Είμαι χωρισμένη μαμά και ντρέπομαι που δεν έχω την επιμέλεια των παιδιών μου

Είμαι μία μόνη μαμά που δυστυχώς δεν έχει την επιμέλεια των παιδιών της και γι’ αυτό το λόγο νιώθω ελαττωματική. Αυτή τη γνώμη έχω για τον εαυτό μου. Αυτό πιστεύουν οι γύρω μου. Οι περισσότεροι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να κρίνουν χωρίς να νιώθουν τύψεις ή να σκέφτονται πριν μιλήσουν. Αν δούμε μία μαμά να μην έχει την επιμέλεια των παιδιών της κάνουμε υποθέσεις, λέμε ο, τι μας κατέβει στο κεφάλι και βγάζουμε όποια συμπεράσματα θέλουμε.

Υπάρχει μία εσφαλμένη αντίληψη, ότι οι μητέρες είναι εκείνες που μετά από ένα διαζύγιο πρέπει να έχουν την επιμέλεια των παιδιών τους εκτός αν είναι ιερόδουλες, κακοποιούν ή παραμελούν τα παιδιά τους ή αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγω κάποιου εθισμού. Άλλοι υποθέτουν ότι το δικαστήριο απομάκρυνε το παιδί από κοντά τους για να το προστατεύσει. Πιστεύουν ότι δεν τους αξίζει να έχουν την επιμέλεια αφού το συμφέρον των παιδιών σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις είναι να είναι με τον πατέρα και όχι με τη μητέρα. Όλα όσα είπα ισχύουν για κάποιες μητέρες αλλά όχι για μένα. Στην περίπτωσή μου ο πρώην μου με εκμεταλλεύτηκε και χρησιμοποίησε το δικαστικό σύστημα εναντίον μου.

Κατά την πρώτη μας ακρόαση μου δόθηκε προσωρινά η επιμέλεια αλλά ο πρώην σύζυγός μου δεν επρόκειτο να το αφήσει έτσι. Άσκησε έφεση και με ψευδή στοιχεία που κατέθεσε ο δικηγόρος του όλα ανατράπηκαν και μου δόθηκαν μόνο τέσσερις επισκέψεις υπό επιτήρηση το μήνα.

Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα εξακολουθούσα να παλεύω να ανακτήσω την επιμέλεια των παιδιών μου αλλά ο δικηγόρος του ζητούσε συνεχώς και έπαιρνε αναβολές με αποτέλεσμα η δίκη να αργεί να γίνει. Τρεις φορές αναβλήθηκε. Ο πρώην άντρας μου ήξερε ότι όσο περισσότερο είναι τα παιδιά με το μπαμπά τους τόσο πιο γρήγορα θα με ξεχάσουν και δεν θα θέλουν μετά να τον αποχωριστούν. Ειδικά ο γιος μου που είχε κάποια προβλήματα και πήγαινε σε ψυχολόγο και λογοθεραπευτή ήθελε σταθερότητα και με τον μπαμπά του κακά τα ψέματα ήταν σε ένα πρόγραμμα. Ποιος θα έπαιρνε την ευθύνη να αλλάξει περιβάλλον σε ένα τέτοιο παιδί; Τα παιδιά μαζί με τον πρώην άντρα μου, τα μεγάλωνε και ο παππούς τους, ο οποίος μετακόμισε σπίτι τους για να βοηθήσει το γιο του στην ανατροφή των παιδιών.

Ήταν λες και είχαν στραφεί όλοι εναντίον μου. Ήταν σαν μία κλίκα, μία ομάδα που είχε βάλει σκοπό της ζωής της να με απομακρύνει από τις ζωές των παιδιών μου. Δεν με ήθελαν στα πόδια τους. Δεν ήθελαν να έχω καμία σχέση με τα παιδιά μου. Ήθελαν να είναι μόνο εκείνοι και τα παιδιά, κανείς άλλος. Λες και τα έκαναν μόνοι τους…

Ήμουν σε βαθιά κατάθλιψη. Μου έλειπαν τόσο πολύ και ένιωθα αδύναμη και ανίσχυρη, σαν να μου είχαν κόψει τα πόδια και δεν μπορούσα να περπατήσω. Πήγα σε κάθε επίσκεψη με έναν 20χρονο επιτηρητή με γυμνασιακή εκπαίδευση που είχε αναλάβει να επιβλέπει αν τα παιδιά μου ήταν ασφαλή με εμένα, τη μάνα τους. Πήγαινα με τα παιδιά στην παιδική χαρά και ο επιτηρητής ήταν πάντα και παντού δίπλα μας. Ένιωθα τα βλέμματα των ξένων. Πώς μας κοιτούσαν έτσι; Πόσο άσχημα φαινόταν που είχαμε μαζί κάποιον να μας επιβλέπει ακόμα και όταν παίζαμε λες και ήταν σωματοφύλακας; Στο τέλος κάθε επίσκεψης τα παιδιά φώναζαν «Μαμά, μαμά, θέλουμε τη μαμά». Τα έπαιρνα αγκαλιά, τους έλεγα πόσο πολύ τα αγαπώ και ότι θα τα ξαναδώ σύντομα και μόλις έμπαινα στο αυτοκίνητο έκλαιγα με λυγμούς.

Το νομικό σύστημα απέτυχε να προστατεύσει τα παιδιά μου. Τα είχαν κάνει μπαλάκι και κανείς δεν ενδιαφερόταν για το καλό τους. Τα παιδιά μου που μεγάλωσαν μέσα μου, ήπιαν γάλα από το στήθος μου και ξόδεψα κάθε στιγμή της ζωής μου για να είναι καλά και ευτυχισμένα είχαν γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν η ευημερία τους ή η δική μου. Προσπαθούσα να κοιμηθώ τα βράδια αλλά δεν μπορούσα. Μέτραγα τις ώρες για να βρεθώ και πάλι κοντά τους. 

Έχασα πολύ χρόνο από τις ζωές των παιδιών μου. Άφησα να με νικήσουν, να με ποδοπατήσουν τη στιγμή που το μόνο που ήθελα ήταν τα παιδιά μου. Το κυνήγησα όσο δεν πάει και η δίκη αυτή που έπρεπε να είχε γίνει εδώ και καιρό επιτέλους έγινε. Όταν εκείνο το πρωινό της δίκης, μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία για συνεπιμέλεια δεν μπορούσα να μη συμφωνήσω. Διαπραγματεύτηκα εξοντωτικά. Δεν υπήρχε περίπτωση να παραιτηθώ από τα δικαιώματά μου. Για δύο ολόκληρα χρόνια έβλεπα τα παιδιά μου σαν επισκέπτρια και τώρα έπρεπε να χορτάσω με τα ψίχουλα που μου έδιναν. Σίγουρα θα μπορούσα να αντέξω έναν ακόμα χρόνο εποπτείας και αποκλεισμού αλλά δεν άντεχα. Ίσως και να κέρδιζα αλλά το τίμημα ήταν πολύ υψηλό. 

Πλέον έχω μάθει να ζω με την αρνητική κριτική. Όταν οι άνθρωποι γύρω μου με ρωτούν πού είναι τα παιδιά και τους λέω με το μπαμπά τους μπορώ να δω την καχυποψία στα πρόσωπά τους. Αν είχα εγώ την επιμέλεια και όχι εκείνος θα τον κοιτούσαν με τον ίδιο τρόπο; Φυσικά και όχι. Οι μητέρες υποτίθεται ότι είναι τέλειες και ανιδιοτελείς, εργάζονται, κάνουν όλες τις δουλειές του σπιτιού και μεγαλώνουν εκείνες κατά κύριο λόγο τα παιδιά τους. Όταν ένας μπαμπάς είναι συνεπής στη διατροφή και εμφανίζεται κάθε σαββατοκύριακο για να δει τα παιδιά του τον επικροτούμε και λέμε «Τι σπουδαίος μπαμπάς» κανείς όμως δεν ρωτάει τι έκανε και έχασε την επιμέλεια. Απολύτως κανένας. Αν όμως μία μαμά χάσει την επιμέλεια κατευθείαν μπαίνει η ταμπέλα: Άχρηστη, ανίκανη, ελαττωματική.

Είναι σαφές ότι ο κόσμος δεν αντιμετωπίζει αρνητικά ένα μπαμπά που δεν έχει την επιμέλεια, μία μαμά όμως που την έχασε τη στήνει στον τοίχο και την αντιμετωπίζει σαν να άξιζε αυτό που έπαθε.

Ο πρώην μου δεν είναι παρά ένας ψυχρός εκτελεστής, ένας «μπαμπάς» που εκμεταλλεύτηκε τα παιδιά του για να νικήσει εμένα. Αντί να ντρέπεται εκείνος, ντρέπομαι εγώ. Ακόμα αισθάνομαι άσχημα όταν πρέπει να εξηγήσω τι συνέβη αλλά το υπομένω και προχωρώ. Τα παιδιά μου με θέλουν δυνατή. Έτσι πρέπει να είμαι.

Άννα