Αν σε χτυπάει και θες βοήθεια, πήγαινε σε ένα φαρμακείο, πες “Μάσκα 19” και ο/η φαρμακοποιός θα καταλάβει….

Δεν έχω κάποια δική μου εμπειρία να περιγράψω. Διαβάζω όμως τις αναρτήσεις σήμερα κι έχω συγκλονιστεί.
Λέμε απλά “ναι,δεν ξέρεις τι προβλήματα κρύβει το κάθε σπίτι” ή “οκ,καλό παιδί φαίνεται αλλά ποτέ δεν ξέρεις”.
Αλλά η πραγματικότητα πίσω απ’ αυτές τις φράσεις τρομάζει.

Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε ως κοινωνία, είναι να ανοίξουμε τα μάτια μας.
Να αφήσουμε λίγο τα κλισέ “έλα μωρέ, τα ήθελε ο κ@λος της. Για να σηκώσει χέρι αυτός, τόσο καλό παιδί, κάτι θα του έκανε, δεν μπορεί”. “Καλά…πώς κυκλοφορεί έτσι αυτή? Δεν είδε τον εαυτό της πριν βγει έξω? Τστστς…και μετά σου λένε φταίει ο βιαστής. Εμ όταν προκαλείς.. ”
Και όμως. Ναι. Πάντα φταίει ο βιαστής.

Όταν φοράω ένα ρούχο στο οποίο εγώ νιώθω όμορφη…όταν βγαίνω γιατί θέλω να περάσω όμορφα, να χορέψω,να γελάσω, να κάνω γνωριμίες…δε σημαίνει ότι θέλω να μου νοθεύσεις το ποτό και να με πάρεις αναίσθητη στις τουαλέτες. Δε σημαίνει ότι το Όχι μου σημαίνει Ναι.
Όταν γυρνάω από το σχολείο, από τη δουλειά, απ’το γυμναστήριο, όταν βγαίνω απ’ το σπίτι ή απ’το αμάξι, δε σημαίνει ότι έχεις το δικαίωμα να βάλεις χέρι πάνω μου και να πάρεις με τη βία αυτό που μόνο εγώ μπορώ να επιλέξω πού θα το δώσω,πώς και πότε.
Όταν θέλω να κάνω σχέση, να συζήσω,να κάνω οικογένεια…όταν προσπαθώ να φτάσω σε συμβιβασμούς και λύσεις για μια κοινή πορεία, δε σημαίνει ότι θέλω να χάσω τη φωνή μου, τη ζωή μου, την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά μου.

Σε όλες τις κοπέλες εκεί έξω που έχουν περάσει ή περνάνε δύσκολα: δεν είναι δικό σας το λάθος.

Πολλά τα “θα έπρεπε να” που μπορούν να ειπωθούν από όλους όσοι είναι έξω απ’το χορό. Μόνο εσείς ξέρετε τις συνθήκες και γιατι μείνατε και υπομείνατε,γιατί δεν καταγγείλατε.
Χαίρομαι για όλες όσες ξέφυγαν. Κι ελπίζω για όλες όσες ακόμα το παλεύουν.

Η κακοποίηση είναι τεράστιο κεφάλαιο. Εκτός από το αιφνίδιο και το απροσδόκητο κι απρόβλεπτο του βιασμού, στις σχέσεις κακοποίησης συνήθως έρχεται πρώτα η ψυχολογική βία.
Απομόνωση από το οικείο περιβάλλον. Κτητικότητα, ζήλια, χειραγώγηση. Μετατόπιση των ευθυνών…

Εσύ φταις που ζηλεύω…ρούχα είναι αυτά? Γίνεται να έχεις άντρες φίλους? Με τις φίλες σου ήσουν μέχρι τέτοια ώρα?

Σε φέρνω στο αμήν και λες μια κουβέντα παραπάνω…φεύγει το χαστούκι,αλλά εσύ φταις! Μου αντιμιλησες. Συγγνώμη,σ’αγαπώ, δε θα το ξανακάνω… Αυτή ήταν η τελευταία φορά… Κι εσύ γεμίζεις μελανιές για τις οποίες “φταίς”.

Πρώτο παιδί, δεύτερο…κούραση, ξενύχτια, κιλά που δεν έφυγαν…μα πού είναι? Πάλι υπερωρίες? Τι ώρα είναι αυτή…και γιατί μυρίζει γυναικείο το άρωμά του? Εσύ φταις! Πού δεν έχεις όρεξη πιά όπως παλιά, το σώμα σου δεν είναι όπως πριν, δεν είναι όλα τέλεια όπως στην αρχή…
Και μένεις. Γιατί μένεις? Γιατί δεν έχεις πλέον φίλους. Σ’εχει απομακρύνει απ’ολους και απ’όλα. Γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι ότι δε θα τα καταφέρεις. Η φωνή του που σου λέει με κάθε τρόπο το ποσό άχρηστη είσαι, σου τρυπάει το μυαλό. Και πού να πας με τα παιδιά? Πώς θα τα βγάλεις πέρα?

Φοβάσαι και για τα παιδιά…γιατί σου είπε ότι δε θα τα ξαναδείς, αν περάσεις το κατώφλι. Κι αν πάθουν κάτι τα παιδιά σου εσύ θα φταις.
Κι όμως δε φταις εσύ!

Ο άνθρωπος που σ’αγαπάει πραγματικά δε χαίρεται με το να σε έχει κτήμα του και να σε φυλακίζει. Χαίρεται με το να σε βλέπει να δημιουργείς, να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα, να είσαι ο εαυτός σου και να περνάς όμορφα την κάθε στιγμή.

Αυτός που σ’αγαπάει, σε θαυμάζει όταν ετοιμάζεσαι για έξω και σε λατρεύει άβαφτη και ταλαιπωρημένη. Αγαπάει τον άνθρωπο που γνώρισε και τον άνθρωπο που έφτιαξε η κοινή πορεία μαζί του. Στα κιλά και τις ατέλειές σου βλέπει τα παιδιά σας και στις ρυτίδες σου τα χρόνια που περάσατε μαζί.
Όλες αξίζουμε την αγάπη.

Και η αγάπη δεν έχει καμία μορφή βίας.

Μιλήστε. Όσο μπορείτε πιο γρήγορα. Δεν είναι ανάγκη στην οικογένεια. Πολλές φορές δεν είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι να ανοιχτούμε ούτε κατάλληλες οι σχέσεις μας μαζί τους. Ακόμα και η αστυνομία αποδεικνύεται τις περισσότερες φορές ανεπαρκής. Μιλήστε σε φίλους. Σε γραμμές στήριξης.
Δύναμή τους είναι η απομόνωση. Δύναμή σας είναι η εξωστρέφεια.
Τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα κατά τη διάρκεια της καραντίνας.

Για όσες δε γνωρίζουν, τρέχει το *Μάσκα 19*. Μπορείτε να πάτε στο οποιοδήποτε φαρμακείο και να τη ζητήσετε… Ο φαρμακοποιός θα καταλάβει και θα σας δώσει την ευκαιρία να μιλήσετε εμπιστευτικά. Δε χρειάζεται να κάνετε πράγματα για τα οποία δεν είστε έτοιμες. Αλλά να ξέρετε πού μπορείτε να απευθυνθείτε.

Για όσες ζουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα consultation rooms όλων των φαρμακείων λειτουργούν ως safe space σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. Είναι χώρος όπου μπορείτε να ζητήσετε προστασία, χωρίς να δώσετε εξηγήσεις. Και εάν θέλετε να υπάρξουν περεταιρω βήματα, μπορείτε να το ζητήσετε.
Επίσης, σε μπαρ και club μπορείτε να ζητήσετε την Angel. Αν νιώθετε ότι κινδυνεύετε,πάτε στο μπαρ “για ένα ποτό” και ζητήστε την Angel. Το προσωπικό θα κάνει τα απαραίτητα για την ασφάλειά σας, με κάθε διακριτικότητα.
Και κάτι ακόμα: η βία μας αφορά όλους. Δεν αφορά μόνο αυτόν ή αυτήν που την υπόκειται. Αν δείτε κάτι, αν ακούσετε κάτι…πριν πείτε ότι δεν είναι δική σας δουλειά…πριν φοβηθήτε ότι “κι αν καταλάβουν ότι εγώ πήρα την αστυνομία τι θα πάθω…άσε δε θέλω να μπλέξω” σκεφτείτε το φόβο αυτής της γυναίκας που τώρα ουρλιάζει από το διπλανό διαμέρισμα ή το απέναντι σπίτι. Σκεφτείτε να ήταν η μάνα σας ή η αδελφή σας.

Οφείλουμε ως κοινωνία να αποκτήσουμε μεγαλύτερη ενσυναίσθηση και να τολμήσουμε να κάνουμε το βήμα που μπορεί να σώσει μια ζωή.
Καληνύχτα…

Ελίζα Μαλλιαράκη
Φαρμακοποιός

*Το παραπάνω δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στην ομάδα Thank you next στο fb και το αναρτούμε σήμερα με την έγγραφη άδειά της συντάκτριάς του.