Ο άντρας μου έχει παιδιά από άλλο γάμο. Δεν θέλει άλλα κι αυτό με σκοτώνει

Συμβιβασμός.

Όταν ο άντρας μου και εγώ διαφωνούμε, η πιο λογική λύση είναι να συμβιβαστούμε, να συναντηθούμε κάπου στη μέση.

Μερικές φορές αυτό δεν είναι τόσο εύκολο, αλλά τελικά, το να υποχωρείς και να θυσιάζεις λίγο από τον εαυτό σου για το πρόσωπο, που αγαπάς, είναι ο μόνος τρόπος, για να κάνεις τα πράγματα να πάνε καλά.

Σε αυτό το σημείο, είμαστε εντελώς αντίθετοι (στους δύο αντίθετους πόλους της μπαταρίας) και δεν μπορεί να υπάρξει κανένας συμβιβασμός. Δεν υπάρχει μέση λύση, ούτε μέση, για να συναντηθούμε εκεί, όχι αυτή τη φορά.

Δεν θα με κάνει μάνα για δεύτερη φορά.

Λατρεύω αυτόν τον άνθρωπο, τον αγάπησα από την πρώτη στιγμή (αν και μπροστά του δεν θα το παραδεχτώ ποτέ). Είναι χωρίς αμφιβολία το άλλο μου μισο. Με τρελαίνει και τσιτώνει κάθε μου νεύρο, αλλά μετά από μια δύσκολη μέρα το μόνο, που θέλω είναι να ξαπλώσω δίπλα του και να νιώσω το σώμα του δίπλα στο δικό μου. Είναι ο καλύτερος μου φίλος. Έχουν υπάρξει στιγμές, που πάνω στα νεύρα μου του είπα ότι δεν ήθελα να τον ξαναδώ, αλλά η αλήθεια είναι ότι, όταν όλα τελειώνουν και εγώ ηρεμώ, το μετανιώνω αμέσως. Αποτελεί μέρος αυτού, που με κάνει αυτή, που είμαι.

Τον πρώτο καιρό, που βγαίναμε, συζητήσαμε πως δεν είμαστε πια “παιδιά” (παρόλο που είχαμε ήδη 3 παιδιά συνολικά από προηγούμενες σχέσεις), γελάσαμε στη σκέψη να αποκτήσουμε κι άλλα και χλευάζαμε φίλους μας, που καλωσόριζαν στις οικογένειές τους νέα μωρά. Τα παιδιά δεν θα ήταν ποτέ μέρος του σχεδίου μας. Το συμφωνήσαμε.

Αλλά αυτό ήταν πριν….

Πριν αποκτήσουμε την επιμέλεια των δύο παιδιών του, προτού να σοβαρέψουν τα πράγματα και παντρευτούμε, προτού ξεκινήσουμε αυτήν την καταπληκτική, αλλά εξαντλητική ζωή μαζί. Ήταν πριν φανταστώ τη ζωή, που ζω σήμερα. Δεν ήθελα ένα νέο μωρό, επειδή ο τρόπος ζωής μου δεν ήταν κατάλληλος. Ήμουν στη φάση, που ακόμα προσαρμοζόμουν στην αρχή της νέας μου ζωής μετά από αρκετές δύσκολες καταστάσεις. Ζούσα διασκεδάζοντας χωρίς να έχω (και να θέλω) ευθύνες και ακόμα ψαχνόμουν για το ποια ήμουν. Τον πρώτο καιρό, που βγαίναμε, είχε τα παιδιά του μόνο Σαββατοκύριακα, το πολύ. Το σπίτι του δεν είχε καν παιδικά κρεβάτια και είχε ελάχιστα παιχνίδια. Η κόρη μου ζούσε κυρίως με το μπαμπά της, όσο εγώ περνούσα φάση προσαρμογής και προσπαθούσα να βάλω τη ζωή μου σε τάξη. Οι πρώτοι μήνες με τον τωρινό μου σύζυγο ήταν διασκεδαστικοί και ανέμελοι. Είχαμε ζήσει τις ζωούλες μας, βγαίναμε ραντεβού σχεδόν κάθε μέρα και το σεξ πήγαινε σύννεφο. Ήμασταν ευχαριστημένοι, όπως ήμασταν.

Όλα άλλαξαν ξαφνικά, γρήγορα, μέσα σε μια εβδομάδα.

Ο άντρας μου απέκτησε κοινή επιμέλεια των παιδιών του, μέναμε όλοι μαζί και ξεκίνησε δεύτερη δουλειά, για να τα βγάλει πέρα. Η κόρη μου περνούσε επίσης πολύ χρόνο μαζί μας. Οι αλλαγές ήταν τεράστιες και ταχύτατες. Μέσα από το κλάμα, τις ευθύνες, το τρέξιμο και όλα αυτά τα συναισθήματα, που έρχονται με την αλλαγή, βούλιαξα. Πλέον μαγείρευα, έπλενα, τα βοηθούσα στα μαθήματά τους, τα έτρεχα αγγλικά, γερμανικά, ποδόσφαιρο, χορό. Από μηδέν ευθύνες βρέθηκα να τα κάνω όλα και για τους 5 μας.

Θα έλεγα πάντως ότι ακόμα κι έτσι, υπήρχε φως στην άκρη του τούνελ.

Χρειάστηκε ενάμισης χρόνος και πολλές προσπάθειες, αλλά όλοι μπήκαμε σε πρόγραμμα. Προσαρμοστήκαμε, βρήκαμε τους ρυθμούς μας. Μέσα σε αυτό το διάστημα, αρραβωνιαστήκαμε και μετά παντρευτήκαμε. Περισσότερες ευθύνες, περισσότερο άγχος, αλλά τα καταφέραμε. Στις άσχημες μέρες κοιτάμε πίσω μας και βλέπουμε πόσο μακριά έχουμε φτάσει σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Κατά την προετοιμασία του γάμου μας, πολλές φορές σκέφτηκα να τον σκοτώσω, αλλά δεν το έκανα. Τον πρώτο μήνα του γάμου μας έκλαιγα σχεδόν καθημερινά, αλλά ακόμα κι έτσι τα καταφέραμε.

Τώρα, που όλα είναι εντάξει, θέλω ένα παιδάκι ακόμα. Ένα μωρό, που αυτός έχει τη δύναμη να μου χαρίσει, αλλά δεν θέλει.

Η άρνησή του έχει μια λογική.

Τα παιδιά είναι ακριβά, τα παιδιά είναι ενοχλητικά, τα παιδιά δεν σε αφήνουν να κοιμηθείς, σε εκείνον αρέσει να έχει ελεύθερο χρόνο, τα τρία μας παιδιά είναι πια μεγάλα, ένα νέο μωρό δεν ήταν μέρος του σχεδίου μας…. Όπως είπα, όλοι του οι λόγοι έχουν μια βάση.

Προσπαθώ να δείξω κατανόηση σε όσα λέει, αλλά δεν μπορώ. Όσο λογική κι αν είναι η λογική του, εμένα η καρδιά μου εξακολουθεί να σκιρτάει.

Δύο θετά παιδιά και ένα το δικό μου είναι ακριβά. Είτε ζουν μαζί μας, είτε πληρώνουμε διατροφή, τα παιδιά όλων των ηλικιών είναι ενοχλητικά μερικές φορές και είτε το πιστεύεις, είτε όχι, ακόμη και στην ηλικία των 6 ή 10 ετών εξακολουθούν να αποτελούν σημαντικό παράγοντα στην έλλειψη ύπνου μας, είτε επειδή είναι άρρωστα, είτε επειδή έχουν πολλά για το σχολείο και πρέπει να βοηθήσεις, γιατί δεν προλαβαίνουν, είτε γιατί έχουν αγώνες μέχρι αργά, είτε, είτε, είτε. Μου αρέσει πολύ να μένω κάποιες ώρες μόνη μου, να ηρεμώ. Ναι, τα έχουμε σπίτι μας μόνο 182 μέρες το χρόνο, αλλά και πάλι ο ελεύθερος χρόνος είναι για μένα κάτι, που ανήκει στο παρελθόν. Τα παιδιά του δεν ήταν μέρος του σχεδίου κι όμως, θα περάσουν μαζί μας 18 ολόκληρα χρόνια ακόμα. Αλλά είμαι εδώ, έτοιμη για όλα και χωρίς να παραπονιέμαι.

Ναι, όλοι του οι λόγοι έχουν μία βάση, αλλά νιώθω πως βάζει εμπόδια που δεν υπάρχουν, πράγματα, που δεν άφησα ποτέ να σταθούν εμπόδιο στο δρόμο μας να γίνουμε η όμορφη οικογένεια, που είμαστε σήμερα. Ξεπέρασα όποιες προκλήσεις και εμπόδια εμφανίστηκαν μπροστά μου. Όσο μάθαινα πώς να είμαι σύζυγος και μητέρα για τα παιδιά του, είχα τα πάνω μου και τα κάτω μου, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου. Υπήρχαν μέρες, που φώναζα και έκλαιγα, γιατί δεν ήθελα αυτή τη ζωή για μένα και ειλικρινά, ήταν πιο δύσκολη απ’ όσο μπορούσα ποτέ να φανταστώ.

Μετά, κοιτάζω το θετικό αντίκτυπο, που είχα στη ζωή των παιδιών του και βλέπω πως είναι ο Θεός, που με έστειλε στις ζωές τους για κάποιο λόγο. Νιώθω πόσο πολύ με αγαπούν και επιτρέψτε μου να σας πω ότι είναι πάρα πολύ. Βλέπω πόσο τα βοήθησα να χτίσουν μια υγιή σχέση με τον πατέρα τους, το μπαμπά, που κάποτε ήταν μόνο «μπαμπάς Σαββατοκύριακου». Έπειτα, υπάρχουν κι εκείνα τα μικρά πράγματα, όπως τα γλυκά σημειώματα, που μου αφήνουν σε κάθε σημείο του σπιτιού γεμάτα λόγια αγάπης ή αυτό το «Μαμά, ξύπνησα» κάθε πρωί, που σηκώνονται να πάνε σχολείο. Πλέον δεν με νοιάζουν τα «κακομαθημένα» και εγωιστικά σχέδια, που έκανα. Η ζωή μου τώρα είναι μεγαλύτερη και καλύτερη από κάθε σχέδιο, που θα μπορούσα ποτέ να κάνω, γιατί έτσι είναι η ζωή. Αυτό κάνει τις δύσκολες μέρες και τις μεγάλες νύχτες να αξίζουν τον κόπο και είναι αυτό, που μου δίνει σκοπό.

9 στους 10 δεν κάνουν όσα σχεδίασαν. Έτσι είναι η ζωή, μαθαίνεις να προσαρμόζεσαι και να κάνεις αυτά, που ούτε σκόπευες, ούτε ήθελες να κάνεις και που μερικές φορές μετατρέπονται σε πράγματα, που αγαπάς να κάνεις ή δεν θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτά. Εκείνα τα ίδια πράγματα, που έπρεπε να μάθεις ή να προσαρμόσεις ή απλά δεν ήθελες να κάνεις είναι τα ίδια πράγματα, που σε καθορίζουν και σε κάνουν αυτή, που είσαι.

Αυτός είναι ο φόβος μου.

Ένα μωρό, αποτελεί πρόβλημα για τον άντρα μου και δεν ανήκει στα δικά του σχέδια. Έχει ήδη περάσει εκείνη η εποχή για εκείνον και δεν θέλει να ξαναζήσει τα ίδια. Ίσως εκείνη η εμπειρία να του άφησε κακή γεύση ή απλώς το έζησε και δεν θέλει να το ξαναζήσει. Δεν είμαι παράλογη. Πληγώθηκα. Τα έδωσε όλα για εκείνον και τα παιδιά του και τώρα αρνείται να μου χαρίσει το μοναδικό πράγμα, που ζητάω: τη μητρότητα για μία ακόμη φορά.

Ο φόβος μου δεν είναι μήπως ένα μωρό χαλάσει τις ισορροπίες, που είδαμε και πάθαμε να βρούμε, αλλά μήπως κάποιος από εμάς δεν μπορέσει να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα.

Πηγή: scarymommy.com