Η κόρη μου μεγαλώνει χωρίς πατέρα. Από τη μέρα που χάσαμε και το σκυλάκι μας, είναι ένα άλλο παιδί…

22 Μαρτίου του 2006… Τότε γεννήθηκε η κόρη μου, ένα πανέμορφο παχουλό και γελαστό μωράκι. Την ίδια ακριβώς μέρα γεννήθηκε και το σκυλάκι μας, ένα γλυκύτατο καφέ κουταβάκι που δεν σταματούσε τις αγάπες, τα φιλιά και τα παιχνίδια.

Ήμασταν πάντα οι τρεις μας. Το παιδί μου, εγώ και το σκυλάκι μας. Ο άντρας μου μας παράτησε όταν έμαθε ότι ήμουν έγκυος αλλά δεν το άφησα να μας πτοήσει. Κράτησα το παιδί και αποφάσισα να το μεγαλώσω μόνη μου.

Δύο μήνες μετά τη γέννησή της ο κουνιάδος μου, μας έφερε σπίτι το Μπομπάκο, το πιο όμορφο κουτάβι που είχα δει ποτέ στη ζωή μου και αμέσως οι τρεις μας δέσαμε. Η κόρη μου μεγάλωσε μαζί με το σκυλάκι αυτό και όλη της η ζωή ήταν συνυφασμένη μαζί του. Τον λάτρευε και τη λάτρευε. Μαζί μεγάλωσαν και έδωσαν ο ένας στον άλλο όλη την αγάπη και τη στοργή που είχαν. Ήταν οι καλύτεροι φίλοι. Ο, τι και να είχε η κόρη μου, μόλις έπαιρνε αγκαλιά το Μπομπάκο τα ξέχναγε όλα. Όπου κι αν πηγαίναμε ο Μπομπάκος μαζί μας. Βόλτες, διακοπές, εκδρομές, επισκέψεις, παντού οι τρεις μας. Καθώς περνούσαν τα χρόνια ήξερα ότι κάποια στιγμή θα έφευγε από τη ζωή (τα σκυλάκια έχουν μέσο όρο ζωής τα 14 χρόνια) αλλά όσο τον έβλεπα καλά έδιωχνα αυτή τη σκέψη από το μυαλό μου.

Τα χρόνια πέρασαν και το αγαπημένο μας σκυλάκι έφυγε ξαφνικά από τη ζωή ένα πρωινό του Απριλίου στα 15 του χρόνια. Έπαθε ανακοπή και παρόλο που έτρεξα αμέσως στον κτηνίατρο δεν τον προλάβαμε. 

Εκείνη την ημέρα η κόρη μου δεν ήταν στο σπίτι και πάλι καλά να λέμε. Τράβηξα μόνη μου το λούκι και μπορώ να σας πω πραγματικά πως ένιωσα σαν να σκίστηκε η καρδιά μου. Το λάτρευα το σκυλάκι αυτό και το είχα σαν παιδάκι μου. Όπως φρόντιζα και μεγάλωνα την κόρη μου τόσα χρόνια έτσι φρόντιζα και αυτό. Πόνεσα πάρα πολύ και πονάω ακόμα αλλά έπρεπε να δω τι θα κάνω. Η κόρη μου με χρειαζόταν, έπρεπε να βάλω στην άκρη το πένθος μου και να της συμπαρασταθώ στο δικό της.

Όταν επέστρεψε σπίτι είχα ήδη φροντίσει να θαφτεί ο Μπομπάκος μας. Δεν ήθελα να τον δει η κόρη μου νεκρό. Θα προτιμούσα να τον θυμάται όπως ήταν, ένα χαρούμενο σκυλάκι που μοίραζε απλόχερα τη στοργή και τα φιλιά του. Όσο κι αν προσπάθησα η κόρη μου δεν το πήρε καθόλου καλά. Από εκείνη την ημέρα έχει γίνει ένα άλλο παιδί. Είναι αμίλητη, αγέλαστη και κακόκεφη. Έχει πολλά νεύρα που τα ξεσπάει σε όλους και όσο και αν προσπαθώ να της εξηγήσω ήρεμα και ωραία ότι αυτός είναι ο κύκλος της ζωής και ότι όλοι κάποια στιγμή θα φύγουμε από τη ζωή εκείνη τριγυρνάει στο σπίτι σαν χαμένη και ψάχνει το φίλο της.

Το παιδί μου μεγαλώνει χωρίς πατέρα. Ξέρει τι είναι η εγκατάλειψη, ξέρει τι είναι η απόρριψη, ξέρει πως είναι η μοναξιά. Είναι ένα 15χρονο ευαίσθητο παιδί που εγκαταλείφθηκε από το μπαμπά του και τώρα εγκαταλείφθηκε κατά κάποιο τρόπο και από το μοναδικό πλάσμα που θεωρούσε πραγματικό της φίλο. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να επισκεφτούμε έναν παιδοψυχολόγο μήπως μπορέσει και τη βοηθήσει. Μέρα με τη μέρα πάει από το κακό στο χειρότερο. Έχει γεμίσει το δωμάτιο της φωτογραφίες του Μπομπάκου και κάθεται και τις κοιτάει με τις ώρες. Είναι λες και του έχει θυμώσει επειδή έφυγε και την παράτησε. Δεν μπορεί πιστεύω να καταλάβει και να διαχειριστεί την απώλειά του και την αντιμετωπίζει σαν εγκατάλειψη.

Ακόμα και σήμερα δεν με έχει ρωτήσει που τον έχουμε θάψει. Δεν είναι ότι δεν θέλει να τον δει. Είναι ότι φοβάται. Φοβάται πώς θα αντιδράσει.

Ξέρω πως πλέον στη ζωή αυτού του παιδιού υπάρχω μόνο εγώ και η αντίδρασή της αυτή ίσως και να δείχνει ότι φοβάται μήπως χάσει και εμένα, αλλά δεν θα με χάσει. Θα σταθώ δίπλα στο παιδί μου και θα το βοηθήσω να αντιμετωπίσει την απώλειά του και στο τέλος μαζί θα το ξεπεράσουμε. Ο Μπομπάκος θα υπάρχει πάντα στο μυαλό και στην καρδιά μας δεν πρόκειται να φύγει ποτέ. Τον αγαπήσαμε και μας αγάπησε. Αυτό είναι που μένει και αυτό είναι που θα προσπαθήσω να δώσω στην κόρη μου να καταλάβει. 

Μαριάννα