Η ψυχολογική βία της μόνης μαμάς σε μια νέα σχέση είναι ύπουλη. Κι εγώ την έζησα!

Η ψυχολογική βία και η συναισθηματική κακοποίηση σε μία σχέση δεν εμφανίζονται εν μία νυκτί. Δεν με αποκάλεσε «Ηλίθια» από την πρώτη μέρα. Δεν μου είπε, ότι ευχόταν να μην υπήρχα από την πρώτη εβδομάδα. Συνέβη σταδιακά. Πριν το καταλάβω, η νέα μου καθημερινότητα ήταν αυτό, που ο υπόλοιπος κόσμος αποκαλούσε συναισθηματικά καταχρηστική σχέση.

«Δεν είσαι παρά μια άχρηστη», «Ποτέ δεν θα τα καταφέρεις χωρίς εμένα», «Είσαι ένα τίποτα, δεν αξίζεις».

Είναι εύκολο να είσαι στην απ’ έξω και να κρίνεις κάποια, επειδή αποφάσισε να μείνει και όχι να σηκωθεί να φύγει. Δεν βλέπεις τα πράγματα, όπως τα βλέπουμε εμείς. Η οπτική μας είναι τελείως διαφορετική. Είναι σαν να φοράμε χρωματιστά γυαλιά και να βλέπουμε την κατάσταση εντελώς διαφορετικά από το πώς είναι στην πραγματικότητα.

Η αρχή της σχέσης μας ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετική. Όχι μόνο η πρώτη εβδομάδα ή ο πρώτος μήνας, αλλά οι πρώτοι 6 μήνες. Το διάστημα ήταν αρκετό, για να τον ερωτευτώ. Αγαπούσε εμένα και την κόρη μου σαν να ήταν δική του. Πίστεψα, ότι ήταν ο “Ένας”. Για αρκετό καιρό οι πάντες γύρω μου πίστευαν, ότι ήταν “Αυτός”. Πίστευα, ότι το διάστημα ήταν αρκετό, για να πω, ότι τον ήξερα καλά.

Ήταν η πρώτη φορά, που βρήκα στη ζωή μου επιτέλους ένα “καλό” παιδί. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και ανέλαβα τις ευθύνες μου για το-μέχρι τότε-κακό μου παρελθόν στις σχέσεις ως μια χαζή και αφελής 23χρονη, που αποφάσισε επιτέλους να αλλάξει κάποια πράγματα.

Η μεγάλη στροφή, που έκανα, με έφερε σε εκείνον. Είχε δικό του σπίτι, καλή δουλειά, αυτοκίνητο, κότερο, ακόμη και δικό του φορτηγό. Δεν είχε παιδιά. Ήταν σωστός κύριος. Πλήρωνε για τα πάντα. Με πήγαινε ταξίδια, εκδρομές και ό, τι ήθελες όλη την ώρα. Μου έλεγε, ότι με αγαπούσε και γέμιζε το στόμα του. Το εννοούσε, δεν έπαιζε παιχνίδια μαζί μου. Όσα μου είπε για το παρελθόν του, δεν μου κίνησαν την προσοχή. Δεν φαινόταν να υπάρχει κάτι μεμπτό. Φαινόταν «Ο Ιδανικός».

Είχε, όμως, ένα μυστικό, που σκόπιμα το κρατούσε τόσο καιρό κρυφό από μένα. Και όχι μόνο ένα μυστικό. Έπινε. Δεν πήγε το μυαλό μου στο κακό. Σιγά, λέω, ήπιε μια μπύρα με το φαγητό του, τί έγινε; Δεν ήταν η μία μπύρα το θέμα. Τα σαββατοκύριακα έπινε από μία δωδεκάδα στην καθισιά του. Ποτέ δεν βγήκε εκτός εαυτού, οπότε σκέφτηκα για μία ακόμη φορά, ότι ένας άντρας, που δουλεύει τόσο σκληρά και τρέχει να τα προλάβει όλα, δικαιούται να πιει λίγο παραπάνω, όταν το θέλει. Μου περιέγραψε τις πρώην του ως καταπιεστικές και γκρινιάρες, επειδή δεν μπορούσαν να ανεχτούν αυτή του τη συνήθεια.

“Αυτές έχασαν”, σκέφτηκα. Πού να ‘ξερα…

Και πριν καλά καλά το καταλάβω, βρέθηκα στη μέση αυτής της καταιγίδας, που λέγεται κακοποίηση.

“Νομίζεις, ότι τα λέω αυτά, επειδή είμαι μεθυσμένος, αλλά δεν είμαι”. Γέλασα την πρώτη φορά, που μου το είπε. Σκέφτηκα, ότι αστειευόταν. Γέλασα, που χρειάστηκε να τον κουβαλήσω λιώμα απ’ το μεθύσι και να του βγάλω τα ρούχα και τα παπούτσια του. Σκεφτόμουν, πώς θα τον πειράξω την άλλη μέρα, που χρειάστηκε να τον κουβαλήσω. Αλλά μετά από τρία Σαββατοκύριακα στη σειρά και βλέποντας, ότι ο άντρας, που ήμουν μαζί του ξέφευγε όλο και περισσότερο κάθε φορά που μεθούσε, θύμωνε και γύρναγε μετά τις 6 το πρωί, άρχισα να θυμώνω.

Δεν ασχολήθηκα μαζί του, ούτε τσακωθήκαμε, απλώς άρπαξα τα πράγματα μου και το παιδί μου και έφυγα απ’ το σπίτι. Την άλλη μέρα εμφανίστηκε περίλυπος ζητώντας συγνώμη. Δεν ήρθε να με βρει. Με πήρε τηλέφωνο. Μπορούσα να ακούσω στη φωνή του, πόσο είχε μετανιώσει. Λυπόταν, λέει, για τη συμπεριφορά του. Με διαβεβαίωσε, ότι δεν θα ξανασυμβεί και ήθελε να γυρίσω πίσω.

Και όντως, δεν ξανασυνέβη…άμεσα.

Η υπόσχεσή του να σταματήσει να πίνει μετατράπηκε σε μια μπύρα ή δύο σε καθημερινή βάση. Έπαψα να διαμαρτύρομαι, γιατί βαριόμουν να γκρινιάζω όλη την ώρα. Πάνω που πηγαίναμε να κάνουμε ένα βήμα προς τα μπρος, κάναμε άλλα πέντε πίσω και πριν το καταλάβω, βρισκόμασταν πάλι πίσω στην αρχή, αλλά με μία διαφορά. Έπαψε να μετανιώνει και να ζητά συγνώμη.

Το είχε ήδη κάνει. Παραδέχθηκε, ότι «ίσως» δεν μπορούσε να χειριστεί την εξάρτησή του από το αλκοόλ. Είχε ήδη κάνει μια υπόσχεση, αλλά την «έσπασε». Σπάζοντάς την, έπαψε πια να λυπάται και να μετανιώνει. Δεν υπήρχε λόγος να προσποιείται άλλο πια.

Προσφέρθηκε μια φορά να με βοηθήσει να κουβαλήσω κάτι πράγματα. Όταν ήρθε η ώρα και του ζήτησα να σηκωθεί και να έρθει, εκνευρίστηκε αφάνταστα, επειδή τον έκοψα την «ιερή» ώρα του ποτού. Βλέπεις, η καθημερινότητά του από ένα σημείο και μετά ήταν να μένει στο σπίτι όλο το σαββατοκύριακο και να πίνει από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν έβγαινε από το σπίτι παρά σπάνια, απέφευγε τον κόσμο, τις συναντήσεις, τους φίλους του, όσο πιο πολύ μπορούσε. Απέφευγε να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του. Η παρουσία μου για εκείνον ήταν ενοχλητική, κάτι που του χάλαγε τη «ροή» των πραγμάτων.

Ήταν αγενής με τους φίλους μου, με την οικογένειά μου, θύμωνε με το παραμικρό, όπως π.χ. επειδή του είπα, ότι θα πάω μια βόλτα από τη μάνα μου ή επειδή τον ρώτησα, τί να μαγειρέψω και άλλα τέτοια. Δεν ψώνιζε ποτέ πράγματα για το σπίτι, παρά μόνο μπύρες. Άρχισε να βρίζει και το παιδί, ότι τον ενοχλούσε το κλάμα του και δεν τον άφηνε να ξεκουραστεί.

Την ημέρα, που του ζήτησα βοήθεια με το κουβάλημα, μου έβαλε τις φωνές έξω στην αυλή και μάλιστα μπροστά στο παιδί. Είμαι σίγουρη, ότι οι γείτονες άκουσαν και ένιωσα απίστευτα ντροπιασμένη.

Ποιο ήταν το λάθος μου; Ο ίδιος προσφέρθηκε να με βοηθήσει και εγώ απλά δέχτηκα. Δεν μπορούσα να καταλάβω, πόσο πολύ του «ανακάτευε» το μυαλό το ποτό.

Πολεμούσε ανάμεσα στο ποιος ήταν και στο ποιος ήθελε να είναι και εγώ ήμουν ο καθρέφτης αυτού, που δεν ήθελε να δει. Αλλά χρειάστηκε χρόνος, για να το καταλάβει αυτό. Προσπαθούσε να με τρελάνει. Πώς μπορεί κάποιος να θυμώνει τόσο πολύ με κάποιον, που δεν έκανε κάτι λάθος; Κάτι θα είχα κάνει δεν μπορεί. Πώς μπορώ να το διορθώσω; Πήγε χαμένος ήδη ένας χρόνος, δεν έπρεπε να πάει κι άλλος.

Όταν τελικά έφυγα οριστικά, άρχισαν οι μεγάλες εκρήξεις.

«Δεν είσαι τίποτε άλλο, παρά άλλη μια φτηνή πόρνη», «Κανείς δεν σε θέλει έτσι, που είσαι».

Συνειδητοποίησα, ότι ήταν ψυχοπαθής. Δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι άλλο. Όσα έλεγε ήταν παρανοϊκά.

“Πώς θα ζήσεις χωρίς εμένα; Δεν μπορείς” ούρλιαζε.

Είχα δικό μου σπίτι και δουλειά και δεν χρειάστηκε ποτέ να πληρώσει κανέναν από τους λογαριασμούς μου. Τα χρήματά του δεν του έφταναν, δανειζόταν και από μένα. Στο τέλος πάντα μου τα επέστρεφε, αλλά την επόμενη εβδομάδα ξαναδανειζόταν.

Βρήκε έναν παλιό μου λογαριασμό σε ένα σάιτ γνωριμιών, που δεν χρησιμοποιούσα πια και άρχισε να μου στέλνει άσχημα μηνύματα. Μηνύματα, που δεν μπορώ για ευνόητους λόγους να αναφέρω το περιεχόμενό τους.

“Μόνο 2 βδομάδες είμαστε χώρια και ήδη ψάχνεις για άλλον. Μεγαλύτερη πουτ@να από σένα δεν υπάρχει”.

Όταν τον μπλόκαρα, δεν έβαλε μυαλό και συνέχισε τα ίδια. Άρχισε να μου στέλνει στο e-mail της δουλειάς μου και στο προσωπικό μου.

Τα μηνύματά του πάντα ξεκινούσαν με όμορφα λόγια και μετάνοιες, αλλά στο τέλος, όταν έβλεπε, ότι δεν του απαντούσα, με «στόλιζε» με τα χειρότερα λόγια:

“Λυπάμαι πολύ. Συγνώμη, που σου φέρθηκα έτσι. Δεν σου άξιζε αυτή η αντιμετώπιση”.

* Μετά από κάποιες ώρες *

“Μόνο μια μαλ@κισμένη σκύλα σαν εσένα θα με αγνοούσε έτσι. Είμαι στο νοσοκομείο, αλλά εσένα δεν σε νοιάζει καθόλου. Πάντα παρτάκιας ήσουνα. Ούτε το παιδί σου δεν σε νοιάζει”.

Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου δυνατό. Μια γυναίκα, που δεν ανέχεται τα τερτίπια κανενός. Πώς, λοιπόν, έβαλα τον εαυτό μου και το παιδί μου σε μια τέτοια διαδικασία; Πώς μπήκα στο «τρυπάκι» να αμφιβάλω για μένα και να κρίνω αρνητικά τον ίδιο μου τον εαυτό; Το μόνο, που μπορώ να πω είναι, ότι ήταν ένα ολίσθημα. Ένα κακό ολίσθημα. Συνέβαινε για αρκετό καιρό, αλλά ταυτόχρονα μου φάνηκε σαν να συνέβη τόσο γρήγορα. Έχασα την καλύτερή μου φίλη. Έχασα γενικά φίλους και οικογένεια. Όλοι μου έλεγαν να φύγω, αλλά εγώ εκεί. Καλά να πάθω. Όλα διορθώνονται, αλλά θέλει χρόνο.

Τί κέρδισα από όλο αυτό; Λοιπόν, ούτε εγώ ξέρω να σου πω ακριβώς. Ακόμη το «δουλεύω» μέσα μου. Απέκτησα σίγουρα εμπειρίες και μεγάλη εκτίμηση στο νυν σύζυγό μου, που είναι πάντα δίπλα μου και προσπαθεί να με βοηθήσει να το αφήσω οριστικά πίσω μου.

Όταν πρωτοτσακώθηκα με τον άντρα μου, όταν ακόμη βγαίναμε, περίμενα, πως θα αρχίσει να με βρίζει και να με απειλεί, αλλά δεν το έκανε. Μόνο τότε συνειδητοποίησα, πόσο ανθυγιεινή ήταν η προηγούμενη σχέση μου. Έμεινα έκπληκτη από κάτι, που δεν έπρεπε να συμβεί και τελικά δεν συνέβη. Όταν ο νυν σύζυγός μου, μου είπε “Θα το συζητήσουμε αργότερα, όταν θα είμαστε ήρεμοι” αντί για “Άντε γ@μήσου”, συνειδητοποίησα, πόση ζημιά μου είχε κάνει ο πρώην μου.

Με φέρνει σε μεγάλη αμηχανία το να παραδέχομαι, πόσο βλάκας υπήρξα. Αλλά, αφού συνέβη σε μένα, μπορεί να συμβεί στον καθένα. Δεν είχα θέματα “πατρικά”, για να πω, ότι υπήρχε κάποια λογική στην εκούσια παραμονή μου σε αυτή τη σχέση. Μεγάλωσα σε μια χαρά οικογένεια. Απλώς ήθελα να πάει καλά. Το πάλεψα, ώστε να πάει καλά, αλλά δεν τα κατάφερα. Και στο τέλος βαρέθηκα να παίζω παιχνίδια.

Αν ποτέ βρεθείς σε μια τέτοια σχέση, ελπίζω, ότι η ιστορία μου θα σε κάνει να καταλάβεις και θα σου δώσει κάποια προοπτική.

Ίσως τώρα να μην μπορείς να καταλάβεις. Μια μέρα, όμως, θα το κάνεις.

Πηγή: scarymommy.com