace αυτή τη στιγμή είναι να παραμελήσει τα άλλα τρία του παιδιά. Πιστεύει ότι με τον καιρό θα καλυτερεύσει.

Από το 2010 η ομάδα Chicago Survivor στηρίζει και επισκέπτεται οικογένειες θυμάτων και είναι στη διάθεσή τους όλο το εικοσιτετράωρο.

Ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός παρέχει ψυχολογική υποστήριξη, βοηθά με τα έξοδα κηδείας και βρίσκεται δίπλα στα θύματα με κάθε τρόπο.

«Λαμβάνουμε SMS και e-mail για κάθε ανθρωποκτονία στην πόλη του Σικάγο ανεξάρτητα από την ώρα», δήλωσε ο Oji Eggleston, εκτελεστικός διευθυντής του Chicago Survivor. “Αντί να μετράω θύματα στις αναφορές, λαμβάνω πραγματικά ονόματα και ηλικίες. Σε κάθε μήνυμα που λαμβάνω, καταλαβαίνω ότι πίσω του υπάρχει μία οικογένεια που υποφέρει“.

O Eggleston είπε ότι η επαφή της ομάδας του με τις οικογένειες των θυμάτων βοηθά τους ανθρώπους αυτούς και τους ανακουφίζει από τη στιγμή που ξέρουν ότι υπάρχει διαθέσιμη βοήθεια.

“Όσο πιο γρήγορα αντιμετωπίσει ένα άτομο το τραύμα που βιώνει, τόσο πιο πιθανό είναι να περάσει από όλα τα στάδια της θλίψης και να προχωρήσει στη ζωή του ασχέτως του πόσο δύσκολο είναι για κάποιους“.

Εκείνες οι πρώτες ώρες μετά την αναγγελία του θανάτου της κόρης του εξακολουθούν να είναι θολές για τον Wallace, αλλά θυμάται ότι κάποιος από την ομάδα Chicago Survivor τον κάλεσε και βρέθηκε κοντά του.

Σύντομα σκοπεύει να έρθει ξανά σε επαφή μαζί τους. 

Πηγή: chicago.suntimes.com