Έχασα τον άντρα μου αλλά η οικογένειά μου δεν μου στάθηκε καθόλου

Ο σύζυγός μου πέθανε πριν από περίπου 4 χρόνια. Πέθανε 2 μέρες πριν τα 50α γενέθλιά του από μια πολύ επιθετική μορφή καρκίνου του αίματος. Ήταν μεγάλο το σοκ για μένα και για όλους. Πήγαινε καλύτερα, κανείς δεν περίμενε να φύγει έτσι ξαφνικά.

Εκείνη την εποχή, η μεγαλύτερη αδελφή μου και η μαμά μου ήταν στο εξωτερικό, ο μικρότερος αδελφός μου εκτός Αθηνών και η μικρότερη αδελφή μου εδώ, αλλά έγκυος. Κανείς δεν ήρθε να μου συμπαρασταθεί.

Κανείς τους δεν ήρθε επίσης ούτε στα 9μερα, ούτε και στα 40. Το δέχτηκα και δεν μίλησα λόγω απόστασης και λόγω της εγκυμοσύνης της αδελφής μου.

Η κηδεία κατανοητό, ήταν κάτι ξαφνικό. Αλλά στα 40; Γιατί να μην έρθει κανείς; Μα ούτε ένας; Ούτε η αδερφή μου, που μένει σχεδόν δίπλα; Η μάνα μου στην τελική πήγε στο εξωτερικό, για να βοηθήσει την αδερφή μου με τα παιδιά της. Σιγά το καθήκον. Εγώ τη χρειαζόμουν περισσότερο κοντά μου εκείνες τις ώρες. Δεν μπορούσε να τους αφήσει για λίγο και να έρθει για μένα; Όλοι τους δεν θα έπρεπε να είχαν προσπαθήσει να είναι κοντά μου χωρίς καν να τους το ζητήσω;

Τα παιδιά μου πάνε πολύ καλά στη ζωή τους. Ο μεγαλύτερος γιος μου ηλικίας 25 ετών αγαπάει πολύ την 11χρονη αδελφή του και είναι πάντα κοντά της σε ό, τι χρειαστεί. Αλλά και η οικογένεια του συζύγου μου είναι πάντα κοντά μας. Μας υποστηρίζουν πολύ ηθικά και οικονομικά και η σχέση μου με την πεθερά μου είναι εξαιρετική. Η οικογένειά μου από την άλλη παντελώς απούσα.

Μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν 4 χρόνια από τότε, αλλά αυτά τα συναισθήματα για την οικογένειά μου δεν έχουν ξεχαστεί και δεν ξέρω τί να κάνω και πώς να τα αντιμετωπίσω.

Αγλαΐα