Μετά το θάνατο του άντρα μου, ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος στο 7ο παιδί μας. Έκανα έκτρωση…

Το καλοκαίρι του 2019 ήταν γεμάτο εκπλήξεις: Πρώτον ο άντρας μου πήρε προαγωγή και έγινε πρόεδρος στην εταιρεία του και ας ήταν μόλις 37 ετών. Βλέποντας το στόχο της ζωής του να πραγματοποιείται ήμουν και εγώ ευτυχισμένη.

Δύο εβδομάδες αργότερα ξεκινήσαμε για τις διακοπές μας. Θα περνούσαμε μία ολόκληρη εβδομάδα εγώ, ο άντρας μου και τα έξι παιδιά μας ηλικίας 7-12 ετών σε ένα πανέμορφο, παραθαλάσσιο θέρετρο. Λίγες μέρες μετά, στις 18 Ιουλίου του 2019, ένα κύμα χτύπησε τον άντρα μου με τέτοια δύναμη που που τον έριξε κάτω με αποτέλεσμα να σπάσει το λαιμό του. Τα παιδιά μας ήταν μπροστά και είδαν το μπαμπά τους να πεθαίνει. Δεν πέθανε αμέσως. Έφυγε από τη ζωή 24 ώρες μετά.

Καθώς η οικογένεια των 7 πλέον και όχι 8 ατόμων επέστρεφε σπίτι, πολλοί φίλοι και συγγενείς βρέθηκαν στο πλευρό μας και ανέλαβαν τα πάντα από την επιλογή του φέρετρου και την πραγματοποίηση της ταφής μέχρι και τα υπόλοιπα διαδικαστικά όπως τράπεζες, οικονομικά και τα λοιπά.

Μία εβδομάδα μετά την κηδεία, μας περίμενε μία ακόμα έκπληξη, ένα ακόμα σοκ.

Σηκώθηκα το πρωί με έντονη ναυτία και με μία τάση για εμετό. Γνώριμη αίσθηση. Άλλες 6 φορές είχα αισθανθεί έτσι, όταν δηλαδή ήμουν έγκυος στα παιδιά μου. 

9 μέρες. 9 ολόκληρες μέρες καθυστέρηση. Δεν είχα ποτέ καθυστέρηση και για κανένα λόγο παρά μόνο τις 6 φορές που ήμουν έγκυος. 

Ήμουν χήρα με 6 παιδιά, όλα τα σημάδια της εγκυμοσύνης και κάποιες σοβαρές παθήσεις που θα έκαναν την εγκυμοσύνη απειλητική για τη ζωή μου.

Ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να κρατήσω το μωρό αυτό. Δεν ήξερα αν μπορούσα να το μεγαλώσω οπότε ένα 7o παιδί ήταν αδιανόητο και μόνο σαν σκέψη αν τελικά κατάφερνα να επιβιώσω της γέννας. Επίσης τα παιδιά μου είχαν χάσει ήδη το μπαμπά τους, δεν μπορούσαν να χάσουν και εμένα.

Ανησυχούσα τι θα συνέβαινε αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήταν δίπλα μας τόσο καιρό έπαυαν ξαφνικά να είναι, έτσι και τους αποκάλυπτα τι σκόπευα να κάνω. Αναρωτιόμουν αν τα παιδιά μου θα με μισούσαν ποτέ έτσι και ανακάλυπταν ότι επέλεξα να ζήσω για χάρη τους παρά να φέρω στον κόσμο ένα ακόμα παιδί.

Ήθελα να κλάψω, αλλά είχα κλάψει τόσο πολύ τον τελευταίο καιρό που δεν μπορούσα άλλο. Αρκετά είχα υποφέρει. Έπρεπε να πάρω μία σημαντική απόφαση και μία ακόμα πιο δραστική λύση. Δεν είχα ζήσει λίγα. Με «αξίωσε» ο Θεός να είμαι εγώ εκείνη που θα διαλέξω τα ρούχα που θα φορέσει ο νεκρός μου σύζυγος πριν το τελευταίο του ταξίδι και να ζήσω τον πόνο των παιδιών μου που έκλαιγαν κάθε μέρα και ζητούσαν το μπαμπά τους.

Δεν μπορούσα να ντρέπομαι. Δεν έπρεπε να ντρέπομαι. Έπρεπε να κάνω αυτό που είχα αποφασίσει να κάνω ακόμα και αν δεν το μάθαινε ποτέ κανείς.

Απέφευγα να κάνω το τεστ εγκυμοσύνης και ας περνούσαν οι μέρες. Δεν μπορούσα ούτε καν να το αγοράσω ούτε να ζητήσω από κάποιον άλλον να το αγοράσει και να μου το φέρει. Δεν ήθελα να μάθω. Από τη στιγμή που ντρεπόμουν εγώ η ίδια, πώς είχα την απαίτηση να μην ντραπούν και οι άλλοι; Πίστευα πως θα πάψουν όλοι να μας στηρίζουν αν τους ανακοίνωνα ότι δεν είχα σκοπό να ρισκάρω τα πάντα για να φέρω ένα ακόμα παιδί στον κόσμο.

Αποφάσισα να καλέσω μία καλή μου φίλη και να ζητήσω τη βοήθειά της γιατί ήξερα ότι μόνο αυτή δεν θα με έκρινε. Λίγο πριν έρθει σπίτι μου ένιωσα δυνατές κράμπες χαμηλά στην κοιλιά. Δεν ήταν πόνοι περιόδου, ήταν οι πόνοι που νιώθει μία γυναίκα όταν το σώμα της αποβάλει. Η εγκυμοσύνη τελείωσε μόνη της για καλή μου τύχη. 

Δεν είπα τίποτα και σε κανέναν για έξι ολόκληρους μήνες. Δεν ήθελα να συζητήσω τον πόνο μου με κανέναν και δεν ήθελα να το ξαναζήσω.

Δεν είμαι υπέρ των αμβλώσεων αλλά δεν είχα άλλη λύση. Θα έκανα έκτρωση, δεν υπήρχε άλλη λύση.  Εάν η άμβλωση δεν ήταν επιλογή μπορεί να πέθαινα και τότε τα παιδιά μου θα αντιμετώπιζαν το θάνατο όχι μόνο του πατέρα τους αλλά και της μητέρας τους. Προσπαθούμε να συνέλθουμε, δεν ξέρω αν θα αντέχαμε κι άλλο πόνο. Ψυχολογικά αλλά και σωματικά ήμουν ένα ράκος, δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω και μία ακόμα εγκυμοσύνη.

Δυστυχώς δεν προγραμματίζονται όλα στη ζωή όπως μία εγκυμοσύνη ή μία άμβλωση. Ο θάνατος του άντρα μου για παράδειγμα ήταν κάτι που δεν μπορούσε να προγραμματιστεί. Αν μπορούσε θα το απέφευγα ες αεί.

Το κίνημα κατά των εκτρώσεων αποτελεί από μόνο του μία τεράστια προπαγάνδα. Οι προσβολές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από ψεύτικα προφίλ είναι πολλές απέναντι σε γυναίκες που φέρουν τις δικές τους μοναδικές ιστορίες και επιλέγουν για τους δικούς τους λόγους να προχωρήσουν σε μία άμβλωση. Δεν είμαστε καρικατούρες. Αληθινοί άνθρωποι είμαστε με διαφορετικές ιστορίες και προβλήματα. Δείτε εμένα για παράδειγμα.

Χαίρομαι που είχα τη δυνατότητα και το δικαίωμα να πάρω αυτή την απόφαση μόνη μου παρά να αποφασίσει για μένα κάποιος άλλος. Σε αυτές τις περιπτώσεις η μόνη που μπορεί να αποφασίσει είναι η κάθε γυναίκα γιατί μόνο εκείνη ξέρει…

Πηγή: usatoday.com