Ο πρώην άντρας μου πέθανε στα 42 του από το ποτό

Φέτος ο μεγάλος μου γιος πάει Β’ Δημοτικού και ο μικρός νηπιαγωγείο. Έχουν περάσει οκτώ εβδομάδες ακριβώς από τότε που ο μπαμπάς τους πέθανε. Δεν ήταν άρρωστος με την κυριολεκτική σημασία της λέξης. Ήταν αλκοολικός. Αυτός του ο εθισμός του στέρησε τη ζωή και τον στέρησε από τα παιδιά του.

Έχουν περάσει 10 εβδομάδες από τότε που ο μπαμπάς τους εμφανίστηκε μεθυσμένος για τελευταία φορά μπροστά τους και από κει βρέθηκε κατευθείαν στην εντατική, 15 εβδομάδες από τότε που άρχισε να πίνει ξανά, 16 εβδομάδες από τότε που μας παράτησε για τρίτη φορά και 40 εβδομάδες από τότε που του ζήτησα διαζύγιο.

Σου έχει τύχει ποτέ να έχεις τόσα πολλά δυνατά και έντονα συναισθήματα που να νιώθεις ότι σε κατακλύζουν και δεν σε αφήνουν να σκεφτείς σωστά; Πώς μπορεί ένα συναίσθημα να είναι τόσο συντριπτικό που να αισθάνεσαι λες και σε πατάνε ελέφαντες;

Στα 38 μου χρόνια δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά έτσι. Ήμουν γεμάτη φιλοδοξίες και είχα απεριόριστες δυνατότητες, αλλά δεν μπορούσα να τις αξιοποιήσω. Το πρόβλημά του επηρέασε τη ζωή τη δική μου, των παιδιών μου, των οικογενειών μας και των στενών μας φίλων. Ζω πραγματικά για την ημέρα που κάποιος θα μπορέσει να μου δώσει εξηγήσεις για το πώς μπορεί το αλκοόλ να επηρεάσει τόσο πολύ τον ψυχισμό ενός ανθρώπου και να τον καταντήσει έτσι.

Είμαι τυχερή που κατάλαβα έγκαιρα τι συνέβαινε και μπορούσα να προετοιμαστώ και να προετοιμάσω και τα παιδιά μου για τη νέα ζωή που μας περίμενε. Με πέθαινε να βλέπω κάποιον που αγαπούσα τόσο να διαλύεται μέρα με τη μέρα, αλλά όσο και αν προσπάθησα δεν τα κατάφερα.

Τόσοι μήνες αποτοξίνωση, τόσα λεφτά, τόσος κόπος, τόσες ελπίδες και όλα αυτά για να βρω στο τέλος ένα διαμέρισμα γεμάτο άδεια μπουκάλια ουίσκι. Μας είχε φλομώσει στο ψέμα ότι θεραπεύτηκε και ότι εξακολουθούσε να επισκέπτεται το γιατρό του (ο οποίος δεν υπήρχε) και ότι πηγαίνει στις συναντήσεις των ανώνυμων αλκοολικών, στις οποίες πήγαινε μερικές φορές, αλλά επέστρεφε σπίτι με μία ντουζίνα μπουκάλια αγκαλιά.

Όλη του η ζωή ήταν η βότκα, το ουίσκι, το τζιν, οι μπύρες και οτιδήποτε άλλο τον οδηγούσε σε ντελίριο. Ήταν ανίκανος να δει τη ζημιά που έκανε στον εαυτό του και σε όλους μας, γύρω του. Ξεκινούσε το πρωί και τελείωνε αργά τη νύχτα. Ακόμα και όταν χωρίσαμε, ερχόταν να δει τα παιδιά, αλλά δεν μπορούσε να σταθεί καν όρθιος από το μεθύσι. Οι γιοι μας έβλεπαν την κατάστασή του, αλλά ήταν μικροί για να καταλάβουν.

Τα έμαθα όλα από το τηλέφωνο. Τον βρήκαν νεκρό στο διαμέρισμά του. 

Πέρασα τις πρώτες μέρες, θυμωμένη με τον εαυτό μου. Θυμωμένη που τον άφησα να φτάσει μέχρι εκεί. Θυμωμένη με εκείνον που πέταξε με αυτό τον τρόπο τη ζωή του. Δούλευε πολλά χρόνια στην ίδια εταιρεία, τα λεφτά που έπαιρνε ήταν παραπάνω από καλά και είχε μία θαυμάσια οικογένεια με δύο γιους που τον λάτρευαν και τον περίμεναν πως και πώς να γυρίσει για να παίξουν μαζί.

Είχα γίνει μία γκρινιάρα, μια υπερβολική που λαχταρούσε μία ζωή χωρίς τη συνεχή ανάγκη του άντρα της να πίνει όπου κι αν βρεθεί. Χωρίσαμε τελικά τέλη του 2017 και ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλον μια καλύτερη ζωή. Μέσα μου όμως ήξερα. Είχα προετοιμαστεί. Έπεσα με τα μούτρα στους γιους μου, άφησα τη δουλειά μου που τη λάτρευα ώστε να μπορώ να είμαι σπίτι και ανέλαβα εγώ τα πάντα. Είχα πάρει σοβαρά το ρόλο της μόνης μαμάς, ενώ εκείνος είχε παραιτηθεί ολοκληρωτικά από όλους και από όλα. Συνεχώς ψέματα και υποσχέσεις ότι θα σταματήσει να πίνει είχαν σαν επακόλουθο τις ακόμα πιο συνεχείς επισκέψεις του στα σούπερ μάρκετ και στις κάβες.

Τα παιδιά και εγώ μόλις που είχαμε αρχίσει να βρίσκουμε τους ρυθμούς μας. Από τη μία οι ενοχές μου, από την άλλη η απελπισία τους λόγω της κατάστασής του μπαμπά τους μας έκαναν να ενωθούμε ακόμα περισσότερο. Ήξερα ότι τους έλειπε. Το έβλεπα από τον τρόπο που κοίταζαν τη μπάλα ή διάφορα άλλα παιχνίδια με τα οποία έπαιζαν μαζί.

Με τον καιρό μπήκα στον αυτόματο πιλότο προσπαθώντας να είναι η μαμά και ο μπαμπάς που χρειάζονταν, αλλά ένιωθα εξαντλημένη. Ήμουν τόσο κουρασμένη που τα μάτια μου έτρεχαν ποτάμι. Χρειαζόμουν ένα διάλειμμα, ένα στήριγμα, έναν άντρα για να ξαναφτιάξω τη ζωή μου μαζί του και να μου προσφέρει τη βοήθειά του.

Πηγαίνω σε ψυχολόγο γιατί δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Το καλό είναι ότι με τους γιους μου πηγαίνουμε από το καλό στο καλύτερο. Όσο και αν μας πόνεσε ο χαμός του μπαμπά τους συνεχίζουμε δυνατοί, ενωμένοι και ευτυχισμένοι. Ως οικογένεια κάναμε ο, τι καλύτερο μπορούσαμε για εκείνον, εκείνος όμως πήρε την απόφαση να συνεχίσει να πίνει με αποτέλεσμα να φύγει μόλις στα 42 του χρόνια.

Όταν τα αγόρια μου με αγκαλιάζουν κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν, ξέρω ότι η μνήμη του μπαμπά τους σιγά-σιγά ξεθωριάζει, αλλά δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ. Ζήσαμε καταστάσεις που κανένα παιδί δεν έπρεπε να ζει. 

Ζωή

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ