Άφησα τα παιδιά μου στον πατέρα τους για δύο χρόνια…και έγινα καλύτερη μαμά!

Είμαι από εκείνες τις μαμάδες που επέλεξαν να μην εργαστούν και να αφοσιωθούν πλήρως στα παιδιά τους. Άφησα τη δουλειά μου πάνω που η καριέρα μου ήταν στα καλύτερά της και αφιέρωσα όλο μου το χρόνο στα παιδιά μου.

Το να βλέπω τους γιους μου να μεταμορφώνονται σε νεαρούς άντρες μπροστά στα μάτια μου ήταν μία αναντικατάστατη εμπειρία, μόνο που τη «θόλωνε» κάπως η γνώμη των φίλων μου ότι ήμουν υπερπροστατευτική και ότι δεν τους άφηνα από τα μάτια μου. Δεν τους έδινα σημασία. Τους θεωρούσα υπερβολικούς και μελοδραματικούς.

Τα αγόρια μου ήταν κοινωνικότατα, είχαν φίλους, έπαιζαν κανονικά με τα άλλα παιδάκια, πήγαιναν κάθε χρόνο κατασκήνωση και όλα ήταν μία χαρά. Δεν ήταν ότι τα είχα κλειδωμένα σπίτι και κρατούσα το κλειδί.

Όλα άλλαξαν όταν ο πατριός τους και εγώ αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι για τον εαυτό μας και να μετακομίσουμε στο εξωτερικό. Δώσαμε στα παιδιά την επιλογή να μείνουν με τον πατέρα τους ή να έρθουν με το νέο μου σύζυγο και εμένα. Επέλεξαν το πρώτο όχι γιατί ήθελαν να με ξεφορτωθούν, απλά επειδή δεν ήταν ακόμα έτοιμα να αποχωριστούν την πατρίδα και τους φίλους τους.

Στην τρυφερή ηλικία των 14 και 17 ετών τα αγόρια μου γνώριζαν καλά ότι το να φύγω από τη γενέτειρά μου ήταν κάτι που πάντα ήθελα να κάνω, ωστόσο δεν ήθελαν να αφήσουν τον πατέρα τους γι’ αυτό και θυσίασα το όνειρό μου όσο ήταν μικρά και περίμενα μέχρι να μεγαλώσουν ώστε να αποφασίσουν τα ίδια τι ήθελαν.

Καθίσαμε σαν οικογένεια ήρεμα και πολιτισμένα, το συζητήσαμε και αποφασίσαμε δημοκρατικά να φύγω εγώ με το σύζυγό μου και τα παιδιά να μείνουν με τον πατέρα τους.

Λίγες εβδομάδες μετά, καθώς τα αποχαιρετούσα και έφευγα, συνειδητοποίησα  τι πήγαινα να κάνω. Μόλις επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο, έβαλα τα κλάματα γιατί το να αφήσω τα παιδιά μου στον πατέρα τους ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έκανα ποτέ στη ζωή μου και το γεγονός ότι τα άφηνα σε ικανά χέρια δεν με παρηγορούσε.

Ο πρώτος χρόνος ήταν και ο πιο δύσκολος όχι μόνο για μένα, αλλά για όλους μας. Πολλές φορές σκέφτηκα να τα μαζέψω και να γυρίσω πίσω. Ο πόνος ήταν αφόρητος και παρά το γεγονός ότι εκεί που πήγαμε είχα δικούς μου ανθρώπους κοντά μου, ένιωθα ότι δεν είχα κανένα λόγο να σηκωθώ το πρωί. Για πολύ καιρό ήμουν μητέρα χωρίς καθημερινή επαφή με τα παιδιά μου και πραγματικά δεν ήμουν σίγουρη ποια ήμουν πλέον.

Κατά τη διάρκεια του δεύτερου χρόνου άρχισα να καταλαβαίνω τι εννοούσαν οι φίλοι μου όταν έλεγαν ότι ήμουν υπερπροστατευτική. Είχα συνηθίσει να κάνω τα πάντα για τα παιδιά μου και ένα χρόνο μετά που τα είδα σε διαφορετικό περιβάλλον μπόρεσα να δω ότι τα κρατούσα πολύ πιο «σφιχτά» απ’ ότι έπρεπε.

Η ζωή με τον πατέρα τους ήταν διαφορετική. Δεν ήταν από πίσω τους όλη την ώρα όπως εγώ, ούτε τα έτρεχε με το αμάξι όπου ήθελαν. Τα είχε πιο ελεύθερα, λιγότερο περιορισμένα. Τα άφηνε να χρησιμοποιούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, να μαγειρεύουν και να πλένουν μόνα τους τα ρούχα τους.

Έγιναν πιο ανεξάρτητα και απέκτησαν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Παρακολουθούσα έκπληκτη τον πρώην άντρα μου να ζει τη ζωή του με τον ίδιο τρόπο όπως πάντα παρά το γεγονός ότι τα παιδιά μας ήταν κάτω από την ίδια στέγη.

Τα αγόρια μου ήταν η ζωή μου, αλλά όσοι ήταν απ’ έξω και έκριναν τον τρόπο που τα μεγάλωνα, με βοήθησαν να δω κρίσιμα λάθη που έκανα. Τότε νόμιζα ότι τα έκανα όλα σωστά, αλλά στην πραγματικότητα προσπαθούσα να τα κάνω μαμόθρεφτα με την ελπίδα να έχουν ανάγκη μία ζωή τη μάνα τους.

Τα παιδιά μου ήταν πάντα ευγενικά, δεν έβριζαν, δεν αντιμιλούσαν, με βοηθούσαν στο σπίτι όταν τους το ζητούσα και είχαν περισσότερη κατανόηση απ’ ότι άλλα παιδιά στην ηλικία τους. Το μεγαλύτερο λάθος μου είναι ότι δεν τους έδωσα ποτέ την ευκαιρία να κάνουν τις δικές τους επιλογές.

Αυτή η ευκαιρία που μου παρουσιάστηκε να αξιολογήσω τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωνα τα παιδιά μου ήταν πολύτιμη. Ήμουν επιτέλους σε θέση να δω πόσο πολύ τα συναισθήματά μου (οι ενοχές της μητέρας) είχαν υπαγορεύσει έναν εντελώς λάθος τρόπο ανατροφής. Ο πατέρας τους από την άλλη μεριά δεν άφηνε τα συναισθήματά του να τον ορίζουν. Εάν έπρεπε να εργαστεί υπερωρίες και να κάτσει παραπάνω στη δουλειά, απλά το έκανε. Οι ενοχές είναι κάτι που ποτέ δεν ένιωσε και  δεν δίστασε να βάλει τον εαυτό του πάνω από τα παιδιά του.

Αυτό ήταν πάντα το μεγαλύτερο ελάττωμά μου ως μητέρα. Όλοι πίστευαν ότι ήμουν υπερπροστατευτική επειδή ήθελα να προστατέψω τα παιδιά μου όχι από το σωματικό πόνο, αλλά από το συναισθηματικό.

Αυτό που δεν κατάλαβα ήταν ότι η αποστολή μου ήταν μάταιη. Ανεξάρτητα από το πόσο προσπάθησα ήξερα ότι δεν μπορούσα να τα προστατεύω από τα πάντα. Κάποιο κορίτσι θα εμφανιστεί και θα ραγίσει την καρδιά τους. Προσπαθώντας να τα προστατεύσω από το συναισθηματικό πόνο τους έκανα κακό.

Δύο χρόνια έμεινα μακριά από τα παιδιά μου, που έμοιαζαν με αιωνιότητα. Ήμασταν καλά εκεί που είχαμε επιλέξει να πάμε αλλά πάντα κάτι μου έλειπε. Ήξερα ότι η ζωή χωρίς τα παιδιά μου δεν ήταν κάτι που μπορούσα να αντέξω. Δύο χρόνια μετά αποφασίσαμε ότι αν τα παιδιά δεν ήθελαν να έρθουν σε μας, τότε θα έπρεπε να επιστρέψουμε εμείς σε εκείνα. Όταν επιτέλους επέστρεψα ήμουν μία νέα και βελτιωμένη έκδοση του πρώην εαυτού μου, έναν εαυτό που δεν διέπεται πλέον από ενοχές και αρνητικά συναισθήματα, έτσι η ανατροφή των παιδιών μου έγινε ξαφνικά πολύ πιο απλή και οι γιοι μου είναι καλύτερα από ποτέ.

Πηγή: yourtango.com