Δεν θέλω περισσότερα παιδιά. Περισσότερο ελεύθερο χρόνο θέλω!

«Θεέ μου, είναι αγόρι! Αγάπη μου, είναι αγόρι!» ούρλιαξα στον άντρα μου, που καθόταν απέναντί μου. Είχα σηκώσει τα χέρια ψηλά με ένα χαμόγελο θριάμβου, κρατώντας ακόμη τις πρώτες φωτογραφίες του υπερήχου του τρίτου μας παιδιού, που μου είχε δώσει ο γιατρός σε έναν άσπρο φάκελο. Το χαμόγελο στο πρόσωπο του συζύγου μου, η περηφάνια του και ο ενθουσιασμός του, που έκανε τα μάτια του να δακρύσουν, ήταν το μόνο που θυμάμαι.

«Αγοράκι, εεε; Μάλιστα. Αγοράκι», σκέφτηκα λίγο μετά, καθώς καθόμουν ήσυχα στον καναπέ χαϊδεύοντας την κοιλιά μου, που όλο και φούσκωνε. Ο ενθουσιασμός και των δυο μας ήταν εμφανής. Μετά από δύο κοριτσάκια σε διάστημα 3 ετών, μπαίναμε ξαφνικά σε άγνωστα μονοπάτια. Το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει υπερωρίες και να τρέχει. Έπρεπε να δώσω τα μωρουδιακά των κοριτσιών, να αγοράσω καινούργια και να βάζω το δωμάτιο από την αρχή.

Λίγους μήνες αργότερα, με μια ντουλάπα γεμάτη ρουχαλάκια για το νεογέννητο και ένα δωμάτιο γεμάτο βρεφικά είδη (κούνια, πάρκο, αλλαξιέρα, πορτ μπεμπέ, μπιμπερό, καρότσι και πόσα άλλα), φέραμε σπίτι ένα τέλειο, μικρό ανθρωπάκι και βαθιά μέσα μου ήξερα, ότι αυτό ήταν το τελευταίο μωρό, που θα έφερνα ποτέ στο σπίτι από το μαιευτήριο. Οι πόνοι, που ένιωσα στη δουλειά πριν από μερικές μέρες, ήταν οι τελευταίες συσπάσεις που έκανε η μήτρα μου, καθώς προετοιμαζόταν να φέρει μια ζωή στον κόσμο. Ένιωθα ένα κενό μετά από 9 μήνες με γεμάτη κοιλίτσα, ένιωθα, όμως και απέραντη χαρά, που άκουσα το γιο μου να κλαίει δυνατά στην πρώτη του αναπνοή.

Αυτό, που τελικά συνειδητοποίησα είναι, ότι δεν θέλω άλλα παιδιά, αλλά περισσότερο ποιοτικό χρόνο με αυτά, που ήδη έχω. Δεν θέλω να γίνω μάνα πάλι, φτάνει. Θέλω να γυρίσω πίσω στη στιγμή, που για πρώτη φορά έγινα μαμά και κράτησα το πανέμορφο κοριτσάκι μου αγκαλιά για πρώτη φορά. Δεν αντέχω να αντιμετωπίσω ένα ακόμη μωρό, που ξυπνάει κλαίγοντας στη μέση της νύχτας.

Θέλω να γυρίσω στα παλιά, όταν η δεύτερή μου κόρη ξυπνούσε τη νύχτα με κολικούς και εγώ την κρατούσα σφιχτά αγκαλιά και τη νανούριζα μέχρι να της φύγει ο πόνος. Δεν θέλω ένα τέταρτο παιδί, που θα με κάνει να νιώθω εξουθενωμένη και κουρασμένη να ικετεύω για λίγα λεπτά ύπνου. Δεν θέλω να ακούσω κι άλλο παιδί να λέει τα πρώτα του λόγια, αλλά θα έδινα τα πάντα, για να περάσω άλλη μια μέρα με τη δίχρονη κόρη μου να ονοματίζει με την πιο γλυκιά φωνή του κόσμου τα πάντα γύρω της. Δεν θέλω να θηλάσω άλλο μωρό. Θέλω να θυμάμαι την τελευταία φορά, που θήλασα το παιδί μου, που το κρατούσα αγκαλιά, που ανέπνεα τη γλυκιά του μυρωδιά και απολάμβανα κάθε δευτερόλεπτο του ταξιδιού μου μαζί του.

Κράτησα πολλά μωρά στα χέρια μου – ανιψιές, ανιψιούς, παιδιά φίλων – τίποτα, όμως, δεν συγκρίνεται με την αγκαλιά του δικού σου παιδιού. Δεν θέλω να ξεχάσω, πώς είναι να μυρίζεις τη μωρουδίλα στο λαιμάκι τους ή να χαϊδεύεις τα μαλακά τους μαγουλάκια. Βλέποντας άλλα μωρά, πάντα θα θυμάμαι τον ενθουσιασμό και τη χαρά, που κάποτε αισθανόμουν, όταν έκανα το ίδιο. Παρακολουθώντας ένα παιδάκι να παίζει στο πάρκο, θα μου θυμίζει πάντα την πρώτη φορά που πήγα τα παιδιά μου στο πάρκο, πώς έτρεχαν, πώς γελούσαν, πώς το χαίρονταν.

Τα παιδιά έχουν τη δύναμη να σε θεραπεύσουν ό, τι κι αν έχεις, να δώσουν σκοπό στη ζωή σου, να σε αναγκάσουν να ωριμάσεις, να σε μεταμορφώσουν σε μια καλύτερη έκδοση του εαυτού σου και σου φέρνουν την ευτυχία, που όμοιά της δεν έχεις ξανανιώσει. Αλλά ξέρω. Βαθιά μέσα μου ξέρω. Κάθε κύτταρό μου ξέρει, ότι ένα ακόμη μωρό θα μου στερήσει το μόνο πράγμα, που χρειάζομαι και αν το χάσω, δεν θα μπορέσω ποτέ να ξαναβρώ — περισσότερο ελεύθερο χρόνο.

Πηγή: sheknows.com