Μεγαλώνω το παιδί μου με το φάντασμα της μητέρας του

«Πιστεύεις ότι η μαμά σου θα επιστρέψει ως φάντασμα και θα σε στοιχειώσει;».

Ο γιος μου ήταν 7 χρονών και η μαμά του είχε πεθάνει λίγους μήνες νωρίτερα. Φορούσε στολή Darth Vader στην κηδεία και κρατούσε φωτόσπαθο.

Ο φίλος του στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου μας έκανε την παραπάνω ερώτηση στο γιο μου επιστρέφοντας στο σπίτι μετά από παιχνίδι χωρίς να συνειδητοποιεί πόσο κακό θα μπορούσε να του κάνει. Εκείνη τη στιγμή ο γιος μου ήταν τόσο αφοσιωμένος σε κάτι που έκανε που ακόμα και αν τον άκουσε και ενοχλήθηκε απ’ αυτή του την ερώτηση.

Εγώ όμως το σκέφτομαι πολύ.

Είμαστε στοιχειωμένοι. Από την απουσία της μητέρας του. Από τον τρόπο με τον οποίο πέθανε. Από τα όσα προηγήθηκαν. Από υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν. Από το πως τα παιδιά μου επηρεάστηκαν και ο θάνατός της άλλαξε τη ζωή τους. Από το πώς με επηρεάζουν ακόμα κάποια πράγματα που έκανε πριν καν γεννηθούν.

Η Γιορτή του Πατέρα δεν γιορτάζεται σπίτι μας. Τα παιδιά μου που σήμερα είναι 14 και 11 ετών πέρυσι δεν τη θυμήθηκαν καν και δυστυχώς δεν υπάρχει κανείς γύρω μας να τους το υπενθυμίσει και να τα βάλει να μου πάρουν ένα δωράκι, έστω μία κούπα ή μία γραβάτα.

Αντίθετα η μαμά τους μπορεί να λείπει αλλά η Γιορτή της Μητέρας είναι κάτι που εξακολουθεί να γιορτάζεται σπίτι μας, να ‘ναι καλά οι δάσκαλοι στο σχολείο που όλο και κάτι ετοιμάζουν.

Όλη αυτή η σκέψη για το τι σημαίνει να είσαι μόνος πατέρας καθώς πλησιάζουν αυτές οι γιορτές με βαραίνει. Ο γιος μου ήταν βρέφος και το μεγαλύτερο παιδί μου ήταν περίπου τριών ετών όταν χωρίσαμε. Τα επόμενα έξι χρόνια είχαμε από κοινού την επιμέλεια και ήταν και καλά και βασανιστικά.

Οι περισσότερες συζητήσεις μας για ασήμαντα θέματα όπως ο χρόνος παραλαβής, οι σχολικές εκδρομές και άλλα κυμαίνονταν από δύσκολες έως εχθρικές και βγάζαμε μίσος μερικές φορές ο ένας για τον άλλον.

Τα πράγματα έγιναν καλύτερα όταν ξαναπαντρεύτηκε αλλά και πάλι ήταν κάπως. Μετά την κηδεία ο σύζυγος της μαμάς τους, ο τρίτος ουσιαστικά συν-γονέας με τον οποίο ζούσαν το 50% του χρόνου τους ούτε ήρθε να τα ξαναδεί ούτε τους μίλησε έκτοτε. Ίσως ήθελε να προστατεύσει τα δικά της συναισθήματα και την ευημερία της αλλά αυτό είναι κάτι που δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα παιδιά.

Η μητέρα των παιδιών μου βρέθηκε στο δωμάτιο ενός μοτέλ περίπου ένα χρόνο αφότου έσπασε 8 χρόνια αποτοξίνωσης και άφησε ξανά τον αλκοολισμό να μπει στη ζωή της. Ήταν έξι μήνες αφότου κέρδισα την πλήρη επιμέλεια και τρεις μήνες αφότου σταμάτησαν να τη βλέπουν ή να ακούν νέα της εν μέρει λόγω της απόφασής μου να μην έχουν καμία επαφή με τη μητέρα τους. Προτιμούσα να παραμείνει μακριά τους παρά να περιμένω μια ζωή πάνω από ένα τηλέφωνο να τα καλέσει ή να την περιμένω να εμφανιστεί.

Η επίσημη αιτία θανάτου της, ήταν η αυτοκτονία λόγω συνδυασμού αλκοόλ και συνταγογραφούμενων φαρμάκων.

Τα πράγματα όπως τα είχαμε συνηθίσει με την συνεπιμέλεια ήταν στερεοτυπικά και λιγότερο αυστηρά. Διασκέδαση και χαλάρωση με το μπαμπά και στη συνέχεια στο σπίτι της μαμάς για δουλειές και τιμωρία.

Μετά το θάνατό της δεν ήξερα πού να στραφώ για να ισορροπήσω αυτά τα δύο άκρα έτσι αποφάσισα να το αφήσω και όπου με βγάλει. Αν ήθελε ο γιος μου να κρατάει φωτόσπαθο και να φοράει στολή στην κηδεία της μαμάς του ας το έκανε. Μακάρι να μπορούσα και εγώ να φορέσω μία μάσκα, να κρυφτώ πίσω από την ασφάλεια ενός μεγάλου και ισχυρού χαρακτήρα.

Στις ώρες του ύπνου υπάρχει ευελιξία και τα ντουλάπια μας είναι γεμάτα με τα αγαπημένα τους σνακ. Βαριέστε να κάνετε τα μαθήματά σας σήμερα; Για μία φορά δεν πειράζει. Θέλετε να βρίσετε επειδή χάσατε στο PlayStation; Κάντε το. Τα κακόμαθα, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ακόμα και τώρα το κάνω. Ο γιος μου προχθές μου έστειλε μήνυμα από τον πάνω όροφο για να μου πει ότι έριξε κάτω το μπολ με τα ποπ κορν και δεν ήξερε τι να κάνει. Είναι σχεδόν 12 χρονών!

Όλο αυτό ξεκίνησε ως μία στρατηγική αλλά για να είμαι ειλικρινής έγινε συνάρτηση της επιβίωσής μου.

Δεν μπορώ να δουλεύω, να πληρώνω τους λογαριασμούς, να προγραμματίζω ραντεβού με γιατρούς και δασκάλους, να διαβάζω τα 5.000 email που λαμβάνω κάθε εβδομάδα, να είμαι συνεπής στις προθεσμίες μου και να μεγαλώνω δύο παιδιά στην εφηβεία.

Τόσο η δουλειά όσο και το σπίτι τις περισσότερες μέρες μοιάζουν με ταινία τρόμου. Είχα κάποιες σύντομες σχέσεις με γυναίκες που ήθελαν να πάρουν το ρόλο της μητέρας στη ζωή των παιδιών μου αλλά δεν τράβηξε. Γιατί να το κάνουν αυτό; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα;

Ζηλεύω όταν βλέπω συναδέλφισσες και φίλες να έχουν ενεργό ρόλο στη ζωή των παιδιών τους. Νιώθω ενοχές που δεν μπορώ να στηρίξω τα παιδιά μου με τον τρόπο που θα μπορούσε η μητέρα τους. Δεν ξέρω πώς να βοηθήσω το μεγαλύτερο γιο μου να ξεπεράσει το άγχος που νιώθει. Είχε μάθει να σώζει και να φροντίζει τους πάντες με τον τρόπο που φρόντιζε τον αδερφό του τα βράδια που η μητέρα του συμπεριφερόταν περίεργα.

Πραγματικά δεν ξέρω πώς θα τα βοηθήσω όταν θα νομίζουν ότι όλα θα καταρρεύσουν ανεξάρτητα από το πόσα θα πετύχουν, ανεξάρτητα από το επίπεδο της εκπαίδευσής τους και ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά θα εργάζονται. Δεν ξέρω πώς θα τα βοηθήσω να ξεπεράσουν μία προοπτική που προϋποθέτει το χειρότερο δυνατό αποτέλεσμα για όλα.

Ένας άλλος φίλος του ζηλεύοντας τον τρόπο που τον κακομαθαίνω πολύ καιρό μετά το σχόλιο για με το φάντασμα του είπε: «Το μόνο κακό που σου συνέβη είναι ότι πέθανε η μαμά σου».

Πηγή: yourtango.com