Χαθήκαμε. Και το φως μας, δεν ανάβει πια…

Πριν από 12 χρόνια ήμουν μία νέα, μονή μαμά τριών αγοριών. Ήταν τόσο μικρά, εξαρτημένα από μένα και εγώ εντελώς μόνη χωρίς βοήθεια και υποστήριξη από κανέναν. Τα δίδυμα δεν είχαν κλείσει τον πρώτο τους χρόνο και ο μεγάλος μου γιος ήταν τριών, όταν οι υπογραφές έπεσαν και το διαζύγιο βγήκε, μόλις έξι χρόνια μετά το γάμο μας.

Μία απλή γνωριμία μέσα από το εργασιακό μου περιβάλλον ήρθε να με βγάλει από τη ρουτίνα μου. Τον άντρα αυτόν κυριολεκτικά μου τον «προξένεψαν»: «Είναι στην ηλικία σου, του αρέσουν τα παιδιά, είναι όμορφος, άρα πρέπει να βγείτε και αν ταιριάζετε να τα φτιάξετε». Πολλή όρεξη δεν είχα από την άποψη ότι τα δίδυμα που ήταν μόλις επτά μηνών μου είχαν αλλάξει τα φώτα, ωστόσο ένιωσα κάτι να με τραβάει σε εκείνον. Του έδειξα εμπιστοσύνη και έκανα όνειρα ότι ίσως αυτός ο άνθρωπος συμπληρώσει το κενό και τα παιδιά μου αποκτήσουν δύο γονείς αντί για έναν. Μου άρεσε γιατί εκτός του ότι ήταν γοητευτικός, έδειχνε ότι όντως ενδιαφερόταν για μένα. Δεν με αντιμετώπισε ως μία περιπέτεια ή κάτι φευγαλέο.

Κανονίσαμε να βγούμε και ακόμα θυμάμαι πόσο τέλεια είχαμε περάσει εκείνο το βράδυ. Ήταν ένα καταπληκτικό μαγαζί και για πρώτη φορά μετά από καιρό ένιωσα γυναίκα και άνθρωπος. Ήμουν ευτυχισμένη, γιατί ήμουν σε έναν ωραίο χώρο με έναν υπέροχο άντρα που είχε καταφέρει να με μαγέψει.

Μιλούσαμε επί ώρες. Του είπα ότι έχω να βγω με άντρα εδώ και 10 χρόνια και ότι δεν φοβόμουν που ήμουν μόνη μαμά. Του μίλησα για τον πρώην άντρα μου και όλα όσα μου είχε κάνει.  Πριν με βάλει στο αμάξι για να επιστρέψω με φίλησε τρυφερά. Το πρώτο μου φιλί μετά από χρόνια. Είχαμε ξεκινήσει δυναμικά. Ήλπιζα και πάλι.

Η πορεία που ακολουθήσαμε ήταν η συνηθισμένη. Γνωρίστηκε με τα παιδιά, ξεκαθάρισε σε μένα και την οικογένεια μου ότι με βλέπει σοβαρά, δέχτηκε ακόμα και να πάμε διακοπές με τον πρώην άντρα μου και την κοπέλα του μόνο και μόνο για να έχουν έστω και για λίγο τα παιδιά μου και τους δύο τους γονείς κοντά τους.

Ήμασταν ερωτευμένοι, με έναν έρωτα μαθητικό: Περιμέναμε στο παράθυρο να ακούσουμε τον ήχο του αυτοκινήτου και να τρέξουμε στην πόρτα να καλωσορίσουμε ο ένας τον άλλο, τηλεφωνιόμασταν όλη μέρα και φιλιόμασταν και κάναμε σεξ σε κάθε ευκαιρία. Όταν έλειπε από το σπίτι, μέχρι να γυρίσει, μου φαινόταν αιώνας. Ο τρόπος που με κοιτούσε με έκανε να νιώθω όμορφη.

Είχαμε ο ένας τον άλλον και δεν χρειαζόμασταν τίποτε. Είχαμε γίνει μία οικογένεια και αγαπιόμασταν πολύ. Μοιραζόμουν μαζί του ο, τι δεν μοιραζόμουν με τους άλλους και το ίδιο έκανε και εκείνος. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια αισθάνθηκα ευτυχισμένη και πλήρης.

Τότε ξαφνικά κάτι συνέβη, αλλά δεν ξέρω τι. Πιστέψτε με, έχω ρωτήσει πολλές φορές τον εαυτό μου. Ίσως έφταιγε η ρουτίνα, ίσως τα χρόνια που είχαν περάσει, ίσως το άγχος, σιγά σιγά αυτό το πάθος και η λατρεία που είχαμε εξασθένησαν. Ίσως να μην άντεχε τα παιδιά που είχαν μπει στην εφηβεία και ήταν πιο δύσκολα και ζωηρά από ποτέ. Τα λάτρευε, δεν υπήρχε αμφιβολία. Μα και ο ίδιος μεγάλωνε, δεν ήταν πια ο ίδιος. Δεν ξέρω τι μεσολάβησε, σημασία έχει ότι χαθήκαμε.

Η απόσταση μεταξύ μας όλο και μεγάλωνε. Πλέον δεν φιλιόμασταν για καλημέρα, δεν κοιμόμασταν αγκαλιά, δεν περίμενε ο ένας τον άλλον στην πόρτα να γυρίσει. Τα μηνύματα αγάπης και τα καθημερινά τηλέφωνα, ξεχάστηκαν, έσβησαν. Δεν ένιωθα πια όμορφη. Ένιωθα αόρατη.

Πλέον μου ήταν επώδυνο να περνάω χρόνο μαζί του. Εργαζόμασταν μαζί στην ίδια εταιρεία και οι συζητήσεις μας στο χώρο της εργασίας, αλλά και έξω ήταν μηχανικές και τυποποιημένες και περιστρέφονταν γύρω από τα ίδια θέματα: Τη δουλειά, το σπίτι και τα παιδιά. Το κενό ανάμεσά μας όταν κοιμόμασταν – κυριολεκτικά και μεταφορικά – με έκανε να νιώθω ένα έντονο πόνο στο στήθος.

Πήγα και πήρα καινούργιο, πανάκριβο άρωμα και πριν κοιμηθούμε έβαζα λίγο στο πίσω μέρος του λαιμού μου και λίγο στους καρπούς μου και κάθε πρωί ξυπνούσα με την ελπίδα ότι έστω και τυχαία θα το μυρίσει και θα κάνει την κίνησή του. Ήλπιζα ακόμα ότι θα ‘ρθει εκείνη η στιγμή που θα με φιλήσει τρυφερά σαν εκείνο το πρώτο μας φιλί. Πλέον με φιλούσε σπάνια και κάθε φορά που το έκανε ήταν απλώς για να το κάνει. Δεν είχε νεύρο, επιθυμία, πάθος.

Ίσως να αναρωτιέσαι γιατί δεν τον έπιασα τόσο καιρό να μιλήσουμε. Το έκανα και μάλιστα αρκετές φορές. Δεν άλλαξε κάτι. Το πάλεψα με όποιο τρόπο μπορείς να φανταστείς. Δεν είναι ότι χάθηκε η αγάπη. Αυτή δεν χάνεται. Το μόνο κακό είναι ότι κρύβεται και πρέπει εμείς να ψάξουμε να τη βρούμε. Αν δεν το κάνουμε, ίσως τότε βαρεθεί και φύγει.

Δεν ξέρω γιατί φτάσαμε ως εδώ. Τον αγαπώ ακόμα πολύ. Εξακολουθεί να υπάρχει αγάπη μεταξύ μας, αλλά έχουν χαθεί όλα τα υπόλοιπα: Το πάθος, η ένταση, η ζωντάνια. Η αγάπη άραγε αρκεί από μόνη της για να σώσει τη σχέση μας; 

Φοβάμαι πολύ για το μέλλον. Μα πώς γίναμε έτσι; Είναι δυνατόν να απορούμε αν έμεινε κάτι να σώσουμε;

Θα συνεχίσω να ψάχνω. Αυτό που χάσαμε θα το βρω. Όσο κουρασμένη και ηττημένη και αν νιώθω, θα ψάξω και θα το βρω.

Έπρεπε να είχα αφήσει το φως ανοιχτό για να βρω το δρόμο της επιστροφής. Ξέρω ότι δεν ζούμε στα παραμύθια και ότι είμαστε κοινοί θνητοί, αυτό όμως δεν με εμποδίζει από το να ελπίζω.

Μπορεί να ζούμε στο σκοτάδι, αλλά ίσως βρω το φως. Χωρίς αυτό δεν μπορώ να βρω το δρόμο του γυρισμού. Και θέλω τόσο να γυρίσω στην αγκαλιά του. Στα όνειρα που κάναμε. Στη ζωή μας, μαζί.

Αναστασία

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ