Χήρα μαμά έχασε τον άντρα της από Κορονοϊό και εξηγεί πόσο πιο δύσκολη είναι η πανδημία για τους μονογονείς

Μία μητέρα τεσσάρων παιδιών που έχασε το σύζυγό της λόγω του Κορονοϊού θέλει να στείλει ένα μήνυμα προς όλους τους μονογονείς, που ταλαιπωρούνται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον λόγω της πανδημίας.

Ο σύζυγός της πέθανε μόλις 10 εβδομάδες μετά τη γέννηση της κόρης τους. Σήμερα η σύζυγός του απευθύνεται σε όλες τις χήρες και τους μονογονείς που αντιμετωπίζουν τόσες πρωτοφανείς προκλήσεις κατά τη διάρκεια της πανδημίας και δηλώνει πόσο άβολα νιώθει όταν βγαίνει για ψώνια έχοντας μαζί της τα παιδάκια της, τα τρία εκ των οποίων είναι κάτω των τεσσάρων ετών. 

«Ώρες-ώρες όταν βγαίνω έξω με τα παιδιά θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Κυκλοφορώ με τέσσερα παιδιά, άρα με 2 διπλά καροτσάκια. Προσπάθησα να επικοινωνήσω με διάφορες υπηρεσίες που φέρνουν τα ψώνια στο σπίτι, αλλά όλοι ήταν κλεισμένοι για τουλάχιστον δύο εβδομάδες. Υπάρχουν πράγματα που εγώ τα χρειάζομαι τώρα, όπως πάνες για τα παιδιά, γάλατα και τρόφιμα. Αν δεν βγω έξω να τα ψωνίσω εγώ, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να έρθουν σπίτι.

Ξέρω πόσο σοβαρός είναι ο Κορονοϊός και όσο και να μη θέλω να παίρνω τα παιδιά μου μαζί μου αναγκαστικά το κάνω. Την περασμένη εβδομάδα πήγαμε στο σούπερ μάρκετ και ο ευγενέστατος κύριος που μοίραζε τις κάρτες εισόδου μας είπε ότι δεν μπορούμε να μπούμε τόσα πολλά άτομα μαζί. Κανονικά επιτρέπεται ένας γονιός με ένα παιδί.

Του εξήγησα την κατάστασή μου, ότι ο σύζυγός μου πέθανε πρόσφατα και ότι το μεγαλύτερο παιδί μου είναι πολύ μικρό για να φροντίσει τα τρία μικρότερα. Μίλησα με τον υπεύθυνο του καταστήματος και μας άφησαν να μπούμε, αλλά το σκηνικό αυτό ήταν κλωτσιά στο στομάχι. Ένιωθα άσχημα αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς και έπρεπε αυτό όλοι να το καταλάβουν. Ποιος θέλει τέτοιες στιγμές να κυκλοφορεί έξω με τέσσερα μικρά παιδιά;».

Οι γονείς της πάντα τη βοηθούσαν με τα παιδιά αλλά τώρα που έχουν περάσει τα 70 φοβούνται και εκείνοι και με το δίκιο τους. 

Το μόνο που θέλει είναι να ζητήσει από τους ανθρώπους να λάβουν υπόψιν κάποιες εξαιρετικές περιστάσεις όπως είναι η δική της προτού κρίνουν.

«Πρέπει οι άνθρωποι εκεί έξω να καταλάβουν ότι υπάρχουν πολλοί μόνοι γονείς που δεν έχουν κανέναν να φροντίσει τα παιδιά τους».

Όσον αφορά στην απώλεια του συζύγου της, εκείνη και τα παιδιά της προσπαθούν να το ξεπεράσουν, αλλά είναι πολύ δύσκολο αφού το γεγονός είναι πολύ πρόσφατο.

«Μακάρι να είχα κοντά μου τους γονείς μου, αλλά δυστυχώς λόγω της κατάστασης δεν μπορώ. Ο θάνατος του άντρα μου σε συνδυασμό με την πανδημία και την καραντίνα με κάνει να νιώθω μόνη αφού έχω απομονωθεί στο σπίτι με τέσσερα παιδιά. Κάθε μέρα είναι όλο και πιο δύσκολη. Δυσκολεύομαι ακόμα και να σηκωθώ από το κρεβάτι. Υπάρχουν πολλά σκαμπανεβάσματα και πολλές καλές και κακές μέρες».

Ο σύζυγός της ήταν ένας εξαιρετικός άνθρωπος, εξαιρετικός σύζυγος και ακόμα πιο εξαιρετικός πατέρας.

«Γνωριστήκαμε όταν μετακόμισε στην πολυκατοικία που έμενα στο σπίτι του θείου του. Ήταν ένα πολύ όμορφο και πρόσχαρο αγόρι, αστείος και ξεκαρδιστικός. Ζήσαμε πολύ όμορφα χρόνια μαζί και υποφέρω γιατί μου λείπει. Το πρωί εκείνο που πέθανε είχα ένα πολύ κακό προαίσθημα. Ήταν Κυριακή και είχα σηκωθεί νωρίτερα από το κανονικό. Βιαζόμουν να πάρω πρωινό για να τρέξω στο νοσοκομείο να τον δω. Σε κάποια στιγμή ενώ έτρωγα για έναν ανεξήγητο λόγο άρχισα να κλαίω και δεν μπορούσα να σταματήσω. Όταν έφτασα στο νοσοκομείο είχε ήδη πεθάνει».

Από τη μία στιγμή στην άλλη έγινε μονογονέας και τώρα για πρώτη φορά βιώνει από πρώτο χέρι τις δυσκολίες εκείνες που βιώνουν όλοι οι μονογονείς του κόσμου. Υπάρχουν φορές που οι δυσκολίες αυτές υψώνονται σαν βουνό μπροστά της και νιώθει τέτοια απόγνωση που κάποιες φορές σκέφτηκε να βάλει τέλος στη ζωή της, αλλά αμέσως μόλις σκέφτηκε τα παιδιά της έδιωξε αυτή την άσχημη σκέψη αμέσως από το μυαλό της.

«Αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που έχει σκοτεινές σκέψεις ή σκέφτεται να βλάψει τον εαυτό του, σκεφτείτε εμένα, σκεφτείτε τα παιδιά σας και ζητήστε βοήθεια. Επιλογές υπάρχουν πάντα. Όπως η ζωή σας άλλαξε γρήγορα προς το χειρότερο, έτσι γρήγορα θα αλλάξει και προς το καλύτερο.

Κάθε μέρα που ξυπνάω δεν ξέρω αν ονειρευόμουν ή αν όντως έζησα όσα έζησα. Είναι σαν να είδα εφιάλτη που στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι ήταν πραγματικός. Είναι τόσο οδυνηρό όλο αυτό, που νιώθεις και σωματικό πόνο».

Η οικογένεια σκόπευε να μετακομίσει σε νέο σπίτι, αλλά ο Κορονοϊός τους πρόλαβε.

«Σε ένα μήνα θα μετακομίζαμε. Αντί να γεμίζω κούτες, έπρεπε να διαλέξω φέρετρο κρατώντας από το χέρι το δίχρονο γιο μου. Αντί να σκέφτομαι ποια μεταφορική θα επιλέξω ή ποια έπιπλα θα πετάξω και ποια θα κρατήσω, ασχολιόμουν με λουλούδια, κηδειόχαρτα και διαδικαστικά.

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προχωρήσουμε και να ζήσουμε τη ζωή μας στη μνήμη του. Θέλω να ξέρει πόσο πολύ τον αγαπούσαμε. Ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος και όποιος τον γνώριζε τον αγαπούσε από το πρώτο λεπτό. Ήταν ένας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος».

Πηγή: breakingnews.ie