Η ύπαρξή σου ήταν τόσο δυνατή που μου έσωσε τη ζωή: Το γράμμα χήρας μητέρας στο γιο της 

Ακούς τους ανθρώπους γύρω σου να σου λένε ότι όταν γίνεσαι γονέας πρέπει να μάθεις να προσαρμόζεσαι. Ότι τα περισσότερα ζευγάρια δυσκολεύονται όταν μπαίνει ένα παιδί στο «παιχνίδι» μέχρι να μεγαλώσει λίγο και να χαλαρώσουν κάπως τα πράγματα.

Όταν γεννήθηκες άλλαξες τον κόσμο μου για πάντα. Έβλεπα άλλες μαμάδες να προσαρμόζονται εύκολα στα νέα τους καθήκοντα όσο εύκολα βάζεις η βγάζεις ένα μπλουζάκι, αλλά εγώ δυσκολευόμουν. Σε αγαπούσα και μάλιστα πολύ. Οι 42 ώρες που κράτησε η γέννα και η επείγουσα καισαρική με έκαναν να καταλάβω ότι θα έκανα ό,τι χρειαζόταν για να είσαι ασφαλής. 

Κάθε φορά που σε βλέπω να παίζεις βλέπω το μέλλον. Η ζωή μας συνεχίζεται και θα ήταν ακόμα καλύτερη αν η οικογένειά μας εξακολουθούσε να αποτελείται από τρία άτομα. Λυπάμαι πολύ αλλά το μέλλον που μας περίμενε δεν ήταν το μέλλον που είχα φανταστεί. Λυπάμαι πολύ. Δεν φαντάζεσαι πόσο.

Μερικές φορές ο θάνατος καραδοκεί στη γωνία μήνες, ίσως και χρόνια προτού χτυπήσει, αλλά ευτυχώς υπάρχεις εσύ και η αγάπη σου με έσωσε. Ο θάνατος μας χτύπησε νωρίς την πόρτα. Όταν ο μπαμπάς σου άρχισε να αισθάνεται μία αδιαθεσία στα τέλη Οκτώβρη δεν έδωσα και μεγάλη σημασία. Δεν ήταν κάτι το ασυνήθιστο. Δυο βδομάδες όμως αργότερα εξελίχθηκε σε πνευμονία και κανένα φάρμακο δεν μπορούσε να τον ανακουφίσει. Όταν πήγαμε στο νοσοκομείο δεν φανταζόμουν ότι δεν θα επέστρεφε ποτέ ξανά σπίτι. Είχε προσβληθεί από ένα θανατηφόρο μικρόβιο και δυστυχώς δεν τα κατάφερε.

11 Νοεμβρίου του 2012 έμεινα χήρα στα 34 μου με ένα παιδί. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω στον εαυτό μου πόσο μάλλον σ’ ένα παιδί. Ήσουν ένα μικρό, χαρούμενο παιδάκι 1,5 έτους και εγώ δεν έβρισκα τα λόγια να σου εξηγήσω πως και γιατί έφυγε ο μπαμπάς σου. Ένιωθα τα λόγια να στερεύουν. Ένιωθα ανίκανη. Δεν άντεχα την πίεση του να είναι μονογονέας. Πέρασα πολλά μερόνυχτα κουβάρι στο κρεβάτι μου να μη μπορώ να σηκωθώ με τίποτα. Ήθελα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου εκεί, αρνούμενη ότι αυτό που έζησα μπορούσε ποτέ να συμβεί. Οι νύχτες ήταν μεγάλες και κρύες. Κάτι είχε σπάσει μέσα μου. Δεν ήθελα να ζω. Ένα από τα αμέτρητα βράδια που πέρασα μόνη μου τυλιγμένη στο κρεβάτι σε εμβρυακή στάση πέρασε από το μυαλό μου η χειρότερη σκέψη που θα μπορούσε να περάσει: δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς το μπαμπά σου, οπότε καλύτερα να μη ζω καθόλου.

Η σκέψη αυτή πέρασε γρήγορα από το νου μου αλλά ήταν αρκετή για να με κάνει να τηλεφωνήσω στη γιαγιά σου και να της ζητήσω να έρθει σπίτι. Δεν ξέρω αν έκανε τα πράγματα καλύτερα ή χειρότερα όταν μου είπε ότι ήταν φυσιολογικό να σκέφτομαι έτσι, σύμφωνα με την εμπειρία της. Μετά σκέφτηκα εσένα. Πίστευα ότι ο θάνατος του πατέρα σου ήταν κάτι από το οποίο μπορούσα να επιβιώσω αλλά δεν ήταν κάτι που θα ήθελα να πρέπει να βιώσεις εσύ χωρίς εμένα. Η φρίκη και μόνο της σκέψης με έφερε στα σύγκαλά μου. Με έκανες να συνειδητοποιήσω ότι μπορούσα να τα καταφέρω. Μπορούσα πλέον να γελάσω μπροστά στο θάνατο και να του πω ότι δεν τον φοβάμαι, ότι δεν μπορεί να μου κάνει τίποτα.

Όταν το συνειδητοποίησα ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα. Ξεκίνησε η ζωή μου από την αρχή. Πιστεύω με όλη μου την καρδιά ότι αυτός είναι ο λόγος που θα είμαστε για πάντα ενωμένοι. Η ζωούλα σου ήταν τόσο δυνατή που έσωσε και τη δική μου. Μου έκανες ένα μεγάλο δώρο: κοίταξες μέσα μου και είδες ότι μπορώ να τα καταφέρω. Κάθε μέρα είναι για μένα μια ευκαιρία να σε κάνω υπερήφανο, να σε καταπλήξω, να σε κάνω να νιώσεις την αγάπη που υπάρχει μέσα μου και πόσο τυχερή είμαι που είμαι μητέρα σου. Εξαιτίας σου η ζωή μου είναι σήμερα καλύτερη και πιο όμορφη και έδιωξα κάθε φρικτή σκέψη από το μυαλό μου.

Μέσα από το σκοτάδι αυτής της τραγωδίας βγήκαν από μέσα μου πολλά όμορφα συναισθήματα. Όταν κατάλαβα πόσο δυνατή ήμουν για σένα, κατάλαβα πόσο δυνατή είμαι και για τον εαυτό μου. Η ζωή ήταν ένα δώρο που έδωσα σε σένα και που έπρεπε να δώσω και σε εμένα. Πίστευα ότι ο θάνατος του μπαμπά σου ήταν μια βαθιά πληγή που θα κουβαλούσα για πάντα, αλλά οι ουλές που έμειναν δεν δείχνουν αδυναμία. Το αντίθετο. Είναι σταθερές όπως ο κορμός ενός δέντρου και αποδεικνύουν πόσο γενναίοι είμαστε τελικά που καταφέραμε να θεραπευτούμε και να το αφήσουμε πίσω μας.

Αυτές οι πληγές με έκαναν δυνατή. Θέλω να ξέρετε ότι ακόμα και σε στιγμές που αμφιβάλλετε, ακόμα και σε στιγμές που αισθάνεστε μόνες, ξεχασμένες ή ανίκανες, σε στιγμές που δεν αισθάνεστε τόσο δυνατές όσο εγώ: είστε και μάλιστα πολύ πιο δυνατές από μένα. Να το θυμάστε πάντα.

Πηγή: macleans.ca