Μετά το θάνατο της γυναίκας μου μεγάλωνω μόνος μου το γιο μου. Τί θα γίνει αν αρρωστήσω; | Η αγωνία του μόνου μπαμπά Γιάννη

Ζω με το 15χρονο γιο μου, οι δυο μας πλέον μιας και η μαμά μας έφυγε πριν 1,5 χρόνο από καρκίνο και ζω μες την αγωνία μιας και ο κορονοϊός καλπάζει στην Θεσσαλονίκη όπου μένουμε.

Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί αν τυχόν αρρωστήσω και πρέπει να μπω στο νοσοκομείο αφήνοντας το γιο μου μόνο στο σπίτι, δεν ξέρω για πόσο διάστημα.

Αν ήμουν μόνος μου, δεν θα με ένοιαζε τόσο, ακόμα κι αν συνέβαινε το χειρότερο σενάριο. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι καλύτερα να μου συνέβαινε παρά να ζω τόσο καιρό με αυτήν την αγωνία. Αλλά μετά τι θα γίνει πίσω;

Οι δύο θείες του μικρού, έχουν στις οικογένειές τους άτομα σε ευπαθή ομάδες. Θα ήταν άδικο να τον φιλοξενούσαν αυτοί. Η εναπομείνασα γιαγιά μας, έχει και αυτή όπως σχεδόν όλοι οι μεγάλοι θέματα υγείας. Όταν παλαιότερα αρρώσταινε ο μικρός από κάποια ίωση ή γαστρεντερίτιδα που κυκλοφορούσαν στο σχολείο και έπρεπε να τον κρατήσει σπίτι της, ο μικρός γινόταν περδίκι σε 2-3 ημέρες ενώ αυτή κολλούσε και έκανε σχεδόν δύο εβδομάδες να συνέλθει.

Προσπαθώ να είμαι οργανωμένος, να είναι πληρωμένοι οι λογαριασμοί του σπιτιού (ευτυχώς δεν έχουμε ενοίκιο), να έχω κάποια λίγα εφόδια παραπάνω – αλλά πόσα πια;

Πως θα μπορέσει να κάνει οικονομική διαχείριση; Η περιπέτεια υγείας της γυναίκας μου εξάντλησε τις οικονομίες μας. Κι εγώ έναν μισθό παίρνω. Αν αρρωστήσω για μεγάλο διάστημα τι θα γίνει;

Ευτυχώς το παιδί είναι καλά ψυχολογικά (προς το παρόν). Και εγώ προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος και να κρύβω τις ανησυχίες μου και να πνίξω την συναισθηματική μοναξιά του άδειου σπιτιού με δουλειές και μαγείρεμα.

Διαβάζω και εκπλήσσομαι, πως δηλώνει κάποιος ότι όλο αυτό είναι ένα ψέμα; Πως δεν θα κάνει το εμβόλιο όταν βγει, πως διαβάζει κάποιος ένα άρθρο για απώλειες, για καθημερινά δράματα, για αρρώστους που εξομολογούνται και να πατάει ένα «γελάκι» από κάτω στα σχόλια; Πραγματικά αν το έκανε αυτό σε μια ζωντανή ομήγυρη, θα του έριχνα μια μπουνιά στη μύτη.

Γιάννης