Μεγαλώνοντας με αλκοολική μητέρα, ήμουν πάντα μόνη μου!

Έστω και ανώνυμα ντρέπομαι…
Δεν ξέρω αν νιώθουν όλοι όσοι έχουν μεγαλώσει με κάποιο αλκοολικό έτσι ,αλλά εγώ έτσι αισθάνομαι.
Από τα δέκα μου είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Η αλήθεια είναι πως από δέκα χρονών είχαν αντιστραφεί οι ρόλοι .Εγώ έκανα τη μαμά και η μαμά το παιδι.Και αυτο συνεχίζεται μέχρι τώρα. Είναι κάτι που δεν μπορείς να το αποδεχτείς. Τουλάχιστον όχι εγώ..

Περνάς από πολλά στάδια.Και οι ζωή σου είναι όλο εκπλήξεις… Το πιο άσχημο συναίσθημα από όλα, είναι αυτο της ανασφάλειας.

Να νιώθεις συνεχώς ανασφάλεια,για το αν την επόμενη μέρα θα είναι καλά.Να χτυπάει το τηλέφωνο και να φοβάσαι ότι θα σου πουν πως  η μητερά σου κάτι έπαθε..

Έχω αγανακτήσει,έχω κλάψει,έχω παρακαλέσει,έχω βρίσει,έχω εκβιάσει αλλά κανένα αποτέλεσμα.

Είναι κάποιοι άνθρωποι που παραδίνονται..από πολλοί μικροί. Ουφ…Ήθελα να δημοσιευτεί ανώνυμα,μήπως κάποιες μητέρες το δούνε και καταλαβαίνουν πόσο καταστροφικες είναι απέναντι στα παιδιά τους.

Δεν καταστρέφουν μόνο τον εαυτό τους όπως θέλουν να νομίζουν.

Ήμουν μόλις δέκα όταν ξεκίνησα να πηγαίνω σχολείο μόνη μου.Συνήθως ξυπνούσα εγώ πρώτη  ντυνόμουν και έφευγα  για το σχολείο.Θυμάμαι μάλιστα πολύ έντονα σε μια σχολική γιορτή που  ξυπνούσα τη μαμά μου και δεν ξυπνούσε και σκέφτηκα πως είναι κουρασμένη .. Ντύθηκα με ότι ρούχα βρήκα
μπροστά μου. Είχα ποίημα,το μεγαλύτερο και καμάρωνα άλλα δεν ήρθε να με δει.Ποτέ δεν ερχόταν,ούτε στις σχολικές γιορτές,ούτε στα πάρτι,πουθενά..πάντα μόνη μου..

Γυρνώντας στο σπίτι μου φώναζε γιατί πήγα έτσι ντυμένη στο σχολείο..Λες και έφταιγα εγώ

Άλλη μια φορά κοιμόταν και ήθελα να τη βοηθήσω και πήγα να πλύνω τα πιάτα,Ήμουν δεν ήμουν 6.

Σηκώθηκε και ούρλιαζε γιατί είχα γεμίσει το πάτωμα όλο νερά…

Οι σκέψεις μου είναι σκόρπιες και μπορεί να σας κουράζουν αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου!

Στα δέκα λοιπόν άρχισα να ντρέπομαι που καθημερινά με έστελνε στο μπακάλικο το
μεσημέρι να παίρνω ένα μπουκάλι κρασί.

Ντρεπόμουν που φορούσα τρύπιες κάλτσες,ντρεπόμουν που τα ρούχα μου μερικές φορές ήταν βρώμικα.
Ντρεπόμουν τόσο πολύ…άρα καταλάβαινα.Τα πάντα καταλαβαινουν τα παιδιά να το έχετε υπόψιν σας.

Άρχισα να μεγαλώνω και να γίνομαι αντιδραστική. Και μεγαλώνοντας άρχισαν να μεγαλώνουν και τα προβλήματα..

Όχι δεν είναι έτσι όπως τα έχετε στο μυαλό σας. Ένας αλκοολικός ξέρει πολύ καλά να κρύβεται από τους γύρω του. Μόνο η  οικογένεια που ζει μέσα στο σπίτι το καταλαβαίνει. Περνάνε χρόνια μέχρι να πάρουν χαμπάρι οι απέξω.

Μεγαλώνοντας λοιπόν και φτάνοντας στην εφηβεία άρχισε να λιποθυμάει από το πολύ ποτό. Έπεσε σε κατάθλιψη κι εγώ πέρασα στο στάδιο του θυμού!

Ήμουν έφηβη!Είχα τα δικά μου προβλήματα. Είχα βαρεθεί να παρηγορώ τη μαμά ,που δεν ήταν συνέχεια καλά…Ο μπαμπάς είχε και αυτός τεράστιο μερίδιο ευθύνης.Έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι και λόγω δουλειάς είχε πολλά ταξίδια.
Ήταν μόνο δέκα μέρες το μήνα παρών και αυτές τις δέκα μέρες, η μαμά ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος.Καθάριζε το σπίτι πριν να έρθει,φτιαχνόταν και έπινε ελάχιστα…
Για να μην την καταλάβει…

Αρχίζοντας τις λιποθυμίες,άρχισε και το άγχος μου,νόμιζα ότι την επομένη φορά δεν θα σηκωθεί…Νόμιζα πως θα πέθαινε. Φέρανε γιατρό στο σπίτι και διέγνωσε κατάθλιψη Τόσα ήξερε και αυτός.Από που προήλθε η κατάθλιψη δεν μπήκε στο κόπο να το πει,ούτε να ζητήσει να την δει κάποιος ψυχολόγος. Έγραψε μια συνταγή με ηρεμιστικά και έξω από τη πόρτα. Ακόμα πιο βούλιαγμα…ακόμη πιο μόνη μου..

Δεν είχα και αδέρφια και όλο αυτό μου ήταν πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ μόνη μου. Είχα θυμώσει..Δεν ήθελα να είμαι σπίτι, έφευγα και πήγαινα στη γιαγιά μου συνέχεια. Δεν ήθελα να τη βλέπω μπροστά μου και αυτή όλο τα έβαζε μαζί μου όλο φώναζε.

Φεύγοντας για σπουδές με πήραν τηλέφωνο ότι η μαμά είχε λίγο αρρωστήσει.
Είχε πάθει ηπατίτιδα…Και καλά, από ένα ξυραφάκι που είχε χρησιμοποιήσει σε ένα ξενοδοχείο που είχανε πάει διακοπές!Μπούρδες!
Ένιωσα ανακούφιση…Όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτό.Είπα ότι τώρα θα τη καταλάβουν! Δε θα πίνει,δε θα μπορεί και να θέλει.
Και έτσι και έγινε.

Για ενάμιση χρόνο ήταν καθαρή,άλλος άνθρωπος άλλα η μαμά μου…

Δεν ήμουν μόνη μου.

Στα 22 μου άρχισε πάλι τα ίδια..και εκεί άρχισε η κατρακύλα σιγά σιγά.

Να την νταντεύω να της φωνάζω.

Να μου υπόσχεται τη μια ότι δεν θα ξαναπιεί και την άλλη να παίρνει το ποτήρι και να πίνει μονορούφι λες και έπινε νερό…

Την παρηγορούσα,τις μιλούσα καμιά φορά και ολόκληρο το βράδυ,έκανα όλες τις δουλείες του σπιτιού για να μη κουράζεται για να νιώθει καλύτερα..Και το πρωί πάλι ψέμματα, πάλι τα ίδια.

Τα πάντα τα έκανα μόνη μου.Το μόνο που έκανε ήταν να μαγειρεύει.Για όλα τα άλλα ήταν  κουρασμένη.

Και πως να μην είναι άλλωστε με τόσο αλκοόλ.

Οι  σχέσεις ενός παιδιού που έχει αλκοολικό γονέα είναι περίεργες. Τουλάχιστον οι δικές μου ήταν.

Έψαχνα και έβρισκα πάντα τους λάθος ανθρώπους. Αυτούς που θα τους στρώσω,τους προβληματικούς. Γιατί άραγε.

Μέχρι που έφτασε η στιγμή να βρω τον κατάλληλο και να παντρευτώ. Ο κατάλληλος όμως δεν ήξερε για το πρόβλημά μας,ένιωθα ντροπή για τον εαυτό μου που ντρεπόμουν να του το πω. Έμπαινε μέσα στο σπίτι και έβλεπε τη χαώδη κατάσταση που επικρατούσε και εγώ ντρεπόμουν απίστευτα πολύ.

Κάνοντας το αγόρι μου κατάλαβα. Συνειδητοποίησα πόσο ανεύθυνη και εγωίστρια ήτανε. Πώς μπορούσε να πίνει και να αφήνει ένα κοριτσάκι στα ΧΑΜΕΝΑ; Πως μπορούσε να μη με φροντίζει; Μωρό ήμουνα! Πως μπορούσε μόνο για το κέφι της να με αφήνει ολομόναχη ;

Ο άντρας μου στραβομουτσούνιαζε που δεν άφηνα το παιδί στη μάνα μου. Που να τον αφήσω;Πως να την εμπιστευτώ; Άφηνα τον μικρο για λίγο, μόνο όταν ήταν εκεί ο πατέρας μου.

Φτάνοντας στο σήμερα η ιστορία δεν έχει happy end. Προσπάθησα πολύ να την βοηθήσω άλλα δεν ήθελε. Έχει επιλέξει να αυτοκτονεί μέρα με τη μέρα. Μια μέρα μου είπε κουράστηκα…Και έκλαιγε.

Η καρδιά μου ράγισε εκείνη τη μέρα γιατί ότι και να γίνει είναι η μάνα μου που την αγαπώ. Λυπάμαι που δεν μου δίνει την ευκαιρία να την βοηθήσω έστω και τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά. Ο πατέρας μου,κοιμάται όρθιος ή βολεύεται από αυτή τη κατάσταση.

Εσείς που κάνετε παιδιά και πίνετε,ξέρετε τι ακριβώς κάνετε στα παιδιά σας;
Χάνουν την παιδικότητα τους από πολύ νωρίς.
Επωμίζονται ευθύνες που είναι πολύ βαριές για τη παιδική καρδούλα τους και για το ψυχισμό τους.
Νιώθουν ανασφάλεια
Νιώθουν φόβο..
Νιώθουν ότι δεν αξίζουν γιατί δεν μπορούν να σας βοηθήσουν.
Όλο αυτό τους συντροφεύει για την υπόλοιπη τους τη ζωή.

Και αλήθεια αυτό που πραγματικά θέλετε είναι, όταν κάποιος τους λέει «Σαν τη μάνα σου έγινες» είναι να τρελαίνονται και να ουρλιάζουν  «Όχι ποτέ δεν θα γίνω σαν τη μάνα μου»;

Άγνωστη

Πηγή: http://daddycool2403.blogspot.gr/