Οι γιατροί μου είπαν ότι αν θέλω, πρέπει να κάνω παιδί άμεσα αλλά εγώ δεν έχω καν σχέση. Αν γίνω μόνη μαμά, θα τα καταφέρω;

Καλημέρα σας και συγχαρητήρια για την πολύ όμορφη δουλειά που κάνετε. Θα ήθελα την άποψη σας και τις εμπειρίες σας, για ένα θέμα που με απασχολεί.

Σε 4 μήνες θα κλείσω τα 36 και δεν έχω κάποια σχέση αυτή την περίοδο. Σε πρόσφατες γυναικολογικές εξετάσεις που έκανα ενώ όλα ήταν καλά, τα αποτελέσματα στη μέτρηση ΑΜΗ, δεν ήταν πολύ θετικά και αντιστοιχούσαν σε γυναίκες ηλικιών άνω των 42. Ο γυναικολόγος μου, αλλά και μια δεύτερη γνώμη που πήρα από άλλον γυναικολόγο, μου μίλησαν πολύ σοβαρά και πρότειναν την κρυοσυντήρηση ωαρίων.

Ψάχνοντας στο ίντερνετ και σκεπτόμενη τις επιλογές μου κατέληξα στο ότι δε θέλω να το κάνω. Το να συντηρήσω τα ωάρια μου, περιμένοντας τον “πρίγκιπα του παραμυθιού”, ο οποίος θα θελήσει να κάνει οικογένεια μαζί μου και όλα αυτά μέσα στα επόμενα χρόνια, μόνο άγχος μου δημιουργεί. Άσε που όποιον θα γνωρίζω από εδώ και στο εξής θα κρίνεται από το πόσο γρήγορα θα θέλει να κάνει ένα παιδί. Λάθος λόγος και άδικος τρόπος για να αξιολογήσω κάποιον!

Πάντα ήθελα να κάνω οικογένεια και πάντα ήθελα να έχω παιδιά. Οι φίλες μου έλεγαν πως θα είμαι η πρώτη από την παρέα που θα φέρει στον κόσμο ένα παιδί αλλά και μια πολύ καλή μαμά. Δεν έγινε. Όμως ήταν κάτι που ήθελα, θέλω και φανταζόμουν τον εαυτό μου σε αυτό τον ρόλο. Δεν θέλω να κριθεί αυτό από την τύχη για το αν θα γνωρίσω κάποιον. Και αν δεν τον γνωρίσω ποτέ;;

Για όλους αυτούς τους λόγους σκέφτομαι τον δότη σπέρματος. Δε νιώθω μόνη μου γιατί έχω δύο υπέροχους γονείς που θα με στηρίξουν, έναν αδερφό που θα είναι δίπλα μου και υπέροχες φίλες. Η πραγματικότητα όμως ξέρω πως είναι διαφορετική. Όταν θα κλείνει η πόρτα, όταν θα είμαι άρρωστη, όταν θα θέλω να κάνω ένα μπάνιο ή όταν θα πρέπει κάποιος να σηκωθεί το βράδυ, θα είμαι μόνη μου. Για αυτά και για όλα τα υπόλοιπα, που μόνο όσες είναι μανούλες γνωρίζουν, θα είμαι μόνη μου. Και τρομάζω. Γιατί δε ξέρω πως είναι η πραγματικότητα. Θέλω πολύ ένα παιδί, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα τα καταφέρω.

Σκέφτομαι πως η ζωή δε προγραμματίζεται. Χιλιάδες γυναίκες μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους γιατί χώρισαν, χήρεψαν ή γιατί ο πατέρας δεν ήταν ποτέ εκεί. Το δικό μου δε θα είναι αποτέλεσμα έρωτα μεταξύ του μπαμπά και της μαμάς, αλλά αποτέλεσμα αληθινής αγάπης της μαμάς προς εκείνο. Γιατί επέλεξα να έρθει στον κόσμο με αυτόν τον τρόπο, ακριβώς επειδή το θέλω και το αγαπάω. Από τώρα. Έστω και σαν ιδέα μόνο.

Όλες εσείς που μεγαλώνετε μόνες σας τα παιδιά σας, είστε οι ηρωίδες μου. Γιατί εγώ είμαι τρομοκρατημένη αλλά ζυγίζω τις επιλογές μου. Εσείς ξεκινήσατε με τις καλύτερες των προδιαγραφών και προέκυψε. Και σας ρωτάω ειλικρινά, μέσα από την καρδιά μου. Αξίζει όλο αυτό; Γίνεται να γίνω και εγώ τόσο δυνατή όσο εσείς; Να κλείσω τα μάτια και να πάω προς τα εκεί, ακόμα και αν είμαι φρικαρισμένη; Να γίνω μονογονέας από επιλογή;

Να στε καλά όλες!

Ρόζα