Αν έχεις ένα “κλειστό” παιδάκι που προσαρμόζεται δύσκολα στις αλλαγές, αυτό το βιβλίο θα το αγαπήσεις

Του Γιώργου του άρεσε τόσο πολύ το βιβλίο που έκατσε και έγραψε γι’ αυτό, την έκθεση που ακολουθεί!
(τα ορθογραφικά παραβλέψτε τα :p )

Ήμουν 5,5 χρονών όταν πήγα πρώτη δημοτικού. Μέχρι την τρίτη τάξη, αντί να παίζω με τα άλλα παιδιά, καθόμουν μόνη μου στα διαλείμματα, έκλαιγα και ζητούσα τη μάνα μου. Στο δε νηπιαγωγείο, με το καλημέρα έκανα εμετό. 8 μήνες εμετό, βάλτα κάτω, θα έπρεπε να είμαι μοντέλο τώρα.

Σαν εμένα είναι πολλά παιδιά, ένα από αυτά και ο γιος μου. Η προσαρμογή δεν είναι το καλύτερό του. Αρκεί να σου πω ότι επειδή στη μέση της χρονιάς άλλαξε αίθουσα η τάξη του, ο μικρός έκανε σαν να πήγαινε πρώτη μέρα στο σχολείο και περάσαμε ξανά φάση προσαρμογής με άγχος, ενούρηση και κλάμματα. Για το διαζύγιο άστο καλύτερα. Παίζει και να μην το συνήθισε 100%, ποτέ….

Ένα τέτοιο παιδί είναι και ο Σταύρος, ο ήρωας του Με μια κουβέρτα…στο διάστημα  της Χριστίνας Κωνσταντουδάκη από τις εκδόσεις Διόπτρα. Η ιστορία του βιβλίου μιλάει ακριβώς γι’ αυτό. Την μετάβαση που πρέπει να κάνουν τα πιο μικρά παιδάκια στο σχολείο, πόσο ανακουφιστικό είναι το αντικείμενο μετάβασης (π.χ. ένα αγαπημένο παιχνίδι από το σπίτι που το παιδί το παίρνει μαζί του για να νιώθει οικεία, ότι δηλαδή έχει συντροφιά κάτι από το οικείο του περιβάλλον) αλλά και πόσο υποστηρικτικοί πρέπει να είναι οι γύρω του, όπως η δασκάλα αλλά και οι φίλοι που κάνουν και το πιο κλειστό παιδί να αποκτά σούπερ δυνάμεις.

Έτσι και ο μικρός Σταύρος που πηγαίνει στο σχολείο μαζί με την αγαπημένη του κουβέρτα επειδή τον ανακουφίζει και δεν σκέφτεται πόσο του λείπει το σπίτι του. Η κουβέρτα όμως, στο παιχνίδι και στην επαφή με τα άλλα παιδιά, γίνεται και άμυνα και απομακρύνει τον Σταύρο από τα άλλα παιδιά. Ένα τυχαίο γεγονός παίρνει μακριά το αντικείμενο μετάβασης του ήρωά μας που μεταμορφώνεται σε…πραγματικό ήρωα με τη βοήθεια των παιδιών. Συμπρωταγωνίστρια της ιστορίας, η μικρή Αλεξάνδρα, που βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο και συμβολίζει τη διαφορετικότητα και την αποδοχή.

Το βιβλίο ήρθε σπίτι την ώρα που ήταν και ο Γιώργος μαζί μου (τον είχα άρρωστο οπότε δεν τον έστειλα σχολείο) οπότε ήταν ευκαιρία να μιλήσουμε για τότε που έτρεμε να περάσει ακόμα και το προαύλιο του δημοτικού. Του ζήτησα να διαβάσει το βιβλίο και να μου γράψει ή να μου ζωγραφίσει κάτι που θα τον ανακουφίσει. Έκανε και τα δύο με χαρά. Του έκανε δε, τόση εντύπωση η Αλεξάνδρα στο αναπηρικό αμαξίδιο, που τη ζωγράφισε πάνω πάνω στο χαρτί!

Μου άρεσαν πολύ τα μηνύματα που περνάει το Με μια κουβέρτα…στο διάστημα , αξίες που συναντάμε στην ενήλικη ζωή. Όπως το ότι αυτό που μας βοηθάει στην αλλαγή, μπορεί ταυτόχρονα να μην μας αφήνει να προχωρήσουμε. Ότι οι φίλοι παίζουν τεράστιο ρόλο στο πόσο εύκολα και γρήγορα βγαίνει ένας άνθρωπος, ανεξαρτήτου ηλικίας, από το καβούκι του. Ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι επίσης τεράστια σημαντικός και πως και η πιο δύσκολη μετάβαση, μπορεί να γίνει η πιο όμορφη διαδρομή.

Το Με μια κουβέρτα…στο διάστημα είναι ιδανικό για παιδάκια 3+ ετών και όχι μόνο για την προσαρμογή στο σχολείο αλλά και για την προσαρμογή σε κάθε αλλαγή. Θεωρώ δηλαδή πως είναι ιδανικό και για ένα παιδάκι που βιώνει μια διαφορετικού τύπου μετάβαση (π.χ. αλλαγή σπιτιού ή αλλαγή φιλικού κύκλου λόγω διαζυγίου ή χηρείας).

Μακάρι να υπήρχε αυτό το βιβλίο τότε που σχεδόν αρρώσταινα κάθε φορά που περνούσα την πόρτα του νηπιαγωγείου, κάθε φορά που έκλαιγα στα διαλείμματα του δημοτικού. Αν για κάτι χαίρομαι είναι για την εξέλιξη της παιδείας, για τις τόσες μεθόδους και τα τόσο προοδευτικά βιβλία που υπάρχουν σήμερα για να “ανοίγουν” και τις πιο κλειστές παιδικές ψυχές.

Αν έχεις κι εσύ ένα “κλειστό” παιδάκι που προσαρμόζεται δύσκολα στις αλλαγές, ή βιώνετε σαν οικογένεια μια μεταβατική περίοδο, αυτό το βιβλίο θα το αγαπήσεις πρώτα εσύ!