Έλεγα ψέματα στον εαυτό μου, για να μείνω κοντά του για χάρη του παιδιού

Έμεινα έγκυος από κάποιον, ο οποίος είχε ήδη ένα παιδί 4 ετών. Μόλις είχα πάρει το πτυχίο μου και το είχα ρίξει στα ταξίδια, μπας και προλάβω να γνωρίσω τον κόσμο, μέχρι, που στα 27 μου ήρθε μια εγκυμοσύνη, που δεν ήθελα και τόσο, αλλά αποδέχτηκα, ότι ίσως είχε έρθει η ώρα μου. Το να γίνω μαμά ήταν το μόνο εύκολο, αλλά το να γίνω σύζυγος με δυσκόλευε.

Θα μπορούσα να πω τα χειρότερα για τον πρώην άντρα μου, αλλά δεν μου αρέσει να το παίζω θύμα. Δεν ήταν έτοιμος, ούτε εκείνος, ούτε εγώ. Ήμουν πολύ δυναμική, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν επέδειξα την αποφασιστικότητα, που χρειαζόταν. Θα μπορούσα να είχα πω “όχι” σε ένα γάμο. Θα μπορούσα να είχα επιλέξει να το μεγαλώσω μόνη μου. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, «είχα κάνει το σωστό», όποιο κι αν ήταν αυτό: έδωσα στην κόρη μου την ευκαιρία να μεγαλώσει σε ένα σπίτι με δύο γονείς εις βάρος της δικής μου ευτυχίας.

Ο πρώην σύζυγός μου και εγώ δεν θέλαμε ποτέ να μείνουμε για το υπόλοιπο της ζωής μας μαζί. Δεν ήταν στα σχέδιά μας. Υπό πίεση, τον παντρεύτηκα, μιας και μπορούσα να το κάνω και “ήταν το σωστό”. Σωστό για ποιόν, όμως; Ο γάμος είναι αυτό που Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ θεωρεί “σωστό”. Πας σχολείο, πανεπιστήμιο, αποφοιτείς, παντρεύεσαι και δημιουργείς οικογένεια. Η κοινωνία, όμως, δεν σου λέει, ότι είσαι εσύ υπεύθυνη για την ευτυχία σου.

Δεν ήμουν ερωτευμένη. Πήρα την απόφαση να παντρευτώ έναν άνθρωπο, που ήξερα μόνο τρεις μήνες, πριν διαπιστώσω, ότι ήμουν έγκυος. Φανταζόμουν μια ζωή γεμάτη σταθερότητα και αγάπη σαν αυτές των άλλων ανθρώπων, που βλέπεις καθημερινά γύρω σου. Αυτή η απόφαση με έκανε δυστυχισμένη για όλο το υπόλοιπο του μίζερου γάμου μου.

Έλεγα ψέματα στον εαυτό μου, για να μείνω κοντά του, όσο περισσότερο μπορούσα για χάρη του παιδιού. Εξαντλήθηκα πνευματικά, σωματικά, αλλά και συναισθηματικά.
Ήταν αυτή ζωή;

Άξιζε να θυσιάσω τον εαυτό μου; Άξιζε να εγκαταλείψω τον εαυτό μου και να γίνω κάποια, που στο τέλος δεν θα τον αναγνώριζε;

Ο γάμος είναι κάτι περισσότερο από αγάπη, το ήξερα. Ωστόσο, δεν υπήρχε ούτε αγάπη, ούτε εμπιστοσύνη, ούτε σεβασμός. Ο γάμος μου δεν έβγαζε πουθενά. Πήγαινε από το κακό στο χειρότερο με μία ταχύτητα ανεξέλεγκτη, που με έκανε να νιώθω αμφιβολία και ανασφάλεια. Δεν θα μπορούσα να ζήσω άλλο έναν χρόνο κάτω από τόση μεγάλη πίεση. Το παίζαμε ευτυχισμένοι, αλλά κάναμε κακό ο ένας στον άλλο.

Ένιωσα, ότι απελευθερώθηκα τη στιγμή, που κατέθεσα την αίτηση διαζυγίου και μετακόμισα στο σπίτι των γονιών μου. Δεν ήταν εύκολο, αλλά μπορώ να πω, ότι ήταν μια απόφαση, που πήρα μόνη μου, χωρίς την πίεση της κοινωνίας και κανενός άλλου. Είναι μια απόφαση, που πήρα, για να μπορέσει κάποτε η κόρη μου να δει τη δυναμική πλευρά της μαμάς της και όχι αυτό, που είχα καταντήσει να είμαι. Χρειάζεται πολύ θάρρος να πεις “παντρεύτηκα για λάθος λόγους”. Σε αυτό το σημείο της ζωής μου μαθαίνω να ζω για μένα, για τη δική μου αλήθεια και κανενός άλλου.

Ζωή