Η κόρη μου δεν μου μιλάει επειδή ήμουν εξαρτημένη απ’ το ποτό. Δεν αξίζω μια δεύτερη ευκαιρία;

Η κόρη μου δεν μου μιλάει. Με έχει βάλει στην απόρριψη και με έχει μπλοκάρει από παντού. Μένει με το μπαμπά της και εμένα με μισεί. Έχει κάθε δικαίωμα. Την απογοήτευσα…Απέτυχα σαν μάνα και σαν άνθρωπος.

Δεν μπορώ να την αναγκάσω να με δεχτεί πίσω. Πολλές φορές προσπάθησα να επανορθώσω, αλλά δεν τα κατάφερα. Πρέπει να της αφήσω χώρο να το σκεφτεί, να θέσει τα δικά της όρια και να συνειδητοποιήσει πόσο μοναδική είναι.

Υπάρχουν πολλοί γονείς που στην αποτοξίνωση προσπαθούν να επιδιορθώσουν τις ζημιές που το αλκοόλ προκάλεσε στις σχέσεις τους με τα παιδιά τους.

Και το εννοώ όταν λέω ότι κατηγορώ το α-λ-κ-ο-ό-λ για όλα. Επειδή εγώ ποτέ δεν θα της έκανα κακό. Ποτέ δεν θα την αγνοούσεαή θα την εγκατέλειπα. Ακόμα ακούω τη φωνή της στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, όταν καλούσε μαζί με το μπαμπάς της, ενώ εγώ ήμουν χαμένη στο διάστημα.

“Μαμάάάάάάά!! Μαμάάάάάά!”. Η γλυκιά φωνούλα της, απελπισμένη ακόμα ηχεί στα αυτιά μου. Μου λείπει και της λείπω, με χρειάζεται. Τρέφει την αγάπη μου. Ωστόσο, δεν μπορούσα να αναγκάσω τον εαυτό μου να είμαι σπίτι, να είμαι παρών.

Οι άνθρωποι με προειδοποιούσαν όλη την ώρα: αν δεν σταματήσεις, θα χάσεις την κόρη σου. Σκεφτόμουν: ποιος διάολο νομίζεις ότι είσαι; Πώς τολμάς να μου το λες αυτό; Δεν με ξέρεις, ούτε τη σχέση μου με την κόρη μου. Είμαστε μαζί, ενωμένες. Με καταλαβαίνει.

Είμαι εδώ περιμένοντάς την να επιστρέψει. Καίγομαι στις φλόγες της αναμονής της επανένωσής μας και της επιστροφής της. Όλοι πάντα το έλεγαν ότι είναι ένα καταπληκτικό κορίτσι, τόσο έξυπνη, τόσο προσγειωμένη, ένα ταλαντούχο παιδί με μεγάλα όνειρα. Ήταν τόσο προκομμένη, τόσο αξιολάτρευτη. Γεννήθηκε στο σπίτι ανήμερα Πρωτοχρονιάς! Αυτό από μόνο του είναι ιδιαίτερα ευοίωνο.

Δεν υπάρχει τίποτα σαν το δικό σου DNA. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή σου που σου μένουν αποτυπωμένες στο μυαλό όσα χρόνια κι αν περάσουν, όπως η στιγμή που τη γέννησα. Με κοίταξε στο πρόσωπο με τα μεγάλα, μαύρα αμυγδαλωτά της μάτια και έμοιαζε σαν ένα μικρό εξωγηινάκι.

Ο μπαμπάς της με κοίταξε και είπε στα σοβαρά “περίεργο μωρό. Λες και είναι από άλλο πλανήτη”. Τον κοίταξα συμφωνώντας. “Το ξέρω.” Κατά βάθος ήξερα ότι είχε ταξιδέψει από κάπου πολύ μακριά για να είναι εδώ. Δεν το καταλαβαίναμε τότε, αλλά ήταν τιμή μας που ήταν εδώ. Δεν το καταλαβαίναμε πλήρως, αλλά ξέραμε ότι ήταν ξεχωριστή.

Όταν ήταν μικρή, μας έλεγε ιστορίες από την προηγούμενη ζωή της (είχε μεγάλη φαντασία). Οι γονείς της ήταν κάτι κοντά ανθρωπάκια με κίτρινα μαλλιά. “Ο καθένας τους εκεί ήταν κοντός με κίτρινα μαλλιά”. Είπε ότι ζούσε στον ίδιο δρόμο με τον καλύτερό της φίλο, που ήταν αγόρι και λεγόταν Τζούνιαν.

Άλλη φορά μας έλεγε ότι προερχόταν από την Αίγυπτο και ήταν κόρη της βασίλισσας, αλλά την κρατούσε κρυμμένη και έπρεπε μετά να κάψει το σώμα της με λέιζερ, όταν πέθανε για να διώξει οποιαδήποτε απόδειξη της ύπαρξής της. «Ήσουν η μαμά της βασίλισσας, μαμά», μου είπε. Από τέτοιες ιστορίες είχαμε χορτάσει. Καθόμουν με τις ώρες και την άκουγα να πλάθει φανταστικές ιστορίες και τη χαιρόμουνα που ήταν τόσο έξυπνη.

Ήταν τόσο λεπτομερής και εκφραστική, που κόντευα να την πιστέψω κάποιες φορές.

Κατά τη διάρκεια της περιόδου που δεν είχα αφήσει μπαρ για μπαρ, μόνο την κόρη μου σκεφτόμουν και στεναχωριόμουν. Από τη μία ένα ποτήρι βότκα στο χέρι και από την άλλη ένα τσιγάρο και τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι: πρέπει να ξαναγίνω νηφάλια, ώστε να μπορώ να επιστρέψω σε εκείνη.

Αυτό μόνο πρέπει να κάνω και όλα θα ξαναγίνουν, όπως πριν. Το παιδί μου με χρειάζεται, πρέπει να το κάνω γι’ αυτήν ακόμα περισσότερο απ’ ότι για τον εαυτό μου.

Έπρεπε να περιμένει, έλεγα στον εαυτό μου. Η μαμά θα επιστρέψει σύντομα. Τίποτα δεν τέλειωσε. Θα το κάνω, θα σταματήσω να πίνω, ίσως και πριν τα Χριστούγεννα. Ναι, μπορώ σίγουρα να το κάνω.

Έχασα την παιδική ηλικία της κόρης μου και ο χρόνος δεν μπορεί να μου την ξαναφέρει πίσω.

Μένω κολλημένη στις αναμνήσεις εκείνης της εποχής, όπως το μαϊμουδάκι κοιμάται αγκαλιά με τη μαμά του και εκείνη νιώθει την αναπνοή του στο λαιμό της. Οι στιγμές που τραγουδούσαμε μαζί, οι τέλεια εναρμονισμένες φωνές μας και οι εποχές αυτές που γελούσαμε και παίζαμε για ώρες δεν θα επιστρέψουν. Η αγάπη ανάμεσά μας ήταν τόσο αγνή.

Αφιέρωσα τόσο πολύ χρόνο κοιτώντας πίσω. Θέλω να γυρίσω στα παλιά, εδώ κι τώρα, που λέει και το τραγούδι. Θέλω να μπορώ να αψηφήσω τους νόμους του σύμπαντος και να μπορώ να ταξιδέψω πίσω στο χρόνο. Θέλω να το κάνω σωστά πριν να είναι πολύ αργά. Μπορεί να είναι ήδη πολύ αργά.

Η ζημιά που της προκάλεσα σε συνδυασμό με την περιφρόνησή της μας έφερε εδώ που είμαστε σήμερα.

“Λίγοι μήνες νηφάλια και νομίζεις ότι όλα είναι εντάξει;”, μου είπε η 14χρονη κόρη μου. “Αυτό δεν διορθώνει τίποτα”. Δεν έχουμε μιλήσει από τότε.

Είμαι εδώ και θα σε περιμένω. Ξέρω πόσο αδικημένη νιώθεις. Ένιωσα και εγώ έτσι κάποτε, αυτή την έλλειψη συγχώρεσης προς τους γονείς μου. Το μίσος μαυρίζει την καρδιά, την επιβαρύνει σαν βράχος εκεί δεξιά στο κέντρο του στήθους. Η αλυσίδα της αδιαφορίας πρέπει να σπάσει και αρχή της πρέπει να είσαι εσύ.

Έχω γνωρίσει πολλούς δασκάλους στη ζωή μου, αλλά σαν κι εσένα κανένας. Ξέρω ότι το έχεις μέσα σου από τότε που ήσουν μικρή. Έχεις μέσα σου το ίδιο φως που έχει ο Θεός. Εσύ, όπως και Εκείνος, θα μου δείξεις το δρόμο προς τη συμπόνια και τη συγχώρεση. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος, που ήρθαμε εδώ στη γη, για να μάθουμε να συγχωρούμε.

Δεν θέλω να χάσω κι άλλη μέρα, κι άλλη στιγμή μαζί σου…Θα περιμένω. Θα περιμένω να με συγχωρήσεις.

Σ’ αγαπώ. Θα έπεφτα και στη φωτιά για σένα. Θα έφτανα μέχρι τα πέρατα του κόσμου για χάρη σου. Θα ανέβαινα στο πιο ψηλό βουνό ξυπόλητη μέσα στα χιόνια. Αντέχω μόνο για σένα.

Θα έδινα τα πάντα για να έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτή τη ζωή.

Πηγή: scarymommy.com