Η μαμά μου, μας στέρησε τον μπαμπά μας. Την βλέπω σαν τέρας, τη φοβάμαι…

Οι γονείς μου χώρισαν πριν από δύο χρόνια. Καλύτερα έτσι γιατί είχα βαρεθεί τους τσακωμούς. Συνήθως έφταιγε η μητέρα μου. Ο πατέρας μου πολλές φορές προσπάθησε να την ηρεμήσει παίρνοντάς την με το καλό, αλλά δεν μπορούσε να κάνει και πολλά. Όταν η μητέρα μου έχανε τον έλεγχο, δεν άκουγε κανέναν.

Μια μέρα μας είπε ότι θα ήμασταν πολύ καλύτερα χωρίς το μπαμπά μας και ότι θα διασκεδάζαμε περισσότερο, οπότε μας πήρε και έφυγε. Όσα όμως μας έταξε δεν συνέβησαν ποτέ.

Στο τέλος η μητέρα μου κράτησε εμάς, το σπίτι και το σκύλο και πήρε δικαστικά και την επιμέλειά μας με αποτέλεσμα να βλέπουμε το μπαμπά μας μόνο δύο φορές το μήνα. Ούτε περισσότερο διασκεδάζουμε όπως μας είχε πει, ούτε καλύτερα είμαστε. Το εντελώς αντίθετο. Μου λείπει πάρα πολύ, αλλά περισσότερο τον χρειάζεται ο αδερφός μου που έχει άγχος και ξεσπάσματα θυμού. Αιτία είναι η μητέρα μου που ασχολείται όλη την ώρα μαζί του και δεν τον αφήνει να ανασάνει.

Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να της μιλήσω, αλλά δεν με αφήνει. Δεν είναι μόνο ο αδερφός μου που έχει τα ψυχολογικά του, αλλά και εγώ. Κλαίω, αντιδρώ, έχω ξεσπάσματα και όλοι πιστεύουν ότι ζηλεύω επειδή η μητέρα μου ασχολείται περισσότερο με τον αδερφό μου ή ότι φταίει η ηλικία μου. Η κατάσταση είναι τέτοια στο σπίτι που δεν αντέχω εκεί μέσα ούτε λεπτό. Προτιμώ να πηγαίνω στη θεία μου και τις ξαδέρφες μου, με τις οποίες έχω την ίδια ηλικία. Εκεί σίγουρα περνάω πολύ καλύτερα απ’ ότι περνώ στο σπίτι μου. Υπάρχει αγάπη, ηρεμία και συνεννόηση, κάτι που στο δικό μου το σπίτι δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Ο, τι με απασχολεί το λέω σε εκείνες.

Το Μάιο που μας πέρασε, η μητέρα μου μας άφησε μόνους και έφυγε για να πάει σε ένα γάμο ανήμερα των γενεθλίων μου. Ευτυχώς που ήρθε η θεία μου με τις ξαδέρφες μου με τούρτα και δώρα και κύλησε όμορφα η βραδιά μας. Αν δεν είχα και εκείνες δεν ξέρω τι θα είχα απογίνει.

Στα γενέθλιά μου η μητέρα μου πάντα καλούσε σπίτι τη θεία μου και τα ξαδέρφια μου, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια φέρνει μόνο τον φίλο της. Δεν τον γνωρίζω σχεδόν καθόλου, ούτε θέλω να τον γνωρίσω. Αισθάνομαι άβολα όταν είναι στο σπίτι. Την τελευταία φορά που μου είπε ότι θα έρθει έβαλα τα κλάματα και πήγα τρέχοντας στο δωμάτιό μου. Όταν είμαι σπίτι, εκεί περνάω τον περισσότερο χρόνο μου. Η μητέρα μου τρελαίνεται όταν με βλέπει να κλαίω, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Όταν τη βλέπω μπροστά μου είναι σαν να βλέπω ένα ψηλό, τρομακτικό τέρας, που θέλει να με φάει. Τη φοβάμαι, δεν την αντέχω. Ο φίλος της είναι ίδιος με εκείνη. Οπότε έρχεται σπίτι, καπνίζει δύο πακέτα τσιγάρα και ο χώρος γίνεται κανονικό ντουμάνι. Τον πρώτο καιρό με αγνοούσε και τον αγνοούσα, αλλά τώρα που έχω την επιλογή να κλείνομαι στο δωμάτιό μου, μπαίνω εκεί και δεν βγαίνω αν δεν φύγει.

Μερικές φορές νιώθω ότι η θεία μου ενδιαφέρεται περισσότερο για μένα παρά η μητέρα μου. Εκείνη είναι δίπλα μου, εκείνη μου συμπαραστέκεται, εκείνη με ακούει όταν θέλω να μιλήσω. Η μητέρα μου πιστεύω ότι με μισεί όσο τη μισώ και εγώ.

Πόπη

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ