Η κόρη της κολλητής μου είναι κακομαθημένη και ανυπόφορη. Να της μιλήσω ή να κόψω;

Έχω ένα πρόβλημα και χρειάζομαι τη βοήθειά σας. Το πρόβλημα αυτό είναι η κολλητή της μεγαλύτερης κόρης μου. Όταν ήταν μικρούλα ήταν ένας πραγματικός άγγελος, τώρα όμως που μεγάλωσε έχει μετατραπεί σε έναν ζωντανό εφιάλτη που αποζητά την προσοχή των γύρω της με κάθε τρόπο.

Είναι ένα κακομαθημένο, αύθαδες, ανυπόφορο παιδί που δεν αντέχεται με τίποτα. Αγαπώ πολύ τη μητέρα της, σαν αδερφή μου την έχω. Έχουμε μεγαλώσει μαζί και πάντα κάναμε κολλητή παρέα, αλλά το παιδί της είναι άλλο πράγμα. Έχω πάψει πλέον να πηγαίνω σπίτι τους μόνο και μόνο λόγω της κόρης της.

Θέλει να βρίσκεται συνεχώς στο επίκεντρο της προσοχής κι έτσι και τολμήσει κάποιος να πει το αντίθετο απ’ αυτό που πιστεύει, ανεβάζει τον τόνο της φωνής της και απαιτεί από τον άλλον να συμφωνήσει μαζί της σε ό, τι λέει. Θέλει να κυριαρχεί στη συζήτηση, να ασχολούνται όλοι μαζί της και δυστυχώς η φίλη μου, η μαμά της δηλαδή δεν κάνει τίποτα για να την «τιθασεύσει». Είναι μονογονέας και ξέρω ότι δεν είναι εύκολο για εκείνη, αλλά πρέπει να μαζέψει λίγο την κόρη της και να σταματήσει να ανέχεται τη συμπεριφορά της γιατί νιώθει υπεύθυνη για το διαζύγιο, αλλιώς μεγαλώνοντας το παιδί αυτό θα γίνει δυστυχισμένο.

Η συμπεριφορά της με απωθεί τόσο, που θέλω ώρες ώρες (ντροπή μου που το λέω γιατί είναι παιδί) να τη βουτήξω από το μαλλί ή να της τραβήξω δυνατά το αυτί. Προσπαθώ να βρίσκω τρόπους να βλέπω τη φίλη μου χωρίς να είναι το παιδί της παρόν αλλά και πάλι δεν μου αρέσει όλο αυτό. Αισθάνομαι κακιά που δεν χωνεύω το παιδί της.

Έχω σκεφτεί ότι μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο που η φίλη μου να μην έχει αντιληφθεί όπως για παράδειγμα να πάσχει η κόρη της από αυτισμό ή κάτι άλλο. Δείχνει να μην κατανοεί τα συναισθήματα των άλλων και να μην τους δίνει χώρο όταν εκείνοι τον χρειάζονται. Προσπάθησα πολλές φορές να της μιλήσω για το παιδί της και την ενθάρρυνα – με τρόπο πάντα – να πάει το παιδί σε έναν ειδικό να το κοιτάξει, αλλά δεν ξέρω αν κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσα. Όπως και να έχει έτσι όπως είναι τα πράγματα δεν θέλω η κόρη μου να κάνει παρέα μαζί της. Είναι μια πολύ θλιβερή κατάσταση και έχω βαρεθεί να μιλάω μαζί της στο τηλέφωνο μόνο και μόνο για να αποφύγω την επαφή με την κόρη της.

Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι και οι άλλες μαμάδες στην παρέα μας αισθάνονται ακριβώς το ίδιο. Έχουν τη χειρότερη γνώμη για το παιδί της και δεν θέλουν τα παιδιά τους να κάνουν παρέα μαζί της. Η φίλη μου από την άλλη συχνά-πυκνά μου παραπονιέται ότι νιώθει μόνη αλλά δεν λέει να καταλάβει ότι ο λόγος που την αποφεύγουν όλοι είναι η κόρη της. Φοβάμαι να της μιλήσω ανοιχτά γιατί δεν ξέρω πως θα το πάρει. Παιδί της είναι στην τελική.

Τι να κάνω λοιπόν; Να της μιλήσω ή να το κόψω μια και καλή;

Βάσια