Αγάπησα κάποιον που δεν αγαπούσε τα παιδιά μου. Νιώθω ενοχές γιατί φέρθηκα εγωϊστικά

Με τρομάζει η αγάπη που ένιωθα για πάρα πολύ καιρό. Ήμουν τυφλή και κατάφερε να με κάνει να νιώσω αδύναμη στο πιο σημαντικό μου κομμάτι, τη μητρότητα.

Οι τύψεις με κυριεύουν, γιατί η κοινωνία μας διδάσκει ότι σαν μητέρες πρέπει να βάζουμε τις ανάγκες μας τελευταίες. Τρομάζω όταν σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να τον έχω βάλει στη ζωή των παιδιών μου, γιατί εκείνα θα έβλεπαν πόσο ευτυχισμένη ήμουν μαζί του και θα τον ήθελαν κοντά μας, χωρίς να γνωρίζουν ότι δεν τα ήθελε πριν ακόμα τα συναντήσει.

Από το πρώτο ραντεβού ξέραμε και οι δύο ότι ήταν κάτι διαφορετικό, ταιριάξαμε αμέσως. Στο τρίτο ραντεβού μου είπε ότι δεν ήθελε να έχει καμία σχέση με τα παιδιά μου και πως δεν ήθελε να κάνει οικογένεια.

Εκείνη τη στιγμή δεν με ένοιαζε. Το τελευταίο που ήθελα ήταν κάτι σοβαρό καθώς μόλις είχα βγεί από μια σχέση 7 ετών, στην οποία έγινα μητέρα όταν ήμουν 20 χρονών. Ήταν όμως αρκετά αστείος και γλυκός και αυτό μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Ήθελα περισσότερα από εκείνον.

Ήταν η αρχή για ένα μεγάλο τέλος. Η ειλικρίνεια του ήταν αξιοθαύμαστη αλλά παράλληλα με πλήγωνε. Παρόλα αυτά έκανε περισσότερα βήματα για να με πλησιάσει από ότι εγώ. Μου είπε ότι δεν έπρεπε να περιμένω να αλλάξει γνώμη και μου έκανε εντύπωση ότι ήταν τόσο ειλικρινής, ενώ παράλληλα ένιωθε πράγματα για εμένα. Νιώθω ενοχές γιατί φέρθηκα εγωιστικά.

Ήταν 31, δεν είχε παντρευτεί ποτέ και έψαχνε για σύζυγο, η οποία δεν θα είχε παιδιά. Η οικογένεια του τον πίεζε για να κάνει δική του και εκείνος πίεζε τον εαυτό του να βιαστεί. Όταν βγήκε μαζί μου, πίστευε ότι θα μπορούσε κάλλιστα να συνεχίσει με κάποια άλλη, αλλά δυστυχώς κάναμε και οι δύο λάθος. Αντίθετα, τον άφησα να κρατάει το χέρι μου δημόσια χωρίς να νιώθω άβολα. Όταν με κοιτούσε ένιωθα για πρώτη φορά ότι υπήρχα στη ζωή κάποιου, χωρίς να είμαι η μητέρα του. Είχα εθιστεί στα συναισθήματα μου και δεν μπορούσα να δω καθαρά τι συνέβαινε.

Πριν τον γνωρίσω, ήμουν χαρούμενη που είχα χωρίσει και ζούσα μόνη μου. Το μόνο που ήθελα ήταν η ελευθερία μου. Δεν υπήρχε κανείς να δώσω λογαριασμό και είχα μόνο τις ανάγκες των παιδιών και τις δικές μου να σκεφτώ.

Μετά από 8 μήνες όμως η γνώμη μου άλλαξε. Δεν άκουσα ούτε την οικογένεια αλλά ούτε και τους φίλους μου, όταν μου είπαν να προσέξω μην πληγωθώ.

Την πρώτη φορά που προσπάθησα να τον χωρίσω ήταν όταν μου είπε ότι με αγαπά. Θα έπρεπε να το έχω τελειώσει αλλά δεν μπορούσα, το ίδιο και εκείνος. Ξεκίνησε να είναι τα πάντα για εμένα. Ήταν όλα όσα ήθελα και στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ένιωθα ένα πολύ τρομακτικό συναίσθημα: Την ελπίδα!

Ήλπιζα ότι θα άλλαζε γνώμη και πως δεν θα έβγαινα με κάποιον που δεν θα ήθελε τα παιδιά μου. Ήλπιζα ότι θα τα αποδεχτεί, ότι θα συνειδητοποιούσε πως δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα και πως θα έκανε πίσω. Ήθελα να τον ακούσω να λέει ότι θα ήθελε να είμαστε όλοι μαζί, το άξιζα.

Την πρώτη και μοναδική φορά που γνώρισε τα παιδιά μου ήταν στο εμπορικό κέντρο. Είπα στην 6χρονη κόρη μου ότι ένας φίλος μου μπορεί να περνούσε από εκεί που παίζαμε.

Ακόμα θυμάμαι πόσο νευρικός ήταν και πόσο άβολα ένιωθε. Έπρεπε να καταλάβω πως δεν είχε κανένα νόημα να προσπαθώ. Καθόταν δίπλα τους δεν τα κοιτούσε καν, του είπα να τα ρωτήσει κάτι, δεν έδωσε καμία σημασία. Στο τέλος μου είπε ότι ,” Έχω αρχίσει να φρικάρω. Ενώ συνήθως δεν μπορώ να κρατηθώ μακρυά σου, τώρα νιώθω ότι δεν θέλω να σε ακουμπήσω καν”. Ένιωσα γροθιά στο στομάχι, ειδικά εφόσον δεν ήμουν εγώ αυτή που πρότεινα να συναντηθούμε, εκείνος το ζήτησε.

Μείναμε μαζί για μερικούς μήνες ακόμα, γιατί όταν ήμασταν μόνοι μας περνούσαμε πάρα πολύ όμορφα. Δεν μιλούσαμε όμως για αυτό που και οι δύο γνωρίζαμε, δεν γινόταν να είμαστε μαζί γιατί δεν θέλαμε τον ίδιο τρόπο ζωής. Όταν χωρίσαμε δεν μπορούσα να αρνηθώ την αλήθεια, αγαπούσα έναν άντρα, ο οποίος δεν ήθελε τα παιδιά μου.

Όταν χωρίσαμε μου ζήτησε να μιλάμε, γιατί μακρυά μου ένιωθε δυστυχισμένος. Ήθελε να κόψει τη δυστυχία του στα δύο, όπως ακριβώς έκανε με την καρδιά μου. Ήθελε να μείνω στη ζωή του ενώ έψαχνε παράλληλα την αντικαταστάτρια μου. Μου είπε ότι δεν ήθελε να πληγωθώ περισσότερο και παρόλα αυτά με έπαιρνε καθημερινά για να είμαι εκεί για εκείνον. Κατάλαβα λοιπόν ότι αυτό δεν ήταν αληθινή αγάπη. Ήταν μια εγωιστική μονόπλευρη αγάπη.

Στο τέλος αυτό που με ενόχλησε ήταν η συμπεριφορά του απέναντι στα παιδιά μου. Τα αγαπούσα περισσότερο από οτιδήποτε στον κόσμο. Έκανα λάθος επιλογές, συνέχισα να τον βλέπω αντί να βάλω προτεραιότητα εκείνα.

Είμαι σίγουρη ότι θα βρεί αυτό που ψάχνει. Την γυναίκα που έχει φανταστεί, την κατάλληλη στιγμή και είμαι σίγουρη ότι θα είναι πάρα πολύ καλά μαζί. Ποτέ δεν θα τον αγαπήσει όμως όπως εγώ. Ξέρω πλέον τι πάει να πεί παθιασμένη αγάπη. Είναι όταν δύο άνθρωποι περνάνε τα όρια τους και δεν μπορούν να σκεφτούν με την λογική παρά μόνο με την καρδιά.

Επίσης ξέρω ότι το πάθος δεν είναι αρκετό. Το άτομο που θα διαλέξεις πρέπει να σκεφτεί τα πάντα που σε αφορούν και κυρίως τα παιδιά σου. Δεν θα επιτρέψω σε κανένα να αμφισβητήσει την αξία μου.

Αυτός που θα γνωρίσω θα πρέπει να καταλάβει ότι τα παιδιά μου είναι πλεονέκτημα και όχι πρόβλημα. 

Πηγή: http://www.yourtango.com/