Επειδή πάλεψα σκληρά για να γίνω μητέρα, δεν σημαίνει ότι απολαμβάνω πάντα τη μητρότητα

Η πρώτη μου εγκυμοσύνη πέρασε χωρίς απρόοπτα, και μου φάνηκε πολύ εύκολο να είσαι μαμά. Μου ταίριαζε. Αν και υπήρχε μονοτονία, η αφοσίωση στο γιο μου γέμιζε το είναι μου και ήμουν τρελά ερωτευμένη με τη σύνδεσή μας. Οι ζουζουνιές μας είναι απερίγραπτες και το να γίνομαι μάρτυρας των αλλαγών του, όσο μεγαλώνει, εξακολουθεί να με εκπλήσσει, ακόμα και τώρα που είναι ένα ζωηρό 8χρονο “αντράκι”.

Σκέφτηκα να κάνω δεύτερο παιδί, αλλά αυτή η σκέψη ήταν πάντα φευγαλέα. Ήδη με το ένα, δεν προλαβαίνω να ανασάνω. Κάθε φορά που βλέπω άλλες μαμάδες στην παιδική χαρά με τα παιδιά τους να τρέχουν, κυριολεκτικά, σε όλες τις κατευθύνσεις, η πρώτη μου σκέψη είναι πάντα “γιατί πρέπει να είναι τόσο δύσκολο;” Στη δουλειά μου ως ψυχολόγος, δίνω όλη την ενέργεια στους ασθενείς μου και έπειτα στο γιο μου όταν γυρίζω σπίτι το βράδυ. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα είχα να δώσω και άλλο σε ένα ακόμα παιδί. Με τί αντοχές; Το ερωτηματικό συνέχιζε να πλανιέται από πάνω μου για πολλά χρόνια ακόμα.

Μετά από πολλή σκέψη και με μερικά χρόνια “γονεϊκής εμπειρίας” στην πλάτη μας, ο σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να επεκτείνουμε την οικογένειά μας. Στα 39 μου, ένιωθα το “Ή ΤΩΡΑ Η ΠΟΤΕ!”. Η εγκυμοσύνη ήρθε γρήγορα, αλλά πόσο διαφορετικό ήταν το αποτέλεσμα!

Στην αρχή, ήμουν σε υπερένταση όταν έμαθα ότι περιμένω κοριτσάκι, αλλά ήμουν τόσο “χώμα” από τις πρωϊνές ναυτίες, που πάσχιζα να διατηρήσω τον ενθουσιασμό μου. Το μόνο που έβλεπε ο γιος μου από μένα, εκείνη την περίοδο, ήταν όταν του έλεγα αδύναμα να φέρει τα παιχνίδια του στο κρεβάτι μου: Ήθελα να συνεχίσω να είμαι παρούσα για τον ίδιο, αλλά δεν μπορούσε να κάνω περισσότερο από το να είμαι ξαπλωμένη.

Τότε, στην 16η εβδομάδα, άρχισα να έχω κηλίδες. Δύο μέρες μετά, έπαθα αποκόλληση ενώ ήμουν μόνη στο σπίτι. Έπρεπε να κόψω μόνη μου τον ομφάλιο λώρο, αιμορραγούσα, και έπρεπε να προχωρήσω σε επείγουσα διακοπή της κύησης.

Είναι αυτονόητο ότι αυτή η εμπειρία με σημάδεψε με έναν τρόπο, που μόνο ένα τραύμα μπορεί να το κάνει. Για λίγο, ένιωσα πως ζούσα έξω από το σώμα μου. Για μια στιγμή, πίστευα πως θα συνέχιζα όπως πριν, πείτε το αδρεναλίνη ή ένστικτο επιβίωσης, αλλά ήμουν ανίκανη να κατανοήσω πλήρως την έκταση αυτού που είχε συμβεί. Χρειάστηκε να επέμβει η αδερφή μου, η οποία με συμβούλεψε να ακυρώσω τα προγραμματισμένα μου ραντεβού.

Τρεις μέρες αργότερα, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να πάω στο μάθημα κιθάρας του γιου μου. Έκανα λάθος. Έτρεξα πίσω στο σπίτι και άρχισα να ουρλιάζω τόσο δυνατά, όσο δυνατά δεν είχα ουρλιάξει από τη στιγμή που έχασα το μωρό. Αυτό συνέβη. Έχασα το μωρό. 

Δεν υπάρχει εξήγηση για το πώς οι γυναίκες αντιμετωπίζουν αυτές τις καταστάσεις, αλλά το κάνουν. Αποφάσισα να ξαναπροσπαθήσω. Ίσως η αποβολή μου να με πείσμωσε περισσότερο στο να κάνω ένα άλλο παιδί, σαν να είχα κάτι να αποδείξω. Αλλά σε ποιόν; Μετά από τέσσερις μήνες έμεινα και πάλι έγκυος.

Η κόρη μου ήρθε στον κόσμο πολύ ομαλά. Δεν άφησα τον εαυτό μου να βυθιστεί στον πόνο της απώλειας και στο φόβο μήπως ξανασυμβεί κάτι άλλο, μέχρι τη στιγμή που την κράτησα στην αγκαλιά μου και συνειδητοποίησα πως είναι αληθινή! Αυτή η δυσπιστία που ένιωθα να ξεπροβάλλει κάπου κάπου, εξαφανίστηκε μονομιάς!

Το να είσαι γονιός μετά από μία απώλεια δημιουργεί μοναδικές επιπλοκές. Το άγχος μου να γνωρίσω και να αγαπήσω την κόρη μου ήταν εντελώς διαφορετικό, από αυτό που είχα με το γιο μου, και αυτό είχε να κάνει εξ’ ολοκλήρου με αυτό που πέρασα για να φτάσω εκεί.

Μία φορά, όταν άρχισε να δοκιμάζει φαγητά, ξύπνησε και άρχισε να κάνει εμετό με έναν τρόπο που δεν είχα ξαναδεί στο παρελθόν. Αντί να την καθαρίσω και να συνεχίσω – όπως είχα κάνει τόσες φορές με το γιο μου – παρέλυσα εντελώς: Ήμουν σίγουρη ότι ήρθε το τέλος, ότι θα ξερνούσε συνέχεια μέχρι να πεθάνει. Λόγω της δουλειάς μου, ήξερα πως, μικροπράγματα σαν αυτά, πυροδοτούσαν το σύνδρομο μετατραυματικού στρες, που βίωνα. 

Υποτίθεται, λοιπόν, πώς πρέπει να ευγνωμονώ Το Θεό για όλες τις στιγμές που περνάω με τα παιδιά μου, επειδή πέρασα τόσα για να φτάσω εδώ; Δε νομίζω ότι πάει έτσι. Ακόμα και αν η απώλεια γεμίζει τις οικογενειακές σου εικόνες με δυσκολίες, το να κάνεις ένα μωρό, δε τις διαγράφει αυτόματα. Στην πραγματικότητα, η αυξημένη ενσυναίσθηση που έχεις μετά από μια τέτοια απώλεια, μπορεί να αμαυρώσει κάποιες από αυτές τις στιγμές, επειδή, δυστυχώς αυτά τα πράγματα δεν είναι σαν τους διακόπτες – απλά το πατάς και αλλάζεις παραστάσεις.

Η κόρη μου θα γίνει 3,5 τον άλλο μήνα και εξακολουθώ να νιώθω δέος, όπως την πρώτη φορά που τη γέννησα.  Αν δεν είχα αποβάλλει, αυτό το κοριτσάκι δε θα ήταν εδώ τώρα. Και δε θα ήμουν και εγώ εδώ, μαζί της, με τον ίδιο τρόπο που είμαι αυτή τη στιγμή. Το γνωρίζω πλέον και μ’ αρέσει. Δεν πειράζει όμως καμιά φορά να λέω πως δεν μου αρέσει. Η μάνα δεν παύει να είναι κι αυτή άνθρωπος.

Πηγή: refinery29.com