Οι δικοί μου ξένοι είναι οι κοντινοί

Έχασα τον άντρα μου από καρκίνο πρίν ένα χρόνο και από τότε βρίσκομαι σε μια φούσκα μέσα από την οποία παρακολουθώ τους άλλους να προχωρούν και εκείνοι παρακολουθούν εμένα χωρίς να με αγγίζουν μην τυχόν “σπάσω” και τους χαλάσω τη ζωή.

Είναι αξιοπερίεργο που παίρνω τόσα λόγια κουράγιου και παρηγοριάς από ανθρώπους εντελώς άγνωστους, από ανθρώπους ξένους που διαβάζουν όσα γράφω και μου στέλνουν σχόλια μέχρι και το τηλέφωνό τους αν θέλω να μιλήσω σε κάποιον. Νιώθουν τον πόνο μου, συνδέονται με το πένθος μου. Οι φίλοι μου όμως; Που είναι οι φίλοι μου;

Οι φίλοι μου δεν θέλουν να ξέρουν ότι πονάω γι’ αυτό και περιφέρομαι σε μια φούσκα, γιατί μέσα σε αυτή μπορώ να έχω τον πόνο και τη θλίψη μου χωρίς να «ενοχλώ» τους άλλους. Η φούσκα λειτουργεί σαν καθρέφτης, αντανακλά αυτό που οι φίλοι μου θέλουν να δούν. Δεν βλέπουν μέσα, δεν βλέπουν τον πόνο μου. Για τις φίλες μου η έξοδός μας είναι μια βραδιά γυναικών και ξεχνούν πως όταν εκείνες επιστρέφουν στο σπίτι, τις περιμένει ο σύζυγος, ενώ εγώ γυρίζω σε ένα άδειο σπίτι που δεν με περιμένει πια κανείς.

Και είναι αληθινά παράξενο που αρκετοί έρχονται και μου λένε ότι με καταλαβαίνουν επειδή έχασαν τον αδερφό, τον πατέρα ή τον σκύλο τους. Κι εγώ είμαι φιλόζωη αλλά ποτέ δεν θα σύγκρινα τον σκύλο με τον σύζυγο. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε αλλά πείτε μου, υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που λένε τέτοιες βλακείες σε όσους χηρεύουν ή τη πετριά την έχουν μόνο οι δικοί μου;

Νομίζεις πως οι φίλοι σου είναι εκεί για σένα και δεν είναι. Δεν θέλουν να ακούν ότι πενθείς και δεν θέλουν να αγγίζουν το θέμα γι΄αυτό και σπάνια έρχονται σε επαφή μαζί μου. Έχω φτιάξει μια λίστα ανθρώπων που απαγορεύω στον εαυτό μου να πάρει τηλέφωνο. Είναι οι άνθρωποι που θέλουν να με ξεσηκώσουν. Που λένε ότι είμαι καλά ή που μου προτείνουν βιβλία που θα με βοηθήσουν. Φίλοι που δεν έχουν χρόνο να με ακούσουν, που πιστεύουν πως θα έπρεπε να το είχα ξεπεράσει.

Με τον καιρό διαπιστώνω πως αυτή τη λίστα την έχουν φτιάξει κι άλλοι σαν εμένα και δυστυχώς έχω συμπεριλάβει σε αυτή πάρα πολύ κόσμο, ανθρώπους που νόμιζα πως ήταν αληθινοί φίλοι. Αλλά ποιος θέλει να έχει στη παρέα του μια χήρα που ακόμα θρηνεί και να του χαλάει τη διασκέδαση ή τη καθημερινότητα; Ποιος θέλει να σκεφτεί τον εαυτό του σε αυτή τη θέση και ποιος θέλει να αναρωτηθεί τι θα κάνει αν ο ίδιος χάσει τον άνθρωπό του; Γιατί όταν βρίσκεσαι δίπλα σε έναν χήρο ή μια χήρα, μοιραία σκέφτεσαι-σχεδόν φοβάσαι-ότι θα συμβεί και σε σένα.

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ή θέλουν να πιστεύουν πως ο κύκλος μου έχει αλλάξει, πως πλέον κάνω παρέα μόνο με ανθρώπους που έχουν χάσει τον/τη σύζυγο και είναι σαν εμένα. Λες και υπάρχει λέσχη μαυροφορεμένων και όποιος χηρεύει γίνεται μέλος. Το μόνο που αληθεύει είναι ότι πράγματι έχω βρεί κατανόηση και στήριξη σε ανθρώπους που το έχουν περάσει και παρ’ όλο που τους ξέρω ελάχιστα ή καθόλου, βλέπω πως με καταλαβαίνουν. Σε αντίθεση με όσους γνώριζα χρόνια που είτε έχουν εξαφανιστεί από τη ζωή μου είτε θέλουν να πιστεύουν πως είμαι καλά για να μην πούν στον κόπο να με στηρίξουν. Τελικά-όπως λέει και το τραγούδι- οι δικοί μου ξένοι είν’ οι αγαπημένοι!

Μέρος του άρθρου διαβάσαμε στο http://www.huffingtonpost.com/