Η γυναίκα μου ήταν λεσβία και και με χρησιμοποίησε για να κάνει παιδί και να το μεγαλώσει με τη σύντροφό της

Δεν είμαι ιδιαίτερα της θρησκείας αλλά πιστεύω ακράδαντα αυτό που λένε ότι αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Όλα αυτά τα χρόνια έχω πειστεί ότι κάθε βάσανο και κάθε ταλαιπωρία που περνάει ένα παιδί οφείλεται στις αμαρτίες των γονέων, τα πάντα όμως, από εθισμούς μέχρι φτώχεια, από την εγκατάλειψη μέχρι την κακοποίηση. Είχα πολύ άσχημη παιδική ηλικία, κάτι που δεν ήθελα σε καμία περίπτωση για το δικό μου το παιδί.

Ο γιος μου μπήκε στη ζωή μου εντελώς απροσδόκητα όπως γίνεται με πολλά άλλα παιδιά και δεν μιλάω για μία μη προγραμματισμένη εγκυμοσύνη. Δεν γνώριζα καν την ύπαρξή του μέχρι που έγινε 2,5 ετών. Με τη μαμά του, την οποία γνώριζα σχεδόν όλη μου τη ζωή κάναμε σεξ τυχαία ένα βράδυ. Θα σας πω όλες τις λεπτομέρειες και τις δικαιολογίες που χρησιμοποίησα σε μία προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου και τη γυναίκα μου για το τι συνέβη. Η αλήθεια είναι ότι τα έκανα θάλασσα και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία γι’ αυτό, το σύμπαν όμως συνωμότησε…

Η μητέρα του γιου μου ήταν λεσβία και τα είχε με μία άλλη γυναίκα όταν βρεθήκαμε και δεν σκόπευε να διαλύσει τη σχέση της. Κοιτάζοντας πίσω, στο παρελθόν, πιστεύω ότι με χρησιμοποίησαν για να αποκτήσουν παιδί. Η φίλη της γυναίκας αυτής μεγάλωσε τον γιο μας σαν να ήταν δικός της και εγώ με τη γυναίκα μου μέναμε 15 λεπτά μακριά τους χωρίς να ξέρω καν ότι έχω παιδί τόσο κοντά.

Όταν η μητέρα του γιου μου και η σύντροφός της χώρισαν κατάλαβε αμέσως ότι δεν μπορούσε να διαχειριστεί μόνη της ένα παιδί και τότε μου το παρουσίασε για πρώτη φορά. Από τότε που γεννήθηκε δεν ασχολήθηκε και πολύ μαζί του. Ήταν η φίλη της που έπαιζε το ρόλο της μαμάς και του μπαμπά. Δούλευε τρέλα ωράρια σε ένα εστιατόριο της γειτονιάς, κοιμόταν το μεγαλύτερο μέρος της μέρας και είχε την απαίτηση ένα παιδάκι μόλις 2 ετών να υιοθετήσει το πρόγραμμά της.

Το μόνο που της αναγνωρίζω ήταν ότι κατάλαβε αμέσως ότι δεν ήταν σε θέση να φροντίσει το γιο μας και ζήτησε βοήθεια.

Εμφανίστηκε έξω από το σπίτι μου μία Δευτέρα απόγευμα με τα ελάχιστα πράγματα του γιου μου χωμένα σε ένα σακίδιο. Ήταν Μάρτιος του 2019 και είχαμε να μιλήσουμε από τον Απρίλιο του 2016. Η γυναίκα μου είχε πάει να επισκεφτεί μία φίλη της όταν ο γιος μου και η μητέρα του ήρθαν αιφνιδιαστικά. Σοκαρίστηκα και τρομοκρατήθηκα. Η περιπέτειά μου με τη γυναίκα αυτή ήταν κάτι που η γυναίκα μου δεν ήξερε, εγώ όμως ήξερα ότι κανένα μυστικό δεν μένει για πολύ καιρό κρυμμένο. Σύντομα θα μαθαίνονταν όλα…

Η γυναίκα αυτή μαζί με το παιδί μου είχαν έρθει στο σπίτι μου όχι για να με επισκεφτούν αλλά για να μείνουν. δεν είχε νόημα να ρωτήσω αν το παιδί αυτό ήταν δικό μου. Ήμασταν ολόιδιοι. Σε εκείνη τη φάση το μόνο για το οποίο ανησυχούσα ήταν τι θα γινόταν όταν η γυναίκα μου επέστρεφε σπίτι. Θα με σκότωνε δεν υπήρχε περίπτωση.

Η μητέρα του γιου μου, μου εξήγησε εν συντομία την κατάσταση της και είπε ότι δεν έχει άλλη επιλογή: αν δεν μπορούσαν να μείνουν μαζί μας θα μου άφηνε το παιδί και θα έφευγε. Δεν ήθελε να συνεχίσει να ζει δεξιά και αριστερά μαζί της σε δωμάτια ξενοδοχείου, φιλοξενούμενη και τέτοια και δεν ήταν σίγουρη πόσο καιρό θα της έπαιρνε μέχρι να βρει ένα δικό της σπίτι. Με ρώτησε αν θα μπορούσα να τον κρατήσω μέχρι να ξανασταθεί στα πόδια της και φυσικά δέχτηκα.

Ήξερα ότι το παιδί αυτό είναι δικό μου, αμφισβητούσα όμως τα κίνητρα της μαμάς του. Γνωρίζω τη νομοθεσία καλά και δεν ανησυχούσα μήπως με κατηγορήσει ότι είχα απαγάγει το παιδί ωστόσο δεν την εμπιστευόμουν. Συμφωνήσαμε να συναντηθούμε εκείνο το σαββατοκύριακο για να κανονίσουμε το πρόγραμμα επισκέψεων και να συζητήσουμε περαιτέρω την κατάσταση.

Παίζει να μην υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη με μεγαλύτερη κατανόηση από τη γυναίκα μου. Όταν επέστρεψε σπίτι και έμαθε την αλήθεια το αντιμετώπισε σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου. Δέχτηκε αμέσως το παιδί και δεν με κατηγόρησε ποτέ. Δεν είχαμε τίποτα παιδικό στο σπίτι αλλά η γυναίκα μου και εγώ φροντίσαμε τις επόμενες μέρες να έχουμε και ρούχα και παπούτσια και παιχνίδια. Ο γιος μου με αποκαλούσε μπαμπά από την πρώτη μέρα και τη γυναίκα μου μαμά και κάπως έτσι γίναμε οικογένεια.

Δεν σας λέω ότι ήταν το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Παλέψαμε πολύ για να μπούμε σε ένα ρυθμό. Η γυναίκα μου όση κατανόηση και αν έδειξε, όσο γρήγορα και αν δέχτηκε το παιδί, ξέρω ότι μέσα της πληγώθηκε όχι επειδή αντιμετώπιζε το παιδί αυτό σαν πρόβλημα αλλά επειδή την είχα απατήσει. Της είμαι κάθε μέρα ευγνώμων που με συγχώρεσε και είναι η πιο τέλεια σύζυγος και μητέρα που υπάρχει.

Με το γιο μου ταιριάξαμε αμέσως. Δεν υπάρχει άλλο παιδί σαν αυτόν. Ξέρω ότι οι περισσότεροι γονείς τα ίδια λένε, ότι το παιδί τους είναι το πιο όμορφο, το πιο έξυπνο, το πιο καλό και ότι δεν είναι σαν τα άλλα παιδιά αλλά το δικό μου όντως δεν ήταν. Όταν ήρθε για πρώτη φορά στο σπίτι μας έλεγε ελάχιστες λέξεις αλλά μέσα σε λίγες μέρες η γυναίκα μου τον είχε μάθει να αρθρώνει ολόκληρες προτάσεις, να κοιμάται μόνος σου στο δωμάτιό του και να βοηθά με τις δουλειές του σπιτιού.

Ήταν σαφές ότι το παιδί δεν είχε ποτέ μία φυσιολογική ρουτίνα και ξέραμε ότι κάτι τέτοιο ήταν απαραίτητο για να πάει μπροστά. Η γυναίκα μου είχε ήδη δύο μεγαλύτερα παιδιά από τον πρώτο της γάμο οπότε δεν ήταν πρωτάρα ούτε και εγώ όμως που έχω μία κόρη 10 ετών. Η κόρη μου ενθουσιάστηκε όταν έμαθε ότι είχε ένα μικρότερο αδερφό όταν ήρθε σπίτι μας για επίσκεψη. Όταν ήμουν παιδί τα μικρότερα αδέρφια μου, μου έσπαγαν τα νεύρα αλλά η κόρη μου τον αγάπησε αμέσως και δεν τσακώθηκαν ούτε μια φορά. Τότε συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πόσο καλή δουλειά είχα κάνει με την κόρη μου.

Παρόλο που ο γιος μου περνούσε τον περισσότερο χρόνο με τη γυναίκα μου, η οποία εργαζόταν από το σπίτι, εγώ και εκείνος είχαμε μία ιδιαίτερη σχέση. Μοιραζόμασταν την ίδια αγάπη για τα αυτοκίνητα και πολλές φορές καθόμασταν στο πάτωμα, τα συναρμολογούμε και μετά παίρναμε φόρα και κάναμε ότι τρακάρει ο ένας τον άλλον μέχρι να διαλυθούν. Οι παιδικές αυτές στιγμές που είχα όταν ήμουν μαζί του ήταν ό, τι καλύτερο έχω ζήσει στη ζωή μου. Μας άρεσε πολύ να ψαρεύουμε και να μαζεύουμε καβουράκια. Μας άρεσε γενικά να είμαστε μαζί.

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που έπιασε μόνος του ένα καβουράκι. Ήταν τέτοια η χαρά του που σχεδόν του έφυγε από τα χέρια. Το κοίταξε για κάνα δυο λεπτά, το περιεργάστηκε και μετά το άφησε στη θάλασσα να φύγει. Όταν γυρίσαμε με την ψάρια μας στο σπίτι ήταν τόσο ενθουσιασμένος που χοροπηδούσε πάνω κάτω και φώναζε: «Μαμά είδες τι πιάσαμε; Μαγείρεψέ τα να τα φάμε αμέσως».

Παρά τη χαρά που έφερε το παιδί σπίτι μας, είχε ανοίξει μεγάλος πόλεμος για την επιμέλειά του. Η μητέρα του γιου μου δεν εμφανίστηκε στην πρώτη τους συνάντηση. Έπρεπε να φτάσουμε στα δικαστήρια και να ζητήσουμε τη βοήθεια διαμεσολαβητή για να μπούμε σε ένα ρυθμό σχετικά με τις επισκέψεις. Τα καταφέραμε με την τρίτη προσπάθεια. Η μητέρα του γιου μου σπάνια ήταν συνεπής στο πρόγραμμα που είχαμε φτιάξει. Τον Ιούνιο του 2019 αποφασίστηκε να βλέπει το παιδί δύο Σάββατα ανά μήνα και από τις 38 συνολικά προγραμματισμένες επισκέψεις εμφανίστηκε στις 10. Είχε το δικαίωμα να το παίρνει τηλέφωνο όποτε ήθελε αλλά σπάνια το έκανε.

Δεδομένου ότι η μητέρα του γιου μου δεν υπέγραψε ποτέ τη συμφωνία, δεν μπορούσε να υπογραφεί ούτε από το δικαστή οπότε νομικά ήταν μη έγκυρη. Αυτό σημαίνει ότι ο γονέας ο οποίος έχει προσωρινά την επιμέλεια του παιδιού δεν είναι και ο επισήμως έχων την επιμέλεια. Είχα το παιδί αλλά δεν το είχα! Στις 19 Δεκεμβρίου του 2020 εμφανίστηκε στην προγραμματισμένη επίσκεψή της για πρώτη φορά μετά από δύο μήνες. Συναντηθήκαμε εκεί που είχαμε κανονίσει, τον έβαλε στο αυτοκίνητο και έφυγαν.

Αυτή ήταν και η τελευταία φορά που είδα το γιο μου.

Έχουν περάσει αρκετοί μήνες από τότε. Έχασα τα Χριστούγεννα μαζί του και τα τέταρτα γενέθλιά του. Η γυναίκα μου έχασε τη Γιορτή της Μητέρας και εγώ τη Γιορτή του Πατέρα. Η μητέρα του δεν απαντά στα τηλέφωνά μου. Την ημέρα που εξαφανίστηκαν μου έστειλε ένα μακροσκελέστατο μήνυμα γράφοντάς μου ότι δεν πρόκειται να τον φέρει πίσω. Είχε βρει σπίτι, είχε βολευτεί και ήθελε το γιο της μαζί της. Αρνήθηκε να μου πει που ζούσε. Αρνήθηκε να με αφήσει να του μιλήσω.

Για μένα και τη γυναίκα μου οι πιο δύσκολες στιγμές είναι το βράδυ. Είχαμε μία ρουτίνα και όταν το παιδί ήρθε την πρώτη φορά να μείνει μαζί μας, χρειάστηκαν μερικές μέρες για να τον κάνουμε να συνηθίσει να κοιμάται στο δωμάτιό του αλλά τον βοηθήσαμε πολύ και το παιδί μπήκε γρήγορα σε ένα ρυθμό. Είχε ένα πρόγραμμα: πρώτα τρώγαμε, μετά κάναμε μπάνιο, μετά πλέναμε τα δόντια μας, βάζαμε τις πιτζάμες μας, χτενίζαμε τα μαλλιά μας, διαλέγαμε το παραμύθι που θα διαβάζαμε…

Μόλις τελειώναμε λέγαμε καληνύχτα, σε αγαπώ, κοιμήσου, θα τα πούμε αύριο. Στην αρχή μόνο εγώ και η γυναίκα μου μπορούσαμε να καταλάβουμε τι έλεγε. Δεν μίλαγε καλά, δεν μίλαγε καθαρά. Άρθρωνε ελάχιστες λέξεις αλλά παρόλο που ήταν μόλις 2,5 χρονών έμαθε γρήγορα να μιλάει. Η ομιλία του βελτιώθηκε και άρχισε να χρησιμοποιεί πιο δύσκολες για την ηλικία του λέξεις. Ξέρω ότι βοηθήσαμε το παιδί και έπρεπε να μείνει μαζί μας αλλά είχα δίκιο που δεν είχα εμπιστοσύνη στη μητέρα του. Εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι δεν είχα επισήμως την επιμέλεια για να πάρει το παιδί πίσω.

Ακόμα και σήμερα δεν έχω ιδέα πού ζει ο γιος μου ούτε αν είναι καλά. Ζούσε μαζί μας 2 χρόνια και ήταν ευτυχισμένος. Από τη στιγμή που η μητέρα του δεν τον απήγαγε σημαίνει πως δεν έχω κανένα νομικό δικαίωμα να ξέρω που είναι εκτός αν την πάω στα δικαστήρια και υποβάλλω αίτηση για επιμέλεια, η οποία κοστίζει αρκετές χιλιάδες ευρώ που δεν έχω.

Μέχρι να καταφέρω να μαζέψω το ποσό που ζητείται θα περιμένω και θα ελπίζω να είναι καλά.

Πηγή: yourtango.com