Μεγάλωσα με έναν πατέρα απών. Αναρωτηθήκατε ποτέ αν αξίζει για το δικό σας εγωισμό να ζήσει κάτι τέτοιο ένα παιδί;

Παίρνω το θάρρος να μοιραστώ τις δικές μου σκέψεις όχι ως κριτής, ούτε σαν γονέας (μιας και δεν είμαι) αλλά ως άνθρωπος ενήλικας που ως παιδί μεγάλωσε μόνο με τη μητέρα του.

Είχα και εγώ «οικογένεια». Η μητέρα μου πολλές φορές είχε πει ότι στον πατέρα μου είχα ιδιαίτερη αδυναμία και εκείνος το ίδιο. Δεν το θυμάμαι… Όσο κι αν προσπάθησα κι αν έψαξα το μόνο που βρήκα ήταν μία μόνο φωτογραφία που πατούσα στα πόδια του, κρατούσε τα χεράκια μου (ίσα που έφταναν ως τη μέση του) και με χόρευε…

Η ιστορία όπως την άκουγα από τη μητέρα μου ξεκίνησε λόγω κεραυνοβόλου έρωτα, ήρθε και ένας γάμος μέσα από δυσκολίες και με τα χρονιά από δύο έγιναν πέντε!

Μεγαλώνοντας ο «πατέρας» ήταν για μένα μόνο μία φιγούρα! Πάντα απών…

Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν και ήρθε η πρώτη μεγάλη δυσκολία που θα άλλαζε τις ζωές μας. Μετά από πολλές και συνεχείς ή λάθος αποφάσεις (στις οποίες δεν θα αναφερθώ) ήρθε ο χωρισμός.

Δεν ήρθε αμέσως. Είχε πολλά σκαμπανεβάσματα, πολλές ρήξεις και πολύ πόνο! (παλιότερα είχα πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να το εύχεται… Ίσως τότε να εκτιμούσε-αξιοποιούσε περισσότερο το χρόνο που θα είχαμε μαζί).

Ως παιδί που ζούσα με τη μητέρα μου έβλεπα και αντιμετώπιζα στην καθημερινότητά μου την αρνητική επιρροή των επιλογών και των πράξεων του “πατέρα” μου. Παρόλο που η μητέρα μου απέφευγε να μιλήσει προσβλητικά για εκείνον (υπήρξαν στιγμές που λύγισε), δεν μπορούσα να μην επηρεαστώ από όσα βίωνα! Περνούσα διά πυρός και σιδήρου πραγματικά!!!

Λες και δεν έφτανε αυτό, σε κάθε ευκαιρία κατηγορούσε και έβριζε τη μητέρα μας χωρίς δισταγμό, χωρίς ενδοιασμό, άδικα! Και όταν προσπαθούσα να τον αποτρέψω, ταύρος μαινόμενος σε υαλοπωλείο!!! 

Άλλος ένας στόχος όμως μπροστά από τον κύριο, πιο προσβάσιμος, πιο άμεσος, πιο εύκολος να δεχθεί τις βολές του γιατί αποζητούσα και διεκδικούσα την προσοχή και την αγάπη του έστω και έτσι… Φτερούγιζε η καρδιά μου στο τηλεφώνημα που έλεγε “θα ‘ρθω να σε πάρω” αλλά δεν αργούσε να ανεβάσει παλμούς από φόβο “Θα μ’ αγαπήσει, θα μου συμπεριφερθεί σαν παιδί του ή θα με αρχίσει πάλι στα κατηγορώ;” Και πάντα, το δεύτερο…

Πολλές φορές ένιωσα να τον “μισώ”!!! 

Πολλές φορές τον κατηγόρησα για πολλά, του φόρτωσα (όπως έκανε άλλωστε και εκείνος) όλες τις προσωπικές μου αποτυχίες!

Μεγάλωσα μόνο με την αγάπη της μάνας μου και του Θεού, την αδιάκοπη και αληθινή αγάπη τους. Μεγαλώσαμε μαζί. 

Έφυγα, άνοιξα τα φτερά μου, δοκιμάστηκα.

Στην πορεία ανακάλυψα ότι μισώντας ή κατηγορώντας έκανα και εγώ αυτό που κατηγορούσα σε εκείνον, χαιρόμουν εγωιστικά, έτρεφα το θυμό μου κατηγορώντας τον για όλα αυτά που δεν μου πρόσφερε και κάπου εκεί επέστρεψα κοντά στη μητέρα μου και το Θεό.

Σήμερα λοιπόν δεν ξέρω αν είναι η αντίληψη που απέκτησα ή η αγάπη που πήρα ή και τα δύο… Έχω όμως καταφέρει να τους συγχωρέσω, τον πατέρα μου γιατί ήταν απλά “άνθρωπος”, τη μητέρα μου για την  υπεράνθρωπη προσπάθειά της να γίνει όλα όσα δεν μπορούσε βάζοντας τον πήχη τόσο ψηλά που ζούσα διαρκώς με την αγωνία να τον φτάσω, αν όχι να τον ξεπεράσω… Κράτησα και από τους δύο όλα τα καλά στοιχεία που με βοήθησαν να γίνω καλύτερη και απλά συγχώρεσα κάθε αδυναμία!!!

Μαζί με κάτι “μεγάλα χαστούκια” που έφαγα από τη ζωή μου έδωσαν ένα μεγάλο μάθημα που αν και το γνώριζα ποτέ δεν είχα δώσει την πρέπουσα σημασία…

Η αγάπη του Θεού είναι γεμάτη κατανόηση, ταπεινότητα και αποδοχή! Θέλει μεγάλη δύναμη να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο στον εγωισμό των ανθρώπων και του ίδιου σου του εαυτού.

Αν μπορούσα, μακάρι να μπορούσα, να το αντιληφθούν όλοι…

Δεν έχει σημασία τι αντιμετωπίζεις, δεν έχει σημασία ποιος το προκάλεσε… Σημασία έχει πως το χειρίζεσαι εσύ για σένα και για εκείνους που θέλεις να προστατεύσεις και να δώσεις ό, τι καλύτερο έχεις από την ψυχή σου!!!

Οι πράξεις έχουν συνέπειες για όλους, ξεχωρίζουν εκείνοι που με ταπεινότητα αντιμετωπίζοντας μία κατάσταση, ένα πρόβλημα, δεν βλέπουν το προφανές, αλλά την ευκαιρία της αλλαγής του θετικού του τι μπορώ να κάνω για να το κάνω καλύτερο!!!

Όλοι έχουμε εγωισμό και όταν συνδυάζεται με περηφάνια μπορεί να γίνει καταστροφική και για εμάς αλλά και για τους γύρω μας! Πιστέψτε με, ξέρω!

Αναρωτηθήκατε όμως ποτέ αν αξίζει για μία στιγμή δικαίωσης για το δικό σας εγωισμό και περηφάνια να ζήσει κάτι τέτοιο ένα παιδί; Δεν κάνουμε παιδιά για να έχουμε κάποιον να ελέγχουμε ή να φορτώνουμε με τα δικά μας σκουπίδια! Κάνουμε παιδιά γιατί τα ΑΓΑΠΑΜΕ! Γιατί θέλουμε το ΚΑΛΥΤΕΡΟ γι’ αυτά! Γιατί θέλουμε να ΔΩΣΟΥΜΕ κι όχι να πάρουμε!!! 

Κάτια