Ο άντρας μου πέθανε από Κορονοϊό. Δεν μπορώ να λυπηθώ για τον θάνατό του όσο ξέρω ότι με απάτησε

Ο άντρας μου πέθανε πριν από μερικούς μήνες από Κορονοϊό. Ήταν ένας άνθρωπος αξιοσέβαστος που όλοι τον εκτιμούσαν όχι όμως εγώ. Αλλιώς τον  έβλεπαν και τον ζούσαν οι απέξω και αλλιώς εγώ.

Ήμασταν παντρεμένοι 20 χρόνια. Πριν από 10 χρόνια περίπου έκανε σχέση με μία συνάδελφό του και έψαχνε συνεχώς αφορμές και ευκαιρίες να κάνει μαζί της επαγγελματικά ταξίδια, τα οποία μόνο επαγγελματικά δεν ήταν.

Τότε είχαμε και τα τρία παιδιά μας.

Ανακάλυψα την αλήθεια σε ένα ταξίδι μας, όλως τυχαίως στο ξενοδοχείο στο οποίο είχε τύχει να μείνει παλιότερα με τους συναδέλφους του και την ακατανόμαστη.

Ένα πρωινό ο άντρας μου ήταν στο ντους όταν χτύπησε το τηλέφωνο που είχαμε στο δωμάτιό μας.

Όταν απάντησα ο ρεσεψιονίστ με αποκάλεσε με το δικό της όνομα αντί για το δικό μου.

Ο σύζυγός μου τότε προσπάθησε να δικαιολογηθεί λέγοντας ότι ο ρεσεψιονίστ ήξερε ότι δουλεύαμε μαζί και υπέθεσε ότι είχε έρθει πάλι μαζί της, λες και τότε έμεναν στο ίδιο δωμάτιο για να την ψάχνει εκεί.

Μήπως τελικά έμεναν όντως στο ίδιο δωμάτιο;

Πρώτο καμπανάκι… γιατί υπήρξαν πολλά ακόμα περιστατικά που με έκαναν να υποψιαστώ την αλήθεια.

Μερικές εβδομάδες αργότερα μου είπε ότι θα σταματούσε να συνεργάζεται μαζί της γιατί είχε αρχίσει να έχει αισθήματα για εκείνη. Αυτό ήταν αρκετό.

Τσακωθήκαμε, τον κατηγόρησα ότι είχε σχέση μαζί της και το κρατούσε κρυφό από μένα, εκείνος το έπαιξε στεναχωρημένος λέγοντάς μου ότι δεν είχε συμβεί τίποτα μεταξύ τους…

Όλες οι ενδείξεις έδειχναν ότι μου έλεγε ψέματα. Είχε κανονικότατα σχέση μαζί της κάτι που δεν μπορώ να αποδείξω ή να του το συγχωρήσω ακόμα και τώρα που έχει πεθάνει.

Πάντα αναρωτιόμουν γιατί μου είπε ότι έχει αισθήματα για εκείνη. Θα μπορούσε πολύ απλά να είχε διακόψει τη συνεργασία μαζί της και να μην μάθω τίποτα ποτέ.

Από τότε και έπειτα μείναμε μαζί για άλλα 10 χρόνια αλλά ποτέ δεν τον συγχώρεσα και τώρα που πέθανε το σκέφτομαι περισσότερο από ποτέ.

Πέραν αυτού ήταν εξαιρετικός και σαν σύζυγος και σαν πατέρας. Αναρωτιέμαι μήπως χρησιμοποιώ την απιστία του σαν αφορμή για να το ξεπεράσω πιο εύκολα και να μην τον κλάψω όπως του αρμόζει.

Δεν ξέρω γιατί εξακολουθώ να ασχολούμαι με κάτι που συνέβη πριν από 20 χρόνια.

Μήπως γιατί δεν είχε ποτέ το θάρρος να μου πει την αλήθεια και πήρε το μυστικό του στον τάφο του;

Νανά