Γεννάω το δεύτερο παιδί μου και σκέφτομαι να ζητήσω από το προσωπικό του μαιευτηρίου να μην επιτρέψει επισκέπτες. Πειράζει;

“Κοίτα μια κοιλιά, που έχει πετάξει. Ούτε τρίδυμα να έκανε”, είπε η πεθερά μου με ένα πνιχτό γέλιο.

«Κοίτα μια ρόμπα, που φοράει. Πού πήγε και τη βρήκε», είπε η νύφη μου.

«Νομίζω ότι δεν αλλάζεις σωστά την πάνα του μωρού. Κάνε πιο πέρα να σου δείξω», είπε η μάνα μου και με έσπρωξε πιο πέρα.

“Πάλι κοιμάται;”, “Πώς είναι η ουλή;”.

Μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού, αυτές ήταν οι δηλώσεις των μελών της οικογένειας στο μαιευτήριο. Ξέρω ότι έτσι είθισται (να πλακώνουν όλοι στα μαιευτήρια και να κάνουν το χαμό) και δεν υπήρχε καμία κακία στις ερωτήσεις και τα λεγόμενά των περισσοτέρων, αλλά είχα θυσιάσει την προσωπική μου επιθυμία να μην έρθουν επισκέπτες ούτε στο μαιευτήριο, ούτε τις πρώτες μέρες σπίτι.

Εντελώς απρόθυμα, χαμογελούσα και προσπαθούσα να μείνω ξύπνια, αλλά ήμουν εξαντλημένη. Έπαιρνα ισχυρά παυσίπονα, για τον πόνο της καισαρικής συν τον πανικό και το φόβο μου, που δεν είχα ακόμα ξεπεράσει. Ο γιατρός χρειάστηκε να πάρει το μωρό 2 εβδομάδες νωρίτερα οπότε, όπως καταλαβαίνεις, το χαμόγελο ήταν το τελευταίο πράγμα, που με απασχολούσε. Ήθελα να φάω, να ξεκουραστώ και να κρατάω συνέχεια αγκαλιά το μωρό μου, το οποίο δεν κατάφερνα να δω, παρά 12 ώρες μετά τη γέννησή του.

Στη γέννα δεν με κράτησαν ξύπνια, αλλά μου έκαναν ολική αναισθησία. Στο χειρουργείο ήμουν εντελώς μόνη. Ο άντρας μου, στρατιωτικός στο επάγγελμα, βρισκόταν 1000 χιλιόμετρα μακριά λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και έψαχνε να βρει πτήση, όχι ότι προλάβαινε.

Χαίρομαι, που το γεγονός ότι γέννησα δεν προκάλεσε χαμό στα σόγια. Δεν τους ενημέρωσα ότι πάω να γεννήσω. Μόνο τον άντρα μου ήθελα εκεί και κανέναν άλλο. Ακόμα και όταν πήγα τρέχοντας στο μαιευτήριο και ο γιατρός με ενημέρωσε ότι έπρεπε άμεσα να μπω στο χειρουργείο, χάρηκα, που δεν ήταν εκεί οι οικογένειες. Δεν ήθελα δράματα.

Όταν ξύπνησα, ήταν ήδη όλοι εκεί, «μαλώνοντάς» με, που δεν τους ενημέρωσα και συνάμα κλαμένοι από τη χαρά τους. Εγώ από τη μεριά μου, έπρεπε να προσποιηθώ ότι η παρουσία τους μου ήταν ευχάριστη και χαμογελούσα μες στον πόνο μου, για να μην προσβληθούν.

Συγνώμη που δεν δείχνω και πολύ in, αλλά έφυγα βιαστικά απ’ το σπίτι μόνη μου, όταν παρατήρησα ότι αιμορραγούσα. Δεν είχα το χρόνο, ούτε τη διάθεση να διαλέξω το πιο μοδάτο νυχτικό ή την καλή μου τη ρόμπα. Ό, τι βρήκα μπροστά μου πήρα. Πεθερούλα, πολύ λυπάμαι, αν δεν σου αρέσει η κοιλιά μου, αλλά μόλις γέννησα, είμαι ακόμα πρησμένη και είχα ένα δύσκολο χειρουργείο. Την επόμενη φορά θα φροντίσω να είμαι μοντελάκι. Μαμά, συγνώμη, που δεν ξέρω να αλλάζω την πάνα, αλλά αυτό αφορά εμένα και δεν ζήτησα βοήθεια από κανέναν. Ακόμα προσπαθώ να μάθω. Είμαι νέα μαμά ξέρεις.

Ναι, κοιμάμαι ξανά, γιατί τα φάρμακα είναι δυνατά και μου προκαλούν υπνηλία. Όχι, δεν θα σας δείξω την ουλή μου. Ούτε σε εμένα αρέσει η εικόνα μου, αλλά τουλάχιστον μην ασχολείστε ούτε με τα ρούχα μου, ούτε με εμένα την ίδια. Βρείτε κάτι άλλο, για να ασχοληθείτε.

Δεν ήξερα ότι υπάρχει τόσο μεγάλη αιμορραγία, ακόμα και μετά τη γέννα. Αυτό και άλλα πολλά νέα πράγματα, που συνέβαιναν στο σώμα μου, με έκαναν να αισθάνομαι εξαιρετικά άβολα. Βρισκόμουν όλη μέρα στο κρεβάτι, δεν φορούσα σουτιέν και η εικόνα μου και η ψυχολογία μου ήταν περίεργες.

Αντί να μου δοθεί η ευκαιρία να δημιουργήσω έναν ιδιαίτερο δεσμό με το νεογέννητο παιδί μου, έπρεπε να το μοιραστώ με όλη την οικογένεια, τις νοσηλεύτριες και τους γιατρούς, που έρχονταν τακτικά να μας εξετάσουν. Δεν είναι ότι δεν ένιωθα ευγνωμοσύνη που ο γιος μου ήταν τόσο αγαπητός (ή ότι δεν εκτιμούσα τις αγκαλιές, τα φιλιά ή το σπιτικό φαγητό, που μου έφερναν), είναι ότι ήθελα να ανακτήσω το χρόνο, που είχα χάσει με το νεογέννητο μωρό μου. Ήθελα να γνωριστούμε, να το χορτάσω, να χωνέψω ότι γεννήθηκε και ότι το κρατάω στα χέρια μου.

Όταν τελικά έφτασε η πτήση του συζύγου μου, ήθελα να το χαρούμε μόνοι μας, οι δυο μας. Αυτό ήταν δυνατό μόνο στις ώρες, που απαγορευόταν το επισκεπτήριο και οι νοσοκόμες είχαν ολοκληρώσει τις επισκέψεις τους στα δωμάτια. Δυστυχώς, όμως, αυτές ήταν και οι μόνες ώρες, που μπορούσαμε να κοιμηθούμε.

Και για να σας φέρω κάπως γρήγορα και απότομα στο παρόν, περιμένουμε το δεύτερο παιδί μας.

Η γέννα πλησιάζει και ο σύζυγός μου και εγώ κάνουμε συχνά την ίδια συζήτηση: Τί θα κάνουμε με τους επισκέπτες στη γέννα του δεύτερου μωρού; Προσωπικά, δεν θέλω επισκέπτες. Προσπάθησα να είμαι καλή και ευγενική την τελευταία φορά, επιτρέποντας σε όλους να είναι στο δωμάτιό μου ό, τι ώρα θέλουν και να λένε επίσης ό, τι θέλουν. Δεν ένιωσα άνετα με όλο αυτό και δεν θέλω να επαναληφθεί.

Ο σύζυγός μου, η οικογένειά του οποίου ζει κοντά, προσπαθεί να πολεμήσει την απόφασή μου αυτή, επειδή πιστεύει ότι οι γονείς του θα προσβληθούν, αν δεν δεχτώ να έρθουν μετά τη γέννα στο μαιευτήριο. Καταλαβαίνω ότι δεν θέλει να τους φέρει σε δύσκολη θέση, αλλά η επιμονή του φέρνει εμένα σε δύσκολη θέση. Τί πρέπει δηλαδή να κάνω; Να φτιάξω μια VIP λίστα προσκεκλημένων, που μόνο αυτοί  επιτρέπεται να με επισκεφτούν και όλοι άλλοι πρέπει να μείνουν μακριά, για να μη με τσιτώσουν;

Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι τα συναισθήματά μου έχουν μεγαλύτερη σημασία. Δεν μπορούμε να τους ευχαριστήσουμε όλους. Δεν θα στερηθώ τη χαρά της γέννας μου για τα οικογενειακά τους δράματα. Δεν γίνεται ακόμα και εκείνη τη στιγμή να με αφορά η ευτυχία των άλλων.

Εφόσον δεν θέλω να δω κανέναν μετά τη γέννα, οι άνθρωποι του οικογενειακού μου περιβάλλοντος θα πρέπει να το αντιμετωπίσουν και να το δεχτούν. Έχω δικαίωμα στην προστασία της ιδιωτικής μου ζωής ακόμα και αν δεν θηλάζω (μόνο τότε μπορούσα να πω σε όλους να περάσουν έξω και να με αφήσουν να θηλάσω με την ησυχία μου) και το δικαίωμα να επιλέξω την άνεση μου αντί για την άνεση κάποιου άλλου. Οι μητέρες σπάνια γίνονται εγωίστριες, αλλά αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή να θέσουμε κάποια όρια προς δικό μας όφελος και ευχαρίστηση.

Σκεφτόμαστε να ζητήσουμε από το προσωπικό του μαιευτηρίου να μην επιτρέψει επισκέπτες. Εάν κάποιος το βλέπει ως πρόβλημα, θα πρέπει να το ξεπεράσει, επειδή δεν μπορεί να υπαγορεύσει σε μία λεχώνα τί θα κάνει μετά τη γέννα του παιδιού της. Ούτε ευγενικό είναι, ούτε αρμόζει. Αν δεν μπορούν να το κατανοήσουν, πρόβλημά τους.

Νοσηλευτές και νοσηλεύτριες, κλείστε την πόρτα παρακαλώ. Οι επισκέπτες αποκλείονται.

Πηγή: scarymommy.com