Έκοψα κάθε επαφή με τη μητέρα μου για να γίνω καλή μαμά… 

Διαβάζοντας τον τίτλο ίσως και να νομίζετε ότι κάνω πλάκα, αλλά δεν αστειεύομαι. Όλοι μου λένε «σε γέννησε, σε μεγάλωσε, έκανε το καλύτερο που μπορούσε, συγχώρεσέ τη και προχώρα τη ζωή σου. Μη ζεις στο παρελθόν. Έχεις μόνο μία μαμά. Σταμάτα αυτό που κάνεις γιατί θα έχεις πολλές τύψεις αργότερα στη ζωή σου», κανείς τους όμως δεν είχε μία τόσο τοξική και καταχρηστική μητέρα σαν τη δικιά μου. Όσοι είχατε κανονικές μαμάδες που σας αγκάλιαζαν με αγάπη και στοργή, τότε αυτό το άρθρο δεν είναι για εσάς, αν όμως διαβάζοντας τον τίτλο κουνάτε καταφατικά το κεφάλι ή αισθάνεστε την καρδιά σας να χτυπά πιο έντονα τότε ξέρετε ότι μερικές φορές δεν μπορούμε να έχουμε τη σχέση που θέλουμε με τους ανθρώπους που μας έφεραν στον κόσμο. Πρέπει να τους απομακρύνουμε από τη ζωή μας αν θέλουμε πραγματικά να τη χαρούμε.

Είμαι εδώ για να σου πω ότι δεν είσαι μόνη και δεν πρέπει να αισθάνεσαι ενοχές επειδή έκανες αυτό που έπρεπε να κάνεις για να προστατεύσεις τον εαυτό σου και την οικογένειά σου.

Ξέρω ότι αισθάνεσαι λύπη επειδή η μητέρα σου δεν ήταν αυτή που έπρεπε, επειδή δεν έχεις τις αναμνήσεις που έχουν άλλα παιδιά ούτε όμορφες εικόνες από την παιδική σου ηλικία. Όσο απασχολημένη και αν είσαι στη ζωή σου, όσο και αν έχεις αποδεχτεί την πραγματικότητα, το παρελθόν σου εξακολουθεί να είναι εδώ και να σου «τρυπάει» την καρδιά.

Βλέπεις οικογένειες αγαπημένες, δεμένες να πηγαίνουν διακοπές, να γιορτάζουν τα γενέθλιά τους στην αυλή με φίλους και συγγενείς, να σβήνουν τούρτα, να γελάνε και να αγκαλιάζονται και δεν ξέρεις πώς να το διαχειριστείς. Είναι μία πραγματικότητα οδυνηρή για σένα και τα παιδιά σου, γιατί ήθελες να είχες κάτι καλύτερο να τους προσφέρεις. Ήθελες μεγαλώνοντας να έχουν αναμνήσεις από τη γιαγιά τους από τις Κυριακές στο σπίτι της, να έχουν κάποιον που θα τους άρεσε να περνούν το χρόνο τους μαζί του όταν εσύ με τον άντρα σου θα πηγαίνατε μία βόλτα ή μία εκδρομή.

Σίγουρα όπως και εγώ, έτσι και εσύ πιθανότατα να ήλπιζες για πάρα πολύ καιρό και να ευχόσουν να αλλάξουν τα πράγματα. Στο τέλος ηττήθηκες και απομακρύνθηκες. Άφησες τον εαυτό σου να χειραγωγηθεί, να κλάψει, να πονέσει, να ουρλιάξει. Συγχώρεσες ξανά και ξανά, αλλά τίποτα δεν άλλαξε.

Όσο και να της μιλούσες, δεν σε άκουσε ποτέ. Ποτέ δεν σου έδωσε σημασία, ποτέ δεν σε αποδέχτηκε, ποτέ δεν σου ζήτησε να τη συγχωρέσεις και ας το έκανες από μόνη σου. Σίγουρα σε αποκαλούσε εγωίστρια, μελοδραματική ή υπερβολική. «Κανείς δεν είναι τέλειος», «πολύ υπερβολική δεν είσαι;», «σιγά, πώς κάνεις έτσι;» σου έλεγε συνέχεια θέλοντας να δικαιολογηθεί. Αυτή η απόρριψη, αυτή η απαξίωση, πονάει τόσο πολύ. Είναι μία πληγή που δεν θεραπεύεται ποτέ, μέχρι να πεις τελικά «αρκετά», «όχι», «τελείωσα μαζί σου», «αντίο».

Όλα αυτά τα είπα πριν από περίπου τέσσερα χρόνια και από τότε εγώ και η μητέρα μου δεν έχουμε καμία επαφή.

Είναι πολύπλοκο όχι μόνο για μένα, αλλά και για τα αδέρφια μου και την ευρύτερη οικογένειά μας. Η απόφασή μου επηρέασε σίγουρα και εκείνους και το μισώ αυτό, αλλά είναι αδύνατο να γλιτώσουμε από τοξικές, οικογενειακές σχέσεις χωρίς παράπλευρες απώλειες, εκτός αν τα αδέρφια σου βιώνουν τα ίδια συναισθήματα με σένα.

Αγαπώ τα αδέρφια μου πάρα πολύ και τηλεφωνιόμαστε συνέχεια. Η μητέρα μου έχει πάψει πια να έχει προτεραιότητα. Προτεραιότητα έχουν άλλοι άνθρωποι, που αγαπώ περισσότερο.

Προκειμένου να γίνω η μαμά που πάντα ήθελα για τα παιδιά μου έπρεπε να αποχαιρετήσω τη δική μου μητέρα. Έπρεπε να αποχαιρετήσω τη χειραγώγηση και την κακοποίησή της.

Οι ενέργειές της ήταν πάντα τολμηρές, άλλοτε επιθετικές, άλλοτε ήρεμες σε σημείο που με έκαναν να αναρωτιέμαι αν ήμουν όντως υπερβολική ή μελοδραματική.

Η επιρροή της εξακολουθεί να είναι έντονη και σε αυτήν οφείλεται το άγχος μου. Προσπαθώ να γεμίσω το μυαλό μου με διάφορες σκέψεις και όχι με αναμνήσεις γιατί κάθε αναδρομή μου φέρνει δάκρυα στα μάτια και μία ομίχλη στην ψυχή για πολλές μέρες.

Δεν είμαι μόνη. Ξέρω ότι δεν είμαι μόνη. Αυτή είναι η επίδραση που έχουν οι τοξικοί γονείς στα παιδιά τους. Είναι άσχημο. Είναι βάναυσο και επίπονο και κανείς δεν το αξίζει. Είναι κόντρα στις πολιτισμικές και κοινωνικές προσδοκίες σχετικά με τη μητρότητα. Για κάποιους ίσως να είναι δύσκολο να το καταλάβουν. Συχνά σοκάρονται όταν δεν καλώ τη μητέρα μου σε γιορτές και γενέθλια, σε γυμναστικές επιδείξεις ή τελετές απονομής βραβείων. Τους κάνει εντύπωση που δεν τηλεφωνιόμαστε καθόλη τη διάρκεια της εβδομάδας για να κουτσομπολέψουμε ή για να της παραπονεθώ για τα παιδιά που δεν κοιμήθηκαν το προηγούμενο βράδυ, που δεν την έχω φίλη στο Facebook, που δεν ξέρω ούτε τη νέα της διεύθυνση, ούτε που εργάζεται, ούτε ποια είναι η αγαπημένη της τηλεοπτική εκπομπή, αλλά αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα. Δεν έχω το είδος εκείνο της μητέρας, με την οποία μπορώ να μοιραστώ τα παραπάνω πράγματα. Έπρεπε να αφήσω αυτή τη δυσλειτουργική, τοξική σχέση για να μπορέσω να εξελιχθώ και να γίνω πιο χαρούμενη και πιο σίγουρη για τον εαυτό μου, για να μπορώ να είμαι η μαμά που θέλω να είμαι για τα παιδιά μου και όταν μεγαλώσουν να έχουν να θυμούνται τα καλύτερα από μένα και να μου φέρνουν τα εγγονάκια μου να τα βλέπω.

Πηγή: scarymommy.com