Είναι σωστό να πάει το παιδί στον τάφο του γονιού του;

Τέθηκε θέμα στο φόρουμ του Singleparent.gr και πολλοί χήροι μονογονείς, έσπευσαν να μοιραστούν την εμπειρία τους μαζί μας.

Όταν ο πατέρας της κόρης μου έφυγε σε τροχαίο, εκείνη ήταν 9 ετών. Πήγαμε στην κηδεία κανονικά στην εκκλησία, αλλά στο νεκροταφείο δεν ακολουθήσαμε. Της αγόρασα μια κούκλα και πήγαμε στην παιδική χαρά για λίγο. Μετά από μερικές μέρες όμως, πήγε με τη γιαγιά της. Τώρα πηγαίνει μια φορά το χρόνο. Δεν κλαίει απλά του λέει ένα τραγούδι. Δεν το βλέπει αρνητικά. Νομίζω όπως είπε και η Αγγελική. Το βλέπει σαν κάτι το φυσιολογικό. Ο φόβος ο δικός μας είναι που κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά στα παιδιά. Εκείνα θα το πάρουν με τον πιο απλό και σωστό τρόπο.

Μαγδαληνή

Ο άντρας μου πέθανε πριν από 3 χρόνια ακριβώς. Τα κοριτσάκια μας ήταν 2,5 και 3,5 ετών. Από την πρώτη στιγμή είπαμε για τον θάνατο του μπαμπά αλλά δεν τα έχω πάει ακόμα στον τάφο. Αν και έχουμε μιλήσει για τον τάφο δεν έχουμε πάει ποτέ. Εντάξει και εγώ δεν τους λέω» τώρα πάω να ανάψω τα καντηλάκια». Σίγουρα θα πάμε κάποια στιγμή αλλά είναι νωρίς ακόμα- για τα δικά μου τα παιδιά μιλάω πάντα!

Αν και να σας πω την αλήθεια έχω αραιώσει και εγώ πολύ τις επισκέψεις μου. Με ενοχλεί πολύ να πηγαίνω στο νεκροταφείο. Δεν μπορώ να τον σκέφτομαι κάτω από το μάρμαρο. Από την άλλη όταν δεν πηγαίνω αισθάνομαι καλύτερα. Ηρεμώ περισσότερο αν κοιτώ τις φωτογραφίες μας, παρά στο νεκροταφείο.

Χαρά

Όταν πέθανε ο άντρας μου η κόρη μου ήταν 2 χρ και 9 μηνών και η μπέμπα 9 ημερών και το μεγάλο μου άγχος  τις πρώτες ώρες ήταν «πώς θα το πω στο παιδί». Μίλησα με μια ψυχολόγο από τη «μέριμνα» και μου είπε ότι όταν εγώ νιώσω έτοιμη πρέπει να της πω με απλά λόγια (χωρίς εξωραϊσμούς) ότι συνέβη κάτι σπάνιο και πολύ άσχημο στο μπαμπά και πέθανε, δλδ σταμάτησε η καρδούλα του και δεν μπορεί πια να μιλήσει ή να περπατήσει. Το σώμα του το έχουμε βάλει σε ένα κουτί και το φυλάμε σε ένα μέρος που το λέμε νεκροταφείο. Η ψυχολόγος μου είπε να μην πω τον πήρε ο θεός κτλ και εγώ επέλεξα να της πω αυτό που πιστεύω, ότι δλδ ο μπαμπάς μας αγαπούσε πολύ και αυτή η αγάπη είναι πάντα μαζί μας και μας φροντίζει. Επίσης, τη ρώτησα αν ήθελε να πάει στον τάφο του μπαμπά και δέχτηκε, αν και δεν είχε πολυκαταλάβει τι είναι ο τάφος. Την πρώτη φορά που πήγε ήταν στα εννιάμερα και όταν είδε τη φωτογραφία του στο μνήμα χάρηκε ¨: ο μπαμπάς μου !, φώναζε, αλλά απογοητεύτηκε όταν κατάλαβε ότι δεν θα τον συναντήσει. Από τότε (έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος) έχουμε πάει λίγες φορές, γιατί εμένα δεν μου αρέσει να πηγαίνω στον τάφο, δεν νιώθω ότι ο άντρας μου είναι εκεί. Κάθε φορά που είναι να πάμε , όμως, πάντα τη ρωτάμε αν θέλει να έρθει μαζί, κι αν θέλει την παίρνουμε. Το υγιές είναι να αφήνεις το παιδί να συμμετέχει στο θρήνο όσο εκείνο επιθυμεί και με τον τρόπο που το εκφράζει.

Σοφία

Όταν , μετά από 12 ώρες από τον χαμο του άντρα μου, έπρεπε να ενημερώσω τα 7χρονα παιδιά μου για το γεγονός, μετά από συμβουλή παιδοψυχολόγου, τους είπα με απλά κατανοητά λόγια ότι ο η καρδιά του μπαμπά σταμάτησε, δεν μας ακούει , δεν μας βλέπει και δεν μπορεί να μας μιλήσει.Κι ότι θα τον βάλουμε σε ένα κουτί που ονομάζεται φέρετρο και θα τον πάμε στο νεκροταφείο για να τον βάλουμε κάτω από το χώμα και ότι θα του φτιάξουμε κι έναν τάφο. Τόσο απλά και σκληρά, τόσο πραγματικά και ρεαλιστικά….

Την ημέρα της κηδείας κι αφού τους είχα περιγράψει την διαδικασία επακριβώς, τους άφησα να επιλέξουν μόνοι τους το αν θα ήθελαν να είναι εκεί. Μου είπαν και οι δύο όχι και το σεβάστηκα. Έκτοτε, κάθε φορά που που έπρεπε να πάμε στα 9μερα, τρίμηνα, 6μηνα κτλ, πάντα τους ρωτούσα αν θέλουν να είναι εκεί, να πούμε μια προσευχή για τον μπαμπά.Άλλοτε ήθελαν να έρθουν κι άλλοτε όχι, άλλοτε ερχόταν μόνο ο ένας μου γιος κι άλλοτε ο άλλος.Μόνο στα σαράντα τους πήρα μαζί μου «υποχρεωτικά¨.Κάθε φορά που πηγαίναμε είχαμε ένα σκοπό…είτε να ανάψουμε το καντήλι, είτε να του πάμε ζωγραφιά και λουλούδια είτε να του πάμε χριστουγεννιάτικο δεντράκι για τα Χριστούγεννα. Οσες φορές πηγαίναμε οι τρεις μας ήταν πάντα καλύτερα.Οταν υπήρχαν συγγενείς και κλαίγανε, δεν θέλανε να έρθουν απαντώντας μου ότι «μαμά , εκεί όλοι κλαίνε» και γενικώς η συμπεριφορά τους ήταν αλλοπρόσαλλη (έτρεχαν πάνω κάτω, προφανώς δεν μπορούσαν να το διαχειριστούν) . Θεωρώ σημαντικό να έχουν την ελευθερία να επιλέξουν το αν και πότε θα πάνε και δεν θέλω να τους πίεσω ποτέ σε αυτό. Τελευταία κι εγώ δεν θέλω να πηγαίνω….δεν βρίσκω νόημα . Τον θυμάμαι και τον σκέφτομαι κι από το σπίτι μου.Εξάλλου κι όταν πάω στο νεκροταφείο συνήθως δεν κλαίω, ούτε του λέω κάτι περισσότερο εκεί, μπροστά στον τάφο…

Δανάη

Μπορείτε να συμμετάσχετε κι εσείς στη συζήτηση με μία επίσκεψη στο φόρουμ μας, εδώ