Είμαι χωρισμένη και δεν βάζω άντρα μέσα στο παιδί μου αλλά έχω 3 εραστές. Ενοχλώ κανέναν;

Είμαι χωρισμένη εδώ και δέκα χρόνια με μια κορη 12 ετών που μπαίνει στην εφηβεία.

Από μικρή που ήταν δεν έβαζα τις σχέσεις μου στο σπίτι μας και το παιδί μου γενικά δεν είχε γνωρίσει τις σχέσεις μου, πλην μιας εξαίρεσης με έναν άνθρωπο που ήταν ο μεγάλος μου έρωτας και πηγαίναμε σοβαρά…στο μυαλό μου.

Γιατί στο δικό του μυαλό ήταν άλλες 100 γυναίκες οπότε όχι μόνο δεν ήταν για σπίτι, ούτε για σπίτι με παιδί δεν ήταν. Δεν τον κατηγορώ απλά ήταν σε άλλη φάση, άλλος χαρακτήρας, άλλα θέλω.

Το παιδί μου όταν έληξε η σχέση αυτή ήταν 8 ετών. Με έβλεπε να μαραζώνω, πέρασα ένα φριχτό καλοκαίρι, σηκωνόμουν να κάνω δουλειές με ηρεμιστικά.

Το παιδί μου με έβλεπε να καταρρέω και δεν μπορούσε ούτε έπρεπε φυσικά να κάνει τίποτα.

Το ξεπέρασα με ψυχολογική υποστήριξη και πάλι όχι 100%. Κάτι μέσα μου πονάει ακόμα γι αυτόν.

Από τότε εδώ και 4 χρόνια δεν έχω κάνει καμία σχέση γιατί δεν έχω εμπιστοσύνη στους αντρες ούτε σαν συντρόφους ούτε για να σταθούν στο παιδί μου σαν πρότυπο.

Ειδικά τώρα που η μικρή μπαίνει εφηβεία τρέμω στην ιδέα να τη δει κάποιος άλλος άντρας ερωτικά και δεν το ρισκάρω.

Όμως αυτό δεν μου απαγορεύει να έχω έντονη ερωτική ζωή. Γιατί δεν είμαι μόνο μάνα είμαι και γυναίκα και δεν σκοπεύω να μονάσω.

Την περίοδο αυτή έχω 3 εραστές. Η συμφωνία μας είναι μόνο σεξ.

Έρχονται σπίτι όταν λείπει η κόρη μου, όταν την παίρνει ο πατέρας της ή πηγαίνει στην αδερφή μου να παίξει με τις ανιψιές μου.

Απολαμβάνω τον έρωτα, έχω  ανανεωθεί αλλά αν με ρωτήσεις η ψυχή μου είναι άδεια.

Δεν έχω όμως άλλη επιλογή και δεν σκοπεύω να μαραζώσω, μην σας πω ότι το χαίρομαι πολύ!

Οι φίλες μου με κατακρίνουν ότι δίνω δικαιώματα και αναρωτιέμαι:

Να βάλω άντρα στο σπίτι μου με το παιδί μου είναι κατακριτέο. Να έχω πολλούς εραστές πάλι είναι κατακριτέο.

Τί πρέπει να κάνω για να μην με κράζουν; Να κάνω μια σχέση για τα μάτια για να λέω ότι είμαι σοβαρή και συμμαζεμένη, να παριστάνουμε τους ευτυχισμένους στο φεισμπουκ και από πίσω να πηγαίνει το κέρατο σύννεφο;

Πώς ακριβώς την εννοείτε τη σοβαρή μάνα;

Στο παιδί μου στα γονεϊκά μου καθήκοντα είμαι υπερ-τυπική.

Είμαι όμως και γυναίκα και έχω το δικαίωμα, εφόσον αυτό δεν έχει επιπτώσεις στην οικογένειά μου, να γεμίζω το κρεβάτι μου με όσους και με όποιους θέλω.

Ενοχλώ κανέναν;

Απενοχοποιηθείτε επιτέλους!

Φρόσω