Ο άντρας της γειτόνισσάς μου πέθανε από Covid πριν 2 μήνες. Είναι ακραίο αν της ζητήσω να βγούμε;

Μία καλή κυρία που είναι γειτόνισσά μου και τη γνωρίζω πάνω από 20 χρόνια έχασε πρόσφατα το σύζυγό της από κορονοϊό. Δεν ήταν απλά αντιεμβολιαστής, ήταν και αρνητής του κορονοϊού και όταν νόσησε αρνήθηκε να διασωληνωθεί με αποτέλεσμα να φύγει από τη ζωή μετά από δυόμισι εβδομάδες που το πάλεψε. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος και όλο αυτό το διάστημα που ήταν στο νοσοκομείο προσευχόμουν να τα καταφέρει αλλά δυστυχώς έφυγε από τη ζωή. Όταν το έμαθα, πραγματικά στεναχωρήθηκα πάρα πολύ. Όλα αυτά τα χρόνια ήμασταν μία πόρτα και είχαμε εξαιρετικές σχέσεις. Αποκτήσαμε παιδιά την ίδια περίπου εποχή και πηγαινοερχόμασταν συχνά η μία οικογένεια στο σπίτι της άλλης γιατί τα παιδιά μας κάναμε πολύ παρέα αλλά και εμείς, οι μεγάλοι βρισκόμασταν συχνά για κανένα μεζέ, κανένα τσιπουράκι και τα συναφή.

Η αλήθεια είναι πως με τη σύζυγό του πάντα υπήρχε μία μικρή έλξη μεταξύ μας αλλά ήμασταν και οι δύο παντρεμένοι με παιδιά και πιστοί στους συζύγους μας, οπότε η έλξη παρέμεινε έλξη και δεν έγινε ποτέ τίποτα παραπάνω. Τώρα που η γειτόνισσα έμεινε μόνη της και είμαι και εγώ χήρος πολλά χρόνια συνειδητοποίησα ότι η έλξη αυτή εξακολουθεί να υπάρχει. Της συμπαραστέκομαι όσο μπορώ, της πηγαίνω πράγματα για να μην χρειάζεται να βγαίνει έξω και όσο μπορώ της κάνω παρέα να περνάει και η ώρα της. Σε τόσο μεγάλες αλλαγές και σε έναν πόνο όπως είναι αυτός της χηρείας βοηθάει πάρα πολύ να έχεις δικούς σου ανθρώπους κοντά σου, να τους μιλάς και να ξεχνιούνται γιατί όσο λιγότερο σκέφτεσαι, τόσο το καλύτερο.

Νιώθουμε πολύ άνετα ο ένας με τον άλλον μετά από τόσα χρόνια. Όταν συζητάμε, αναφερόμαστε πολύ συχνά στους πρώην συζύγους μας κάτι που μας παρηγορεί αλλά με την πάροδο του χρόνου παρατηρώ ότι η φυσική έλξη που υπάρχει ανάμεσά μας αυξάνεται παρά τις συνθήκες.

Είμαι 64 χρονών και εκείνη 57. Έχουν περάσει μόλις δύο μήνες από τότε που έχασε το σύζυγό της. Θέλω να της εκφράσω αυτά που νιώθω αλλά φοβάμαι ότι είναι πάρα πολύ νωρίς. Φοβάμαι μήπως με απορρίψει και επίσης φοβάμαι την κριτική και τα κουτσομπολιά των γύρω μας. Θέλω να της μιλήσω, θέλω να της πω όσα αισθάνομαι, να της ζητήσω να βγούμε ραντεβού, αλλά δεν θέλω να βιαστώ και να νομίζει ότι εκμεταλλεύομαι καταστάσεις. Εσείς τι πιστεύετε; Να περιμένω λίγο ακόμα ή το γοργόν και χάριν έχειν; Στη βράση κολλάει το σίδερο. Να της πω όσα νιώθω και ό, τι γίνει…

Γιώργος