Είμαι η Νάσια. Όχι η κόρη της χήρας…

Με λένε Νάσια και είμαι 26 χρονών. Μου αρέσει πολύ η σελίδα σας διότι μιλάει στη καρδιά μου και μου θυμίζει την εποχή που έχασα τον πατέρα μου. Διάβασα την ιστορία της κοπέλας που έμεινε χήρα και έγραφε για τα ευτράπελα που ζεί και πήρα το θάρρος να σας γράψω για τον εξευτελισμό και τον διωγμό που έζησα εγώ και η οικογένειά μου.Να σημειωθεί ότι ζούσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε στην Αθήνα και πως όσα σας διηγηθώ συνέβησαν στην Αθήνα. Το τονίζω αυτό για να μην νομίζετε ότι μιλάμε για κάποιο χωριό με ανθρώπους που έχουν πεπαλαιωμένες αντιλήψεις. Διότι κάποια πράγματα τελικά είναι θέμα χαρακτήρα και όχι τόπου.

Έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο όταν ήμουν 11 και η αδερφή μου 6. Η μαμά μου ήταν άνεργη γιατί είχε επιλέξει να κάτσει στο σπίτι να μας μεγαλώσει και όταν έμεινε χήρα, αναγκάστηκε να κάνει 2 δουλειές για να μας μεγαλώσει. Μόλις έχασα τον πατέρα μου, έπεσε πάνω μας το σόι του, να μας δείξουν το σωστό το δρόμο. Να μην γίνουμε πόρνες και να κρατήσουμε το όνομά τους, «καθαρό». Έτσι δίναμε λόγο για τα πάντα.
Μη φοράς κοντομάνικο, είσαι κόρη χήρας.
Γιατί φαίνεται το πόδι σου; Είσαι κόρη χήρας.
Γιατί γελάς; Πρίν 6 μήνες πέθανε ο πατέρας σου. Δεν ξέρεις ότι είσαι κόρη χήρας;
Τι δουλειά έχεις εσύ με τον Κώστα/Γιάννη/Μήτσο; Δεν ξέρει ότι είσαι κόρη χήρας;       
Από τότε που πέθανε ο πατέρας μου τη μαμά μου δεν την έλεγαν Άννα την έλεγαν χήρα και εμένα δεν με έλεγαν Νάσια, αλλά κόρη χήρας, όπως και την αδερφή μου φυσικά. Σαν μια ιδιότητα που σε καθορίζει για πάντα.

Μια μέρα αποφάσισα να κάνω το top αμάρτημα που λέγεται «πάρτι γενεθλίων». Είχαν περάσει 3 χρόνια από το θάνατο του πατέρα μου και είπαμε να ανοίξουμε το σπίτι μας. Το πάρτι ξεκίνησε αλλά επειδή είχαμε δυνατά τη μουσική, έφεραν την Αστυνομία στις 9 το βράδυ ενώ δεν ήταν ώρα κοινής ησυχίας και μάλιστα βγήκε μια γυναίκα από το απέναντι μπαλκόνι και έσκουζε «Ακόμη δεν κρύωσε ο πατέρας τους, αυτές βάζουν μουσική και γλεντοκοπάνε με νεαρούς».  Ο κόσμος έφυγε, το πάρτι τελείωσε το ίδιο και η ζωή μου.

Μια φορά πήγαμε σε ένα μαγαζί με μια συμμαθήτρια και τη μαμά της να δούμε ρούχα και όταν διάλεξα ένα μπλε μπλουζάκι μου είπε η μαμά της «Καλέ δεν βλέπεις; Μπλε είναι. Το μαύρο είναι στο πάνω ράφι». Ήταν δεδομένο πως εγώ η κόρη της χήρας δεν θα ξαναφορούσα μπλε, άσπρα ή κίτρινα, δεν θα ξαναέκανα πάρτι, δεν θα ξαναμιλούσα σε αγόρια και θα έθαβα τη ζωή μου δίπλα στον πατέρα μου.  Γιατί αντί ο κόσμος να μας συμπονέσει ή να μας βοηθήσει σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, αντί να μας καταλάβει και να δείξει έστω τη στοιχειώδη διακριτικότητα, ήθελε να μας αλυσοδέσει για πάντα στο υπόγειο σαν το Κωσταλέξι. Πλέξιμο, λιβάνι και τρισάγιο! Έφυγα από το σπίτι πρίν αρχίσω το Λύκειο αλλά κυρίως πρίν τρελαθώ με αυτά που ζούσα…

Πήγα και έμεινα στην αδερφή της μαμάς μου. Άλλαξα περιοχή, γειτονιά και σπίτι διότι με τόση πίεση κινδύνευα να μην δώσω Πανελλήνιες ή να δώσω και να μην περάσω. Πήγαινα Α’ Λυκείου και ήταν ευκαιρία να κάνω μια νέα αρχή. Δυστυχώς η μητέρα μου και η αδερφή μου, που έμειναν πίσω τράβηξαν πολλά. Άκουσον άκουσον, οι συγγενείς του πατέρα μου, δεν πίστευαν ότι είχα αλλάξει σχολείο αλλά ότι είχα μείνει έγκυος και το κρύβαμε ή ότι είχα μπλέξει με ναρκωτικά και δεν τους το έλεγαν. Οι άνθρωποι δεν παίζονταν πια! Έμπαιναν στο σπίτι μας με το έτσι θέλω και τις έψελναν. Η μητέρα μου αναγκάστηκε να πάρει την αδερφή μου και να έρθουν και εκείνες να μείνουν στη θεία μου και λίγο καιρό μετά πήγαμε σε καινούριο σπίτι. Τη μέρα που πήγαμε με φορτηγό να μαζέψουμε τα πράγματά μας και να μετακομίσουμε και επίσημα, δεν θα τη ξεχάσω ποτέ. Ο αδερφός του πατέρα μου, άνοιγε τις κούτες και κοιτούσε ποιά πράγματα ήταν του πατέρα μου να τα πάρει γιατί εμείς ήμασταν ανήθικες και δεν αξίζαμε να έχουμε τίποτα από εκείνον και η αδερφή μου είχε φοβηθεί και έκλαιγε. Ευτυχώς που το σπίτι ήταν στο όνομα της μαμάς μου γιατί είμαι 1000% σίγουρη ότι θα μας έτρεχαν στα δικαστήρια για πάντα.

Αλλάξαμε διεύθυνση και τηλέφωνο και δεν τους ξαναπήραμε ούτε μπορούσαν να μας βρούν. Η μητέρα μου έβαλε ενοικιαστήριο στο σπίτι για να μπορεί πληρώνει το ενοίκιο του νέου σπιτιού αλλά δεν έπαιρνε κανένας. Είχε περάσει ένας μήνας και δεν είχαμε ούτε ένα τηλέφωνο. Μια μέρα που πήγε η μητέρα μου να πάρει τους λογαριασμούς, βρήκε το ενοικιαστήριο σκισμένο. Το είχαν βγάλει από την εξώπορτα και ξέραμε καλά ποιοί. Η επόμενη κίνηση ήταν να πάει σε μεσιτικό γραφείο. Και έτσι αναγκαστήκαμε όχι μόνο να φύγουμε από το πατρικό μου και από όλες τις αναμνήσεις που είχαμε σε αυτό το σπίτι με τον πατέρα μου, αλλά να το πουλήσουμε και να μην έχουμε το δικαίωμα  να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας στο σπίτι που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε και εμείς. Το σπίτι πουλήθηκε γρήγορα και δεν μας ξαναείδαν, ούτε τους ξαναείδαμε.  Και έγινα πάλι η Νάσια και όχι η κόρη της χήρας…

Και κάτι άλλο που θέλω να πω και που είναι λίγο άσχετο αλλά κατά τη γνώμη μου πολύ σχετικό: Πρόσφατα μάθαμε όλοι για τον ξαφνικό χαμό της Αλεξίας Αλεξιάδου και όλοι γνωρίζουμε πόσο τραγικό είναι να χάνει μια μάνα το παιδί της. Δυστυχώς όμως κάποια σχόλια που έπεσαν στην αντίληψή μου, μου ξύπνησαν πολύ άσχημες μνήμες. Αντί να σεβαστούν ένα τέτοιο γεγονός, κάποιοι έγραφαν τα χειρότερα επειδή η Κα Βέφα πήγε βαμμένη στη κηδεία του παιδιού της.  Γιατί μπορεί να μην ήθελε να φανεί καταβεβλημένη. Γιατί μπορεί έτσι να το έχουν στην οικογένειά τους. Γιατί έτσι γούσταρε. Ποιος είμαι εγώ και ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσουμε τον πόνο μιας μάνας για το παιδί της, για μια σκιά και ένα κραγιόν; Για μια μαύρη μπλούζα που ήθελε να μου φορέσει η μάνα της συμμαθήτριάς μου επειδή όποιος πονάει «μαυρίζει»; Ακόμη δεν έχετε καταλάβει πως ο λόγος που έχουμε πιάσει ΠΑΤΟ σαν λαός, είναι η κακία, η κριτική και οι ηλίθιες προκαταλήψεις που μας εγκλωβίζουν σαν ανθρώπους; Όση κρίση και να περάσουμε τελικά, μυαλό δεν θα βάλουμε ποτέ. Και καλά να πάθουμε!

Νάσια

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!