O πατέρας μου, μας παράτησε για μια τραγουδίστρια. Τώρα που αυτή πέθανε από covid απαιτεί να του συμπαρασταθώ

Χρόνια πολλά σε όλους και σας εύχομαι να είστε υγιείς και αγαπημένοι κοντά στις οικογένειές σας.

Αυτό το τελευταίο κρατήστε το γιατί είναι και το πιο σημαντικό.

Σας το λέει κάποια που έχει σοβαρό θέμα με τον πατέρα της και δεν ξέρει τι θα κάνει.

Να τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Πριν από περίπου 10 χρόνια ο πατέρας μου μας παράτησε και έφυγε από το σπίτι.

Μετακόμισε στο σπίτι της καινούργιας του συντρόφου, μιας γυναίκας που ήταν τραγουδίστρια σε ένα μαγαζί τετάρτης διαλογής, εθνικής οδού και κάτω, όχι ότι υποτιμώ τα συγκεκριμένα μαγαζιά, αλλά το συγκεκριμένο, που πήγα μόνο μια φορά, ήταν κάπως.

Από την πρώτη φορά που την είδε, την ερωτεύτηκε και κόλλησε μαζί της σε σημείο που δεν έβλεπε, δεν άκουγε, δεν ένιωθε τίποτε απολύτως. Στραβώθηκε, ήταν λες και είχε βάλει παρωπίδες και ξέχασε γυναίκα και παιδί.

Ήταν όμορφη γυναίκα, δεν μπορώ να πω, αλλά την είχα ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά να λέει ότι δεν τον αγαπούσε, εκείνος όμως δεν είχε μάτια για άλλη, ούτε πιστεύω ότι τον ένοιαζε αν τον αγαπούσε ή όχι.

Από τη στιγμή που ήταν μαζί του και είχε δεχτεί να τον παντρευτεί, εκείνος ήταν ευτυχισμένος.

Παντρεύτηκαν, άλλα παιδιά δεν έκαναν και εγώ από τη μεριά μου όσο μπορούσα και άντεχε η καρδιά μου κράτησα μία άλφα επαφή μαζί τους.

Fast forward στο σήμερα και η γυναίκα αυτή πέθανε από κορονοϊό.

Είχε σταματήσει εδώ και χρόνια να εργάζεται και είχε αφοσιωθεί στον πατέρα μου και το σπιτικό τους, αλλά από κάπου κόλλησε, κανείς να ξέρει από που, χωρίς ευτυχώς να κολλήσει τον πατέρα μου και μετά από λίγες μέρες νοσηλείας έφυγε από τη ζωή.

Το θέμα είναι ότι ο πατέρας μου από τότε που έμεινε μόνος του έχει γίνει δύστροπος και απαιτεί να παρατήσω το σπίτι μου για να μείνω μαζί του και να τον περιποιούμαι.

Δεν θυμάται τα γενέθλιά μου, θυμάται όμως τα δικά της.

Δεν μιλάει ποτέ για τη μητέρα μου, αντίθετα μιλάει μόνο για εκείνη λες και οι υπόλοιποι δεν υπάρχουμε και όμως μου εξέφρασε την επιθυμία ότι θέλει να τα παρατήσω όλα γιατί μόνο με τη βοήθειά μου λέει θα μπορέσει κάποτε να συνέλθει.

Δεν μπορώ να τον καταλάβω.

Ξεχνάει το παρελθόν και πώς μας φέρθηκε;

Ξεχνάει ότι παράτησε και εμένα και τη μάνα μου γι’ αυτή τη γυναίκα και δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ;

Ξεχνάει ότι έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και νομίζει ότι επειδή πονάει και υποφέρει πρέπει όλοι να κάτσουμε σούζα και να τον παρηγορούμε μέρα-νύχτα;

Κατανοώ και σέβομαι ότι υποφέρει, γυναίκα του τόσα χρόνια ήταν, αλλά δεν θα του κάνω το χατίρι.

Οι απαιτήσεις του είναι παράλογες.

Δεν είμαι απλά θυμωμένη.

Νιώθω προδομένη και αυτό είναι χειρότερο.

Τι να κάνω;

Βάσια