Μου έκανε πρόταση γάμου στη γιορτή της μητέρας και γίναμε μια υπέροχη μικτή οικογένεια!

Πριν από 4 χρόνια η ζωή μου άλλαξε ξαφνικά πορεία. Ήμουν παντρεμένη και με το τρίχρονο κοριτσάκι μας και τον άντρα μου ζούσαμε σε μία καταπληκτική γειτονιά, μόλις 4 χιλιόμετρα από τη θάλασσα. Η δουλειά μου ήταν πολύ κοντά στο σπίτι μου και με το παιδί μπορούσαμε ανά πάσα στιγμή να πεταχτούμε μέχρι την παραλία. Το αμάξι μου ήταν μονίμως γεμάτο άμμο και κοχύλια.

Αισθανόμουν τυχερή που είχα τη δυνατότητα να συνδυάσω σχολή, εργασία και μητρότητα. Τελείωσα τη νοσηλευτική με ένα νεογέννητο στην αγκαλιά και απέκτησα την δουλειά των ονείρων μου ως νοσοκόμα στο παιδιατρικό τμήμα του νοσοκομείου της περιοχής. Κάπου εκεί τελείωσαν οι παραλίες και η ονειρεμένη ζωή. Δεν ήξερα ότι ο σύζυγός μου ζούσε διπλή ζωή και ότι ο κόσμος μου θα διαλύονταν σύντομα.

Γύρισα σπίτι μου από τη δουλειά μία Δευτέρα απόγευμα μόλις δύο μέρες μετά το πάρτι γενεθλίων της κόρης μου και ανακάλυψα ότι μας είχαν κάνει έξωση και κατάσχεση. Ο, τι μας είχαν αφήσει ήταν πεταμένο έξω από το σπίτι σαν να ήταν σκουπίδια, ακόμα και τα δώρα της κόρης μου. Δεν μου επέτρεψαν καν να μπω στο σπίτι αφού είχαν αλλάξει ακόμα και τις κλειδαριές.

Ένιωσα σαν να αρρώστησα, σαν να έχανα τον έλεγχο της ζωής μου. Ήταν σαν να με είχαν μαχαιρώσει ξανά και ξανά και εγώ προσπαθούσα να σταματήσω την αιμορραγία. Μετά από πολλές ερωτήσεις στο σύζυγο και τον ιδιοκτήτη του σπιτιού μας ανακάλυψα ότι το ενοίκιο δεν είχε πληρωθεί εδώ και τρεις μήνες παρά το γεγονός ότι έδινα κανονικά στο σύζυγο το μερίδιο που μου αναλογούσε για το ενοίκιο. Δεν μου απάντησε πού πήγαιναν τόσο καιρό τα χρήματα, αυτό όμως που συνέβη με βοήθησε να αιτιολογήσω πολλά: Πάντα είχε κάπου να πάει, γύριζε από τη δουλειά ό, τι ώρα να ‘ναι, έχανε βάρος, πολλά τηλέφωνα στο δωμάτιο χωρίς να τον ακούω…

Μία πιο αναλυτική έρευνα μου αποκάλυψε άδεια μπουκάλια χαπιών και πολλά άδεια κουτιά μπύρας στο αυτοκίνητό του. Το αυτοκίνητο με το οποίο πήγαινε το παιδί μας στο σχολείο και στην παιδική χαρά. Το αυτοκίνητο που προτιμούσε πάντα να παρκάρει σε ιδιωτικό πάρκινγκ παρά στο δρόμο μπροστά στο σπίτι μας. Βρήκα συνταγές για φάρμακα, χαρτάκια με διάφορα φάρμακα γραμμένα πάνω και πολλά άλλα ακόμα που δεν μπορούσα να κατανοήσω.

Ένιωθα μπερδεμένη, πληγωμένη και θυμωμένη. Ένιωθα σαν να ξεμένω από καύσιμα και δεν μπορούσα να φάω ούτε να κοιμηθώ. Ένιωσα σαν ηλίθια. Τόσα σημάδια τόσο καιρό και εγώ αντί να δω την αλήθεια ήμουν μονίμως απασχολημένη με το παιδί και τη δουλειά. Τελικά μας εγκατέλειψε…

Μου έλεγε ψέματα όλα αυτά τα χρόνια και η πίστη μου στους ανθρώπους δυστυχώς κλονίστηκε βαθιά, εξαιτίας του. Τόσα χρόνια δεν είχα ιδέα πόσο εύκολο ήταν να βγάλεις πιστωτική κάρτα και να πάρεις δάνεια στο όνομα του/της συζύγου σου. Νόμιζα ότι οι λογαριασμοί μας πληρώνονταν και δεν είχαμε χρέη, αλλά δεν είχα ιδέα τι έκανε αυτά τα επτά χρόνια που μείναμε παντρεμένοι και πού ξόδευε τα χρήματά μας.

Αργότερα έμαθα ότι είχε μία κόρη ακόμα. Μου είχε πει ψέματα για τη δουλειά του, για όλα. Δέκα σχεδόν χρόνια της ζωής μου είχαν πάει χαμένα. Σκεφτόμουν «γιατί η ζωή να είναι τόσο σκληρή με μένα; Πώς μπόρεσα να είμαι τόσο χαζή;».

Εκείνη την πρώτη νύχτα μείναμε με το παιδί μου σε ξενοδοχείο και με τα ελάχιστα χρήματα που είχα σηκώθηκα νωρίς το πρωί για να πάω να πάρω λίγα ρούχα και τα απαραίτητα για να επιβιώσουμε τις πρώτες μέρες, ενώ παράλληλα σχεδίαζα την επόμενη κίνησή μου. Έπλυνα τα καινούργια μας ρούχα στο νιπτήρα του ξενοδοχείου και «κορόιδεψα» την κόρη μου ότι κάνουμε διακοπές ενώ μέσα μου δεν ήξερα πώς να βάλω τάξη σε αυτό το χάος. Είχαμε χάσει τα πάντα και δεν είχαμε καμία υποστήριξη.

Η οικογένειά μου ζούσε 10 ώρες μακριά. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ σκεφτόμουν όλα όσα είχα και έχασα. Έκλαιγα σιωπηλά τη νύχτα στο ντους ή όταν οδηγούσα. Έχασα τα υπάρχοντά μου και ένα κομμάτι της καρδιάς μου. Θρηνούσα για όσα έχασα και δεν θα έπαιρνα ποτέ πίσω.

Πιο πολύ στεναχωριόμουν όμως για το παιδί που δεν έφταιγε σε τίποτα. Είχα δουλέψει πολύ σκληρά για να φτάσω εκεί που ήμουν, δεν μας άξιζαν όσα ζούσαμε. Γιατί να μην μπορώ να γυρίσω πίσω και να αλλάξω τα πράγματα; Προσπαθούσα να χαμογελώ και να είμαι δυνατή για την κόρη μου.

Σηκώθηκα. Έπρεπε να σηκωθώ. Ήμουν 32 χρονών και είχα ένα παιδί να φροντίσω. Δεν ήξερα τι να κάνω. Μοναδική μου επιλογή ήταν να γυρίσω στην πατρίδα μου. Ντρεπόμουν τόσο για τον εαυτό μου. Έφυγα από το τέλειο μέρος που ζούσαμε και από την παραλία για να γυρίσω πίσω. Το χειρότερο είναι ότι μόλις κατεβήκαμε από το αεροπλάνο χιόνιζε. Ήταν Μάρτιος και χιόνιζε. Πόσο χειρότερα μπορούσαν να γίνουν τα πράγματα;

Η κόρη μου από την άλλη ήταν ενθουσιασμένη με το χιόνι και με τη γιαγιά και τον παππού της έφτιαξαν ένα αυτοσχέδιο έλκηθρο. Οι γονείς μου από την πλευρά τους ήταν εκστασιασμένοι που είχαμε γυρίσει. Η κόρη μου είχε ένα ολόκληρο δωμάτιο δικό της γεμάτο με παιχνίδια και κοιμόμασταν αγκαλιά κάθε βράδυ. Το δωμάτιο με τα παιχνίδια με γύρισε πίσω στη δική μου παιδική ηλικία, σε άλλοτε ευχάριστες αναμνήσεις πολύ πριν η ζωή μου τα φέρει έτσι.

Σχέδιο μου ήταν να αναλάβω μία αποστολή ως ταξιδιωτική νοσοκόμα για να εξοικονομήσω χρήματα και να πληρώσω τα χρέη που ο πρώην μου είχε αφήσει. Εν τω μεταξύ προσπαθούσα ώστε η ζωή μας να κυλά όσο το δυνατόν πιο ήρεμα και φυσιολογικά και με την κόρη μου πηγαίναμε κάθε μέρα στο γυμναστήριο και στο πάρκο για να μη σκεφτόμαστε ό, τι μας συνέβη.

Έπρεπε να αρχίσω και πάλι να ζω. Έπρεπε επίσης να δείξω στην κόρη μου ότι έτσι θα ήταν η ζωή μας από δω και πέρα, μία διασκεδαστική περιπέτεια με τον παππού και τη γιαγιά. Με τα ίδια λόγια προσπαθούσα να πείσω και τον εαυτό μου. Χρειαζόμουν απεγνωσμένα φίλους, αλλά δεν ήξερα από πού να αρχίσω.

Στο τέλος έστειλα μήνυμα σε έναν παλιό μου φίλο από το λύκειο. Στην πραγματικότητα εκείνη την ημέρα έστειλα μηνύματα σε όλους στην πόλη και τους ρωτούσα μεταξύ σοβαρού και αστείου αν γνώριζαν κανένα μόνο μπαμπά μήπως και ταιριάξουμε. Προς μεγάλη μου έκπληξη αυτός ο φίλος μου είπε αμέσως «ναι» και μου πρότεινε έναν.

Ήμουν όμως έτοιμη για κάτι τέτοιο; Μόλις πρόσφατα είχα χωρίσει και το μόνο που είχα ανάγκη εκείνη τη στιγμή ήταν φίλους. Με ποια δικαιολογία θα έφευγα από το σπίτι; Τι θα έλεγα στους δικούς μου; «Κρατήστε το παιδί, έχω να βγω με κάποιον;». Αν ήθελα να κάνω ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή μου έπρεπε να το κάνω και αυτό.

Ήταν και εκείνος μόνος μπαμπάς με μία κόρη στην ίδια ηλικία με τη δική μου. Μόλις έδειξα τη φωτογραφία του στη μητέρα μου φώναξε «Το έχω ξαναδεί αυτό το κοριτσάκι».

Η αδερφή της πρώην γυναίκας του ήταν κομμώτρια και ερχόταν σπίτι να φτιάξει τα μαλλιά της μαμάς μου γι’ αυτό η μητέρα μου ήξερε το παιδί. Η μαμά μου ήταν αυτή που τελικά με έσπρωξε να τον συναντήσω. Του έστειλα μήνυμα στο Facebook και εκείνος μου απάντησε. Του έδωσα το τηλέφωνό μου και με πήρε. Εντελώς αδέξια και αμήχανα απάντησα στην κλήση του.

Είπε ότι ήθελε μόνο να μιλήσουμε. Ένιωσα ότι ξαναγύρισα πίσω στο 1990 όταν ήμουν ακόμα έφηβη και μίλαγα όλη τη νύχτα στο τηλέφωνο με κάποιο αγόρι. Αν δεν πήγαινε 2 η ώρα δεν κλείναμε το τηλέφωνο. Από ένα σημείο και μετά μου έλειπε ύπνος, αλλά ένα μέρος της καρδιάς μου είχε μπει και πάλι στη θέση του.

Δύο μέρες αργότερα βρεθήκαμε για φαγητό. Το ντύσιμό μου δεν ήταν και το καλύτερο. Είχα καταφέρει να αγοράσω ελάχιστα ρούχα οπότε αναγκάστηκα να κάνω επιδρομή στη ντουλάπα της μάνας μου και να βρω ό, τι καλύτερο μπορούσα. Αυτό ήταν το πρώτο μου ραντεβού με κάποιον από τότε που χώρισα.

Ήταν το μεσημεριανό του διάλειμμα από τη δουλειά και μου εμφανίστηκε φορώντας αστυνομικά ρούχα και είχε και όπλο στη μέση. Στην αρχή φοβήθηκα. Ήταν ψηλός, ογκώδης με μία τεράστια γενειάδα και πολλά τατουάζ. «Αυτός βρήκε να είναι το πρώτο μου ραντεβού;», σκέφτηκα. Ήμουν επαγγελματίας νοσηλεύτρια και δεν είχα ποτέ καμία προσωπική επαφή με κανέναν αστυνομικό στη ζωή μου και τώρα έβγαινα ραντεβού με έναν.

Επέμεινε εκείνη την ημέρα να βγάλουμε μία selfie και να τη στείλουμε στον Brian, τον τύπο που μας γνώρισε. Πήγαμε σε ένα πολύ όμορφο μαγαζί και λόγω καλοκαιριού κάτσαμε στην αυλή, που είχε κάτι σαν αίθριο. Δεν θυμάμαι ούτε ένα πράγμα από αυτά που συζητήσαμε εκείνη την ημέρα γιατί ήμουν νευρική και προσπαθούσα να μην τα κάνω χάλια. Δεν θυμάμαι ούτε τι έφαγα ούτε πως αποχαιρετιστήκαμε ούτε πώς έφυγα.

Θυμάμαι μόνο να τον κοιτάζω και να νιώθω πεταλούδες στο στομάχι. Είχε τα ωραιότερα μάτια που είχα δει ποτέ σε άντρα. Μπορεί να μη θυμάμαι σχεδόν τίποτα, θυμάμαι όμως ότι όταν τελειώσαμε και φύγαμε με πήγε μέχρι το αυτοκίνητό μου και με αγκάλιασε.

Για το υπόλοιπο της ημέρας αλλά και για πολλές μέρες μετά πετούσα στα σύννεφα. Κυκλοφορούσα με το χαμόγελο της ερωτευμένης και δεν μπορούσα να σταματήσω να τον σκέφτομαι. Ήμουν έτοιμη για αυτό που πήγαινα να κάνω; Σκεφτόμουν: « Αποκλείεται να ενδιαφέρεται. Γιατί να ενδιαφερθεί εξάλλου; Μόνη μαμά, τα οικονομικά μου είναι χάλια, το ντύσιμό μου εκείνη την ημέρα απαράδεκτο, τι να ερωτευτεί πάνω μου;». Δεν υπήρχε λόγος να τρέφω ελπίδες. Απλά δεν μπορούσα να σταματήσω να τον σκέφτομαι.

Προς μεγάλη μου έκπληξη μου τηλεφώνησε το ίδιο βράδυ. Μου έκανε εντύπωση που δεν ακολουθούσε τη μόδα της εποχής. Προτιμούσε να πάρει τηλέφωνο παρά να στείλει μήνυμα. Παρασκευή βράδυ ήταν το δεύτερο ραντεβού μας και το πρώτο μας φιλί. Ωστόσο δεν ήμουν έτοιμη να τον εμπιστευτώ και σίγουρα δεν ήθελα να ξαναπεράσω όσα πέρασα.

Τον ξαναείδα Κυριακή του Πάσχα. Εκείνη την ημέρα γνωρίστηκαν και οι κόρες μας. Η κόρη μου ειδικά που είχε ανάγκη από φίλες ήταν κατενθουσιασμένη και αμέσως τα δύο κορίτσια κόλλησαν. Τις κοιτάζαμε να παίζουν μαζί και έπειτα κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον. Αυτά τα κορίτσια θα μπορούσαν να είναι δίδυμα. 
Ήξερα ότι το πήγαινα κάπως γρήγορα, αλλά το πράγμα πήγαινε από μόνο του. Πλέον ήμασταν μαζί και αυτό που φτιάχναμε δεν ήθελα να το χάσω. Θέλοντας να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου, μου έδωσε κλειδί του σπιτιού του και μου είπε όποτε θέλω να μπαίνω και να ελέγχω. Το έκανα. Και το e-mail του έψαχνα και το Facebook του και το κινητό του, όλα ξεκλείδωτα και πάντα στη διάθεσή μου. Δεν είχε κάτι να κρύψει.

Μου έδειξε μέχρι και τον τραπεζικό του λογαριασμό και τις πληρωμένες δόσεις της υποθήκης που είχε βάλει το σπίτι του. Ήταν αυθεντικός και τίμιος, ενώ εγώ μία γυναίκα που είχε πιαστεί κορόιδο από τον πρώην της και χρωστούσε τα μαλλιά της κεφαλής της. Παρόλα αυτά με λάτρευε και λάτρευε και την κόρη μου. Μπόρεσε έτσι σιγά-σιγά να μπει στην καρδιά μας και με βοήθησε να ξαναχτίσω τη ζωή μου κομμάτι-κομμάτι. 

Είπαμε να συγκατοικήσουμε, αλλά δεν ήμουν σίγουρη. Η σχέση μας ήταν ακόμα φρέσκια και έπρεπε να προστατεύσω τον εαυτό μου και το παιδί μου. Αν τα πράγματα δεν πήγαιναν πάλι καλά; Επιπλέον η διαμονή στο Τενεσί δεν ήταν μέρος του σχεδίου μου. Και εγώ και η κόρη μου θέλαμε πάντα να γυρίσουμε πίσω στην παραλία μας.

Λίγο καιρό μετά μου έκανε πρόταση γάμου. Καθίσαμε στον καναπέ ανήμερα της Γιορτής της Μητέρας πριν πάει στη δουλειά και έβγαλε ένα δαχτυλίδι. Την ώρα που μου έκανε πρόταση γάμου η κόρη μου, μας χειροκρότησε.  Για κάποιο λόγο ο Θεός με είχε φέρει πίσω στο πατρικό μου. Ήξερε ότι θα γνώριζα την παντοτινή αγάπη που θα με κρατούσε εκεί.

Με την κόρη μου μετακομίσαμε σπίτι του. Ήθελε να το αποκαλούμε «σπίτι μας» και όχι «σπίτι του». Δεν είχε σχεδόν καθόλου έπιπλα και τίποτα στους τοίχους, αλλά μου ζήτησε να κάνω υπομονή. Είναι περίεργο να ξεκινάει κανείς από το μηδέν. Η απώλεια ωστόσο του των όσων είχα και έχασα ήταν τρομερά οδυνηρή. Μακάρι να είχα όλα αυτά που χάσαμε και να γεμίζαμε το σπίτι μας.

Όσο ευτυχισμένη και αν ήμουν συχνά σκεφτόμουν και στεναχωριόμουν για όλα όσα είχα κάποτε και δεν έχω πια. Ωστόσο όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Ποτέ δεν ξέρουμε πως θα μας τα φέρει η ζωή.

Δέχτηκα την πρότασή του. Ήθελα και εγώ να παντρευτούμε για να επισημοποιήσουμε τη σχέση μας γι’ αυτό άρχισα να το οργανώνω καλύτερα. Θα παντρευόμασταν στο δημαρχείο παρουσία λίγων συγγενών και στενών φίλων. Το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν ένα φωτογράφο να απαθανατίσει την ιδιαίτερη εκείνη ημέρα. Είχε μόνο μία διαθέσιμη ημερομηνία. Το Δεκαπενταύγουστο. Λιγότερο δηλαδή από δύο μήνες. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα γινόταν πραγματικότητα. Πήρα τηλέφωνο τον άντρα μου και του είπα «Τι θα κάνεις το Σάββατο 15 Αυγούστου;». «Θα σε παντρευτώ», μου είπε. Αυτό ήθελα μόνο εκείνη τη στιγμή. Να ακούσω τι θα κάναμε.

Παντρευτήκαμε Δεκαπενταύγουστο του 2015, τέσσερις μήνες περίπου μετά την πρώτη μας γνωριμία. Δεν μπορούσα να πιστέψω πόσο άλλαξε η ζωή μου μέσα σε τόσο λίγους μήνες. Κατάφερα και στάθηκα ξανά στα πόδια μου μετά από έναν αποτυχημένο γάμο, μετακόμισα πίσω κοντά στους γονείς μου και ετοίμαζα το γάμο μου.

Εκείνη τη μέρα οι κόρες μας ήταν παρανυφάκια και εγώ η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου. Ως νύφη ετοιμάστηκα στο παιδικό μου δωμάτιο και ο γάμος έγινε στο πάρκο Court Square όπου ένας οικογενειακός μας φίλος έκανε την τελετή. Ο πρώτος μας χορός ως ζευγάρι ήταν ένα πανέμορφο τραγούδι, το Fall Into You που έπαιζε από το κινητό του που το είχε στην τσέπη.
Εκείνο το βράδυ πήρε η πεθερά μου τα κορίτσια σπίτι της για να περάσουμε την πρώτη μας νύχτα ως παντρεμένοι μόνοι χωρίς παιδιά. Φάγαμε, γελάσαμε, διασκεδάσαμε και ήμουν μονίμως με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο. Δεν ήταν όνειρο, ήταν πραγματικότητα. Ήταν μία καταπληκτική μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

Αγοράσαμε μεγαλύτερο σπίτι, με πισίνα και αμέσως μετά τα 35α γενέθλιά μου, το 2017 ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος. Γέννησα ένα κοριτσάκι ακόμα και ολοκληρώσαμε την ευτυχία μας. Σήμερα έχουμε τρεις μικρούς ξανθούς αγγέλους και είμαστε η τέλεια οικογένεια.
Μην ακούτε αυτούς που λένε ότι ένας τέτοιος γάμος είναι καταδικασμένος. Και οι δύο εργαζόμαστε σε δύο πολύ απαιτητικές θέσεις, είμαστε χωρισμένοι και ξαναπαντρεμένοι και έχουμε παιδιά από τους προηγούμενους γάμους μας. Και ιδίως ζήσαμε το δράμα του πρώην συζύγου και επί του παρόντος παλεύουμε και οι δύο για την επιμέλεια. Στη δική μου περίπτωση είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα κερδίσω εγώ την επιμέλεια, στη δική του περίπτωση όμως οι πιθανότητες είναι εναντίον του. Θα προσπαθήσουμε για το καλύτερο και ό, τι γίνει.
Οι άνθρωποι είναι πάντα περίεργοι να ακούσουν την ιστορία μας. Συνήθως ξεκινά ως εξής: «Μας κανόνισαν ραντεβού στα τυφλά και παντρευτήκαμε τέσσερις μήνες μετά». Στο τέλος πάντα η αγάπη νικά.

Πηγή: divorcedmoms.com