Όταν ο άντρας μου γυρίζει από τη δουλειά ή θα κοιμάται ή θα παίζει με το κινητό. Δεν αντέχω! 

Με τον άντρα μου είμαστε παντρεμένοι 6 χρόνια και έχουμε δύο αγοράκια ηλικίας 2 και 5 ετών.

Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι πολύ πεσμένη. Νιώθω ότι η ρουτίνα με έχει καταβάλλει, ότι κάνουμε τα ίδια και τα ίδια χωρίς να αλλάζει κάτι. Βαρέθηκα τη δουλειά μου, βαρέθηκα το γάμο μου και καμιά φορά νιώθω ότι βαρέθηκα ακόμα και τα παιδιά μου. Αισθάνομαι λες και βλέπω την ίδια ταινία ξανά και ξανά.

Εργάζομαι ως διευθύνουσα σύμβουλος σε μεγάλη εταιρεία και ευτυχώς η θέση μου αλλά και η σχέση που έχω με τα αφεντικά μου, μου επιτρέπει να εργάζομαι από το σπίτι για να μπορώ να είμαι κοντά στα παιδιά μου. Καθημερινά είμαι στο σπίτι και έχω αναλάβει τα πάντα. Εργάζομαι και παράλληλα μεγαλώνω τα παιδιά και φροντίζω για τα πάντα μέσα στο σπίτι.

Αντίθετα ο άντρας μου εργάζεται πενθήμερο, οκτάωρο, σχολάει 4:00 και 4:10 just είναι σπίτι. Το πρωί το μόνο που κάνει είναι να ντύνεται, να πίνει τον καφέ που του φτιάχνω και να φεύγει και το μεσημέρι όταν γυρνάει, τρώει και μετά ή την αράζει στον καναπέ παίζοντας με το κινητό ή πέφτει για ύπνο. Κάθε μέρα το ίδιο σκηνικό. Δεν με έχει ρωτήσει μία φορά αν χρειάζομαι βοήθεια, αν έχω ανάγκη κάτι ή έστω να δείξει ενδιαφέρον με κάποιο τρόπο. Το απόγευμα καμιά φορά παίζει λίγο με τα παιδιά αλλά μέχρι εκεί…

Μία φορά που έκατσα και τα υπολόγισα συνειδητοποίησα ότι ο μισθός μου φτάνει και περισσεύει για όλους. Θα μπορούσα να πηγαίνω εγώ κάθε μέρα στη δουλειά και να μένει εκείνος πίσω να φροντίζει παιδιά και σπιτικό, αλλά και να του το προτείνω σιγά που θα δεχτεί. Δεν θα το κάνει γιατί δεν μπορεί να κάνει όσα εγώ. Έχει μάθει στην καλοπέραση, στο ζεστό του το φαγάκι, στα καθαρά του ρούχα, στις ανέσεις του, στον ύπνο του, στην ξάπλα του.

Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμα. Αισθάνομαι αβοήθητη. Η δουλειά μου είναι απαιτητική και πρέπει να είμαι πολύ προσεκτική μην κάνω κανένα λάθος. Μετά τη δουλειά έχω καθημερινά μεγάλη ένταση μέσα μου, η οποία αντί να μειώνεται, αυξάνεται όταν ο άντρας μου επιστρέφει από τη δουλειά. Πλέον έχουμε πάψει να λειτουργούμε σαν ζευγάρι. Πού είναι τα ερωτικά μηνύματα που μου έστελνε, τα ραντεβού που βγαίναμε, τα αστεία που κάναμε; Πού είναι η αγάπη που κάποτε μου έδειχνε;

Έχω σκεφτεί να του ζητήσω να πάρει λίγες μέρες άδεια για να με βοηθήσει αλλά ξέρω ότι δεν είναι εύκολο. Μπορεί στο σπίτι μεγαλύτερος τεμπέλης να μην υπάρχει, στη δουλειά του όμως είναι πολύ σωστός και πολύ καλός και έχει ραντεβού ακόμα και τα σαββατοκύριακα.

Στα 33 μου νιώθω ήδη εξουθενωμένη. Βλέπω τις φίλες μου ανύπαντρες και μη, να κάνουν ταξίδια στο εξωτερικό, να βγαίνουν με τις οικογένειές τους, να πηγαίνουν εκδρομές και από την άλλη βλέπω και εμένα κλεισμένη καθημερινά στο σπίτι και με παίρνει το παράπονο. Πολλές φορές προσπάθησα να το συζητήσω μαζί του αλλά δεν φαίνεται να με καταλαβαίνει.

Δεν ξέρω τι να κάνω. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι ο άντρας μου δεν με αγαπά πλέον. Προσπάθησα να διώξω τη σκέψη αυτή από το μυαλό μου αλλά με τις πράξεις του κάθε άλλο πετυχαίνει.

Μαριαλένα