Μία από μας

Τη βλέπεις. Είναι άβαφη, ατημέλητη, με το μαλλί πιασμένο, με όποιο ρούχο της κάνει μετά από δυο γέννες, συχνά με τα ρούχα εγκυμοσύνης ακόμα. Έχεις υπάρξει στη θέση της, αλλά αυτή δεν έχει ιδέα. Δε σε βλέπει καν. Είναι τόσο χαμένη στον μικρόκοσμό της, που δε βλέπει τίποτα. Σε κοιτάζει αλλά δε σε βλέπει πραγματικά.

Έχει ένα πέπλο θλίψης κι απελπισίας μπροστά από τα μάτια της. Όλα μέσα από ένα πρίσμα γκρι, χρώμα πουθενά. Μια μαυρίλα παντού, μια ουδέτερη κατάσταση. Απλώς περιφέρεται κάθε μέρα, ικανοποιεί τις ανάγκες όλων γύρω της, των παιδιών, του συζύγου, του αφεντικού, των γονιών. Οι δικές της ανάγκες; Πουθενά στο πλάνο. Μια ζωή στον αυτόματο, χωρίς ευχάριστες εκπλήξεις. Μια φλατ ζωή. Πρωινό ξύπνημα, να ετοιμάσει τα παιδιά για το σχολείο, να ετοιμαστεί κι αυτή για τη δουλειά, να τα αφήσει στο προαύλιο και να πάει στη δουλειά. Να κάνει τον μαλάκα με επιτυχία για άλλη μια μέρα, να κάνει υπομονή για να σχολάσει και να γυρίσει σπίτι. Στη δεύτερη δουλειά, σε αυτήν που δεν έχει ρεπό, δεν έχει δώρα, δεν έχει γιορτές. Διάβασμα μαγείρεμα, συμμάζεμα, μπάνιο στα παιδιά, κανένα πλυντήριο, λίγη ηλεκτρική, λίγο σιδέρωμα, λίγο από όλα. Ώσπου να πέσουν όλοι για ύπνο και αυτή να καθίσει στον καναπέ για να αδειάσει λίγο το κεφάλι από τις έννοιες και να την πάρει ο ύπνος εκεί, ενώ θα κλείνουν τα μάτια της από την κούραση και δε θα έχει κουράγιο να σηκωθεί να πάει στο κρεβάτι της.

Κάθε μέρα λέει ότι θα κάνει κάτι διαφορετικό, θα κάνει κάτι για τον εαυτό της επιτέλους και κάθε μέρα τη βρίσκει να κάνει τα ίδια και τα ίδια, φασόν ζωή, κουμπί κουμπότρυπα. Κάθε μέρα υπόσχεται να βρει λίγο χρόνο για να κάνει ένα μπάνιο με την ησυχία της, χωρίς να μπαινοβγαίνουν όλοι και να ρωτάνε ό,τι τους έρθει στο μυαλό. Να κάνει ένα ντους αμέριμνη, να λουστεί, να βάλει μαλακτική στα μαλλιά της που έχουν γίνει σα ράστα από την έλλειψη φροντίδας, να αποτριχωθεί χωρίς να σφαχτεί με το ξυραφάκι επειδή βιάζεται πάλι, να αφήσει το νερό να τρέχει επάνω της και να αδειάσει αυτό το έρμο το κεφάλι, που δε σταματά ποτέ να σκέφτεται. Το σπίτι που είναι μόνιμα ένα μπάχαλο, με τα παιχνίδια σκορπισμένα στο πάτωμα. Τον νεροχύτη που λες και γεμίζει μόνος του, μόλις τον αδειάσει και τον καθαρίσει. Το καλάθι με τα άπλυτα που πάλι ξεχείλισε και δε χωράνε τα ρούχα. Τα ασιδέρωτα; Πρέπει να πάρει πιο μεγάλο καναπέ για να τα βάλει!

Τη βλέπεις. Είναι εσύ, εγώ, όλες μας.

Η συνέχεια εδώ

*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr και η αναδημοσίευση-αναπαραγωγή τους, ΔΕΝ επιτρέπεται χωρίς τη συγκατάθεσή του. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί του.