Είπα στον πατέρα μου ότι είμαι gay και δεν με νοιάζει αν δεν μου ξαναμιλήσει. Έτσι κι αλλιώς πάντα πίσω με κρατούσε…

Η πρώτη δυνατή σχέση ενός αγοριού είναι με τον πατέρα του. Το αγόρι ξεκινά να αναπτύσσει την αντίληψη του φύλου του κατανοώντας τον εαυτό του σε σχέση με τον πατέρα του.

Γεννήθηκα σε μια οικογένεια που τα θηλυκά υπερτερούσαν σε σχέση με τα αρσενικά. Οι ενήλικες της οικογένειας  πάντα προσπαθούσαν να βγάλουν τον «άντρα» από μέσα μου. Ο πατέρας μου ειδικά φοβόταν ότι με τόσα κορίτσια στην οικογένεια θα αρχίσω και εγώ μια δυο να θηλυπρεπίζω, γι’ αυτό με έβαζε να κάνω παρέα μόνο με τους άντρες της οικογένειας: Όταν έρχονταν οι θείοι, οι θείες και τα ξαδέρφια μου σπίτι, ο πατέρας μου δεν με άφηνε καν να παίξω με τα ξαδέρφια μου. Με έβαζε εκεί με το ζόρι να συμμετέχω στις αντρικές κουβέντες που έκανε με το θείο από φόβο μην «παρεκκλίνω» μεγαλώνοντας. Με έγραφε σε όποιο άθλημα του ερχόταν στο μυαλό κι ας μη μου άρεσε, κι ας μην ήθελα να πάω. Το μόνο που εγώ ήθελα ήταν ο πατέρας μου, ο κανονικός μου πατέρας.

Γενικά απουσίαζε από τη ζωή μου. Ποτέ δεν ήταν όσο «παρών» έπρεπε να είναι και όσο ήταν μόνο κακό έκανε. Ήξερε πώς να ασκεί επιρροή πάνω μου όχι με αυτά που έκανε και έλεγε, αλλά με αυτά που δεν έκανε και που δεν έλεγε. Ως παιδί και έφηβος, ήμουν πολύ συνεσταλμένος και συναισθηματικός. Πάντα έλεγα αυτά που αισθανόμουν και ένιωθα, κάτι που δεν άρεσε στον πατέρα μου. Το αντιλήφθηκα νωρίς γι’ αυτό και ασυνείδητα αποφάσισα να πάω με τα νερά του και να γίνω αυτό που εκείνος θέλει για να έχω την αποδοχή και την αγάπη του.

Τις νύχτες δεν κοιμόμουν. Έκλαιγα. Αναρωτιόμουν τί ήταν ακριβώς αυτό που δεν του άρεσε σε εμένα. Γιατί δεν με αγαπούσε, όπως αγαπούσε τα άλλα του παιδιά; Γιατί με έκανε να νιώθω ανεπιθύμητος; Μήπως έφταιγε το ότι είχε χωρίσει με τη μητέρα μου και είχε φτιάξει άλλη οικογένεια; Πίστευα ότι πραγματικά δεν με αγαπούσε και το χειρότερο ήταν ότι δεν μου μιλούσε. Δεν με έπιασε ποτέ να μου πει το λόγο. Έκανε το ένα λάθος μετά από το άλλο και με άφησε μόνο να αναρωτιέμαι και να προσπαθώ να βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα.

Όταν πήγα για πρώτη φορά σε ψυχολόγο και του είπα τί ακριβώς συνέβαινε, κατάλαβα ότι πιθανότατα δεν ήταν προσωπικό. Ο πατέρας μου, μου έδινε αυτά που μπορούσε και είχε να μου δώσει. Ίσως μεγάλωσε και ο ίδιος έτσι και μόνο έτσι ήξερε να φερθεί. Ήταν το τελευταίο από τα 10 παιδιά της οικογένειας, οπότε μπορώ να φανταστώ την αμέλεια και την αδιαφορία που υπέστη. Αυτό τώρα πια δεν μπορούσε να αλλάξει. Έπρεπε να ασχοληθώ με τη δική μου, οριακή σχέση μαζί του, η οποία μελλοντικά διαμόρφωσε τη σεξουαλική μου ταυτότητα.

Όταν ήμουν 3 ετών και η αδελφή μου 1, οι γονείς μας χώρισαν. Ένα χρόνο αργότερα ο πατέρας μου ξαναπαντρεύτηκε και έκανε ένα γιο με τη νέα του γυναίκα. Ήταν τυπικός στις υποχρεώσεις του απέναντι στα παιδιά του. Μας έπαιρνε κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο, αλλά μας «πάσαρε» στη γυναίκα του, που είχε και ένα νεογέννητο να φροντίσει για να αράξει στον καναπέ να δει μπάλα. Ακόμα και σήμερα, όταν βλέπω αγώνα στην τηλεόραση, εκείνον θυμάμαι.

Καθώς μεγάλωνα, δεν μπορούσα πλέον να κρατάω άλλο τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου για εκείνον κρυφά. Προσπάθησα πολλές φορές να του τα πω, αλλά δεν ήταν ιδιαίτερα δεκτικός. Άλλαζε θέμα ή μου έλεγε ότι δεν ήθελε να ακούσει. Ένιωθε σαν να τον στρίμωχνα ή τον κατηγορούσα για κάτι και κράταγε αμυντική στάση. Ως έφηβος ίσως να ήμουν κάπως άκομψος. Δεν είχα ακόμη τις απαραίτητες δεξιότητες, ούτε διπλωμάτης ήμουν για να εκφραστώ με έναν κάπως πιο ωραίο τρόπο. Δεν ήθελα να τον πληγώσω ή να τον στεναχωρήσω. Να τα βγάλω από μέσα μου ήθελα. Ήθελα για μια φορά στη ζωή του να παραδεχτεί ότι είχε άδικο και εγώ δίκιο που αισθανόμουν έτσι.

Όσες φορές κι αν προσπάθησα να του μιλήσω, αντιδρούσε. Τη μία ήμασταν στο αμάξι και με έβαλε να τον γυρίσω πίσω, την άλλη πήρε εμένα και την αδερφή μου και μας πήγε άρον άρον πίσω σπίτι μας, την άλλη ήμασταν έξω για φαγητό και δεν προλάβαμε καν να παραγγείλουμε. Θύμωσε και σηκώθηκε και έφυγε. Κάθε φορά που σταματούσε τη συζήτηση, τον απέφευγα για ένα διάστημα μέχρι τα πράγματα να ηρεμήσουν.

Δεν φοβήθηκα ποτέ μη με χτυπήσει. Δεν ήταν τέτοιος άνθρωπος. Ωστόσο κουράστηκα τις φωνές και τις συγκρούσεις. Δεν ήταν η καλύτερή μου να τσακωνόμαστε όλη την ώρα. Απέφευγα από κάποια στιγμή και μετά τέτοιες συζητήσεις μαζί του, όχι ότι λύθηκε το πρόβλημα. Είχα πολλές ερωτήσεις, που δεν ήταν διαθέσιμος να μου απαντήσει.

Στα 37 μου κατάλαβα ότι είχα πάρει πολλά περισσότερα από εκείνον απ’ όσα νόμιζα. Είχα επηρεαστεί από τη συμπεριφορά του πολύ και φερόμουν σε πολλά, όπως εκείνος. Με τη βοήθεια του ψυχολόγου μου και με τις εκπληκτικές συμβουλές που μου έδωσε κατάφερα για πρώτη φορά στη ζωή μου το ακατόρθωτο. Του μίλησα και με άκουσε.

“Το παρελθόν τελείωσε. Πρέπει να το αφήσεις πίσω σου. Δεν μπορούμε απλά να προχωρήσουμε;”, μου είπε.

“Μπαμπά, αυτό προσπαθώ να σου πω. Πρέπει να σου μιλήσω όχι μόνο για το παρελθόν, αλλά και για το παρόν”.

Ο πατέρας μου κούνησε το κεφάλι του με απογοήτευση: “Λυπάμαι, γιε μου”, είπε. “Δεν μπορώ να το κάνω”.

Έκανε να σηκωθεί να φύγει. “Κάτσε κάτω!”, του είπα επιτακτικά.

Με κοίταξε με δυσπιστία. “Τί είπες;”

Δεν άντεχα την απογοήτευση για άλλη μία φορά. Έπρεπε να μιλήσουμε και θα μιλάγαμε.

“Είπα να κάτσεις κάτω μπαμπά!”.

Είχα φτάσει 37 ετών και δεν μπορούσα να προχωρήσω στη ζωή μου, γιατί με κρατούσε πίσω εκείνος.

Τα είπα όλα. Τα έβγαλα από μέσα μου και δεν με διέκοψε λεπτό. Πολλές φορές καθώς του μιλούσα, σκέφτηκα ότι ακόμα κι αν δεν με άκουγε, έπρεπε να το κάνω αυτό για μένα. Έπρεπε να του δώσω πίσω ό, τι μου είχε κληροδοτήσει. Δεν ήθελα τίποτα από εκείνον. Ήλπιζα ότι με άκουγε και ότι με κάποιον τρόπο θα άνοιγε το στόμα και την καρδιά του και θα μου έλεγε ό, τι κι εκείνος σκεφτόταν.

Τότε για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι όλα αυτά που του έλεγα ήταν η αιτία που είχα τόσα παράπονα από τον σύντροφό μου. Το υποψιαζόμουν καιρό ότι αιτία είναι ο πατέρας μου και οι εκκρεμότητες που είχαμε αφήσει. Άκουσα τον εαυτό μου να λέει στον πατέρα μου πράγματα που για χρόνια έλεγα στον φίλο μου. Τελικά το πρόβλημα δεν το είχα με εκείνον. Ήταν ανάμεσα στον πατέρα μου και σε μένα. Ένιωσα ανακούφιση.

Μετά από μια ώρα απίστευτης λογοδιάρροιας, τελείωσα. Εκείνος δεν είπε σχεδόν τίποτα. Το ήξερα ότι ένιωσε άσχημα και δεν ήξερε τί να πει. Ούτε τον πρόσβαλα, ούτε τον έβρισα, ούτε τον ταπείνωσα, ούτε τον κατηγόρησα για κάτι. Έκανα ένα, ας το πούμε, ξεκαθάρισμα λογαριασμών μαζί του, του είπα ότι είμαι gay και θα παντρευτώ και άφησα σε εκείνον την επιλογή αν θα κρατήσουμε ή όχι επαφές. Προτίμησε το δεύτερο, αλλά πλέον δεν με νοιάζει.

Ωρίμασα μέσα σε μία ώρα. Από εκείνη την ημέρα έγινα άλλος άνθρωπος. Συνήλθα, ξεκίνησα απ΄ την αρχή.

Η κακή σχέση με τον πατέρα σου ούτε ομοφυλόφιλο σε κάνει, ούτε αλήτη ούτε τίποτα. Δεν σε κάνει η παρουσία ή η απουσία του περισσότερο ή λιγότερο αρρενωπό. Ωστόσο, μπορεί να επηρεάσει τις σχέσεις σου με τους άλλους. Ένα αγόρι ή ένας άντρας χρειάζεται τον πατέρα του στη ζωή του. Χωρίς την ευλογία του μπορεί να χαθεί.

Πηγή: goodmenproject.com