Ο άντρας μου με χτυπούσε βάναυσα. Το «να μη χαλάσεις το σπίτι σου» είναι απολύτως εγκληματικό! | Η ιστορία της Άννας

Στείλαμε τους γιους μου σε ψυχολόγο. Μου πρότειναν να πάω κι εγώ. Δε θέλω, όμως, να πω ψέματα. Δεν έχω πάει ακόμα. Δεν έχω χρόνο γιατί δουλεύω πολύ. Κυρίως δεν είμαι έτοιμη. Υπάρχουν πράγματα που δε θέλω να τα θυμάμαι. Ωστόσο, ξέρω ότι μπορώ να τις πάρω τηλέφωνο όταν συμβεί κάτι και να με καθοδηγήσουν. Είναι πολύτιμο».

Το ξέρω ότι η προσπάθεια που κάνει η Άννα φαντάζει βουνό που σε καταπλακώνει μόνο που το ακούς. Σίγουρα δεν είναι ανώδυνη υπόθεση να σπάσεις τον κύκλο της βίας και βρεις διέξοδο. Γίνεται, όμως.

Μπορεί να συμβεί και αξίζει να συμβεί, γιατί αφορά στη ζωή σου, τη μια και μοναδική ζωή που διαθέτουμε για να τη διακυβεύουμε και να τη χαραμίζουμε στις εσχατιές του φόβου και της απόγνωσης. Είναι μια διαδρομή προς την ελευθερία που την κερδίζεις μέρα – μέρα, ανακαλύπτοντας τη χαντακωμένη δύναμη σου κάτω από μελανιασμένες στρώσεις δέρματος.

Γίνεσαι ξανά υποκείμενο που αποκτά τον έλεγχο του σώματος του και σημασιοδοτεί ξανά με αξία τη ζωή του. Στην κορυφή του βουνού απλώνεται μπροστά σου ο ορίζοντας και μπορείς να ονειρευτείς πάλι. Η Άννα γέλασε αμήχανα όταν της είπα ότι είναι πολύ νέα και όμορφη.

Είναι, όμως, γιατί βγήκε από το κουκούλι της ανημποριάς. Έδωσε έναν αγώνα για να σώσει τη ζωή της και για να σώσει τα παιδιά της. Κι αυτό επισείει μόνο θαυμασμό.

«Ναι νιώθω περήφανη που κατάφερα να φύγω. Τόσα χρόνια αισθανόμουν άχρηστη. Έτσι με έκανε να νιώθω. Επειδή δεν είχα δουλέψει ποτέ πίστευα ότι δε θα τα καταφέρω. Κι αυτός προσπαθούσε διαρκώς να με μειώσει, να με πείσει ότι είμαι ανίκανη, ότι μπορώ μόνο να σφουγγαρίζω και να μαγειρεύω. Αλλά να έφτασα μέχρι εδώ.

Στηρίζομαι στις δυνάμεις μου και μεγαλώνω μόνη μου τα παιδιά μου χωρίς στερήσεις. Αν είχα μείνει εκεί θα κινδύνευα να σκοτωθώ και τα παιδιά μου να μεγαλώσουν μαθαίνοντας τη βία, να θεωρούν ότι αυτός είναι ο τρόπος να συμπεριφερόμαστε στις γυναίκες.

Για πρώτη φορά έκανα το σωστό για μένα. Κι αυτό θέλω να πω στις γυναίκες που μπορεί να διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη, να μη συμβιβαστούν με τη βία, να το παλέψουν. Δε θα είναι μόνες. Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν και μπορούν να βοηθήσουν».

Στην ιστορία της Άννας εγγράφονται πολλές ακόμα ιστορίες, ιστορίες γυναικών που παραμένουν βυθισμένες στο σπιράλ της κακοποίησης και αναζητούν φυσαλίδες για να οδηγηθούν στην επιφάνεια, ιστορίες γυναικών που αγωνίζονται με πισωγυρίσματα και αντιξοότητες, ιστορίες γυναικών που νίκησαν, που απέδειξαν ότι η τοξική αρρενωπότητα δεν είναι ακατανίκητη.

Η Μαρία Αποστολάκη, συντονίστρια νομικών υπηρεσιών στο Κέντρο Διοτίμα, έχοντας παρακολουθήσει την εξέλιξη πολλών υποθέσεων που έχει χειριστεί ο φορέας, συγκεφαλαιώνει την εμπειρία της: «Γιατί μια γυναίκα δεν φεύγει εύκολα από μια κακοποιητική σχέση;

Παρέχοντας νομικές υπηρεσίες σε γυναίκες επιζώσες έμφυλης βίας τα τελευταία τρία χρόνια στο Κέντρο Διοτίμα, διαπιστώνω πως οι λόγοι που εγκλωβίζουν μια γυναίκα σε μια κακοποιητική σχέση είναι πολλοί και το να φύγεις δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη υπόθεση.

Η αίσθηση «ανημπόριας» και αδυναμίας ελέγχου του εαυτού, ο φόβος για την «επόμενη μέρα» αλλά και για τον κοινωνικό στιγματισμό, ιδίως αν υπάρχουν παιδιά, η έλλειψη υποστηρικτικού περιβάλλοντος, η οικονομική εξάρτηση από τον βίαιο σύζυγο/σύντροφο είναι κάποιοι από τους λόγους που οδηγούν πολλές γυναίκες να υπομένουν χρόνια κακοποίηση, υπό τη μορφή της σωματικής, σεξουαλικής και ψυχολογικής βίας, αλλά και της αποστέρησης πόρων και ευκαιριών.

Πολλές όμως από αυτές τις γυναίκες καταφέρνουν να αποδράσουν και είναι σημαντικό να μιλήσουμε για αυτές τις γυναίκες που κάποια στιγμή σπάνε τη σιωπή τους, αφήνουν πίσω το φόβο, αναζητούν βοήθεια και φεύγουν.

Αυτό συνήθως δεν γίνεται από την μια μέρα στη άλλη, αλλά αντίθετα, από τη στιγμή που η γυναίκα προβεί στην αποκάλυψη του φαινομένου, είναι πολύ σημαντικό να έχει ψυχοκοινωνική υποστήριξη και βέβαια πρόσβαση σε νομική βοήθεια, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όλες οι μορφές βίας σε συντροφικό/συζυγικό πλαίσιο απαγορεύονται και τιμωρούνται αυστηρά από τον νόμο 3500/2006 και από τον Ποινικό Κώδικα.

Σε συνεργασία με τις εξειδικευμένες συμβούλους και νομικούς του Κέντρου μας, οι γυναίκες καταστρώνουν ένα πλάνο διαφυγής από την κακοποίηση που είναι προσαρμοσμένο στις ανάγκες τους και διεκδικούν νομικά τα δικαιώματά τους.

Αυτή η διαδικασία είναι από μόνη της ενδυναμωτική καθώς μεταμορφώνονται από συναισθηματικά τραυματισμένα «θύματα» σε ανθεκτικές προσωπικότητες που διεκδικούν μια ζωή χωρίς βία , αποστέρηση και αποκλεισμό, για τις ίδιες και τα παιδιά τους».

Παγκόσμια Μέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών σήμερα και κάθε μέρα 137 γυναίκες δολοφονούνται σε όλο τον κόσμο από το σύντροφο τους ή από κάποιον συγγενή. Ναι, οι γυναικοκτόνοι και οι βιαστές έχουν τα κλειδιά του σπιτιού μας.

Η ιστορία της Άννας είναι μια υπόμνηση ότι κάθε μέρα είναι μέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, κάθε μέρα είναι μια μέρα αγώνα ενάντια στην πατριαρχία, μια μέρα που σπάμε την πόρτα και βγαίνουμε στο φως.

* Αν μια γυναίκα υφίσταται κακοποίηση μπορεί να καλέσει χωρίς χρέωση στην τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 ή να στείλει e-mail  στην ηλεκτρονική διεύθυνση sos15900@isotita.gr. Από εκεί θα λάβει άμεση βοήθεια σε έκτακτα περιστατικά βίας σε 24ωρη βάση, 365 ημέρες το χρόνο.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών (25/11), η γυναικεία οργάνωση Κέντρο Διοτίμα και Make up & Digital Artist, Ελεάνα Δημοπούλου, ενώνουν τις δυνάμεις τους στην καμπάνια #PAINted. Το #PAINted αξιοποιεί το χρώμα για να «μιλήσει» για όλες τις μορφές έμφυλης βίας: λεκτική, σωματική, ψυχολογική / συναισθηματική, οικονομική και σεξουαλική βία. Μορφές που συχνά δεν αφήνουν ορατά σημάδια, ωστόσο προκαλούν πολλαπλά τραύματα στα άτομα που τις βιώνουν.Ζωγραφίζοντας τον πόνο δίνουμε ορατότητα σε ένα «αόρατο φαινόμενο», που διαφεύγει από τις στατιστικές, καθώς συχνά συγκαλύπτεται από βολικούς μύθους και κοινωνική ανοχή, με αποτέλεσμα να μην καταγγέλλεται.