Από τότε που πέθανε η γυναίκα μου, ο μικρός μας γιος αγκαλιάζει τους πάντες και θέλει να κοιμάται στα κρεβάτια όλων μας

Είμαι πατέρας πέντε παιδιών και πρόσφατα έχασα τη γυναίκα μου εντελώς ξαφνικά. Από τότε δίνω τον καλύτερό μου εαυτό για τα παιδιά μου και προσπαθώ να καταπνίξω τον πόνο και τη δυστυχία μου για να μην καταλάβουν τίποτα.

Επειδή το σπίτι μας είναι τεράστιο ζήτησα από την αδελφή της γυναίκας μου και την οικογένειά της με τους οποίους ήμασταν πάντα πάρα πολύ κοντά να έρθουν να μείνουν μαζί μας. Και εκείνη και ο σύζυγός της είναι άνεργοι και έχουν τρία μεγαλύτερα παιδιά. Νιώθω πραγματικά ευλογημένος που δέχτηκαν γιατί έτσι και τα παιδιά μου θα έχουν μια μητρική φιγούρα, που είναι και αδερφή της μητέρας τους και οι άνθρωποι αυτοί δεν θα χρειάζεται να πληρώνουν ενοίκιο με τόσες οικονομικές δυσκολίες που έχουν. Ευτυχώς οι οικογένειές μας τα πάνε πολύ καλά και η συνύπαρξή μας είναι για όλους πολύ ευχάριστη.

Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι ο μικρότερος γιος μου, ο οποίος από τότε που πέθανε η μαμά του θέλει να μας αγκαλιάζει όλους και να κοιμάται μαζί μας. Παρά το γεγονός ότι έχει δικό του κρεβάτι, το δικό του δωμάτιο και πολλά αρκουδάκια να του κάνουν παρέα παίρνει το αγαπημένο του κουκλάκι κάθε βράδυ και γυρνάει όλα τα κρεβάτια, των αδελφών του, των ξαδέρφων του, της θείας, του θείου του και το δικό μου φυσικά. Δεν κάνει διακρίσεις. Τις προάλλες τον βρήκα να κοιμάται δίπλα από το «εργοστάσιο σοκολάτας», ένα παιχνίδι που του πήρα δώρο.

Αυτή η συμπεριφορά είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ανησυχώ; Όλοι λένε ότι είναι μία φάση που γρήγορα θα περάσει αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρος. Μήπως πρέπει να κάνω κάτι;

Κώστας